Η παρέλαση των σκανδάλων δείχνει πως ολόκληρο το σύστημα νοσεί, και μάλιστα νοσεί βαθιά. Η διάγνωση είναι εύκολη, αλλά ο αλλεπάλληλος «βομβαρδισμός» από τα κάθε είδους ΜΜΕ δημιουργεί ένα τεράστιο (και λίαν βολικό) νέφος. Ο χειρισμός των συμπτωμάτων και της αρρώστιας (σκάνδαλα-πολυοργανική κρίση συστήματος-τραντάγματα) έχει γίνει «επιστήμη». Σε τέτοιο βαθμό, που το άρρωστο σύστημα έχει αναπτύξει μηχανισμούς ενσωμάτωσης και χειρισμού ακόμη και των ίδιων των συμπτωμάτων τής ασθένειας και των διαδικασιών σήψης, αλλά και των καταγγελιών ή αντιδράσεων προς αυτά.
Γι’ αυτό, πρώτη αντίδραση στην παρέλαση των σκανδάλων (στην οποία πρωταγωνιστούν σημαίνοντα πολιτικά στελέχη και παράγοντες τού «συνταγματικού τόξου») είναι η «έκπληξη». «Πέφτω από τα σύννεφα», «δεν το περίμενα», «δεν μπορώ να το πιστέψω» και άλλα παρεμφερή. Σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα γίνεται γνωστό ότι πολλά από αυτά που συμβαίνουν είναι εντελώς συνηθισμένα, τα γνώριζαν όλοι και όλες από καιρό, τα ανέχονταν χωρίς κανένα πρόβλημα. Και πως το μόνο που τους απασχολούσε ήταν να μην πέσουν πάνω σε καμιά «στραβή» και την πληρώσουν οι ίδιοι. Για παράδειγμα, η ΕΕ έχει μετατραπεί σε έναν υπερεθνικό κόμβο επικύρωσης, νομιμοποίησης και συγκάλυψης μιας καμπάνιας πανευρωπαϊκής λεηλασίας προς το συμφέρον μεγάλων επιχειρηματικών κολοσσών. Το νομοθετικό της έργο είναι η προσαρμογή όλων των εθνικών νομοθεσιών στις ανάγκες των «υπερλεωφόρων» τού ψηφιακού καπιταλισμού, των αναδιαρθρώσεων και της συγκεντροποίησης κεφαλαίου υπέρ των «μεγαπαιχτών». Πλάι σε αυτήν την «λειτουργία» έχει θεσπιστεί μια γιγάντια γραφειοκρατία που ζει για την αναπαραγωγή της, έχοντας στο πλευρό της έναν γαλαξία λομπιστών και ΜΚΟ που μόνο στις Βρυξέλλες υπολογίζονται σε πάνω από 50.000 ανθρώπους! Το μόνο που κάνουν αυτοί είναι να μεσολαβούν και να πιέζουν για «διευκολύνσεις» κάθε είδους για την επιχείρηση ή/και τα συμφέροντα που διαμεσολαβούν.
Τα ποσά που αναφέρονται στο λεγόμενο «Qatar gate» είναι «ψιλά» (μερικές εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ), ενώ ο χορός και ο τζίρος για τα «big deals» φτάνει σε εκατοντάδες εκατομμύρια ή ακόμα και δισεκατομμύρια ευρώ. Ορισμένοι από τους απολογητές τού συστήματος, αφού… πέσουν από τα σύννεφα, ομνύουν «στην δυνατότητα τού συστήματος να αυτοκαθαρθεί, μέσα πάντα από τους ίδιους τους θεσμούς του». Λένε συνειδητά ψέματα, καθώς το ξέρουν καλά. Η ΕΕ θεσμοθετεί πάντα στο όνομα «της πλήρους ελευθερίας τής αγοράς». Μάλιστα, φτάνει στο σημείο να κατηγορεί κάποιες Εθνικές Κυβερνήσεις (π.χ. Ορμπάν στην Ουγγαρία) για «παρεμβατισμό» και «αθέμιτο ανταγωνισμό» όταν δεν απελευθερώνουν πλήρως την αγορά.
Αυτό είναι το πρώτο σκάνδαλο, πολύ μεγαλύτερο από την κομπίνα που στήθηκε με το «Qatar gate» από τους «ειδικούς τού είδους», κι έχει έντονη εγχώρια χροιά (δεν είναι μόνο η περίπτωση Καϊλή που προσδίδει άρωμα «ελληνικότητας…). Κι ακόμη μεγαλύτερο από την άλλη ιστορία που βγήκε στην επιφάνεια με πρωταγωνίστρια την Σπυράκη της ΝΔ.
Δεύτερο τεράστιο σκάνδαλο, μπροστά στο οποίο ωχριούν αυτά που συζητιούνται σήμερα, αλλά θεωρείται ως κάτι το… φυσιολογικό: Η αδίστακτη και τρομερή ληστεία που γίνεται με την αύξηση των επιτοκίων των τραπεζών και την αρπαγή των περιουσιών των δανειοληπτών. Και σε αυτήν την περίπτωση, η ΕΕ απαγορεύει κάθε Εθνική - Κρατική παρέμβαση. Οι τράπεζες, το χρηματιστικό κεφάλαιο και η κλεπτοκρατική ολιγαρχία πρέπει πάντα να διασώζονται, να ενισχύονται και να βρίσκονται πάντοτε στο απυρόβλητο. Αυτοί άλλωστε αποτελούν την «σημαία» τού συστήματος.
Αναφερθήκαμε νωρίτερα για έντονη εγχώρια χροιά στο συγκεκριμένο σκάνδαλο. Αυτό που βλέπουμε είναι ένα μικρό μέρος του παγόβουνου, των ανταγωνισμών που συμβαίνουν και των μεγεθών που έχουν μπει στον «χορό». Ήδη έχουν «φωτογραφηθεί», εκτός από την Καϊλή, οι Μαργαρίτης Σχοινάς, Δημήτρης Αβραμόπουλος και άλλοι παράγοντες, που είτε μετέχουν σε διάφορες ύποπτες ΜΚΟ, είτε έχουν σχέσεις με καταριανές υποθέσεις. Αν κάποιος ψάξει καλά, θα δει πως ορισμένες υποθέσεις των υποκλοπών αφορούν σχέσεις με καθεστώτα τού Κόλπου, ή θα μάθει πόσοι και πως κάνουν «deals» με αυτά τα συμφέροντα, ενώ κατά τα άλλα κόπτονται για τα «ανθρώπινα δικαιώματα», ή καλύπτονται πίσω από «φιλανθρωπίες» και χορηγίες…
Ας μην υπάρχει καμία αμφιβολία πως και με αυτό το ευρωενωσιακό σκάνδαλο θα μοχλευτούν ενδιαφέρουσες εξελίξεις και στο εσωτερικό τής δικής μας πολιτικής σκηνής.
Γιώργος Μάστορας
