Όλο και πιο συχνά στις μέρες μας γίνεται λόγος για την «αδύναμη θέση» της Ελλάδος μπροστά στις γεωπολιτικές ανακατατάξεις, ενώ ταυτόχρονα προβάλλεται ο ισχυρισμός ότι το μόνο που μπορούμε να κάνουμε, ως Χώρα, είναι να είμαστε προσκολλημένοι σε μια μεγάλη δύναμη και να περιμένουμε από εκεί μια κάποια ασφάλεια και μια κάποιας μορφής μακροημέρευση. Αυτή η αντίληψη δεν είναι καθόλου καινούργια. Αναπαράγεται, με διάφορες εκδοχές, από τον καιρό της Εθνεγερσίας απέναντι στην τουρκοκρατία, από τις πρώτες στιγμές ύπαρξης της Ελλάδος ως ανεξάρτητου (και αρκετά περιορισμένου) κράτους, μετά την λήξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, ύστερα από την πτώση του Απριλιανού καθεστώτος. Εμφανίστηκε όλο αυτό το διάστημα με διάφορα πρόσημα και εκδοχές. Μια από τις πιο πρόσφατες ήταν αυτή της «ευρωποποίησης» της Χώρας, με την πλέον πρόσφατη να ισχυρίζεται ότι μόνο παραμένοντας στην «σωστή πλευρά της ιστορίας» (δηλαδή τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ) έχουμε ελπίδα σωτηρίας.
Πρόκειται για την φωνή της υποτέλειας, εκφρασμένης από τις οικονομικές και πολιτικές ελίτ του Τόπου, και ως ένα βαθμό αναπαραγόμενη από βολεμένα μεσοστρώματα του μεταπρατικού κόσμου. Παρόλα αυτά, επειδή η κυρίαρχη ιδεολογία διαχέεται και μέσα στην κοινωνία, το αποτέλεσμα αυτών των αντιλήψεων υποτέλειας έθρεψε κατά πολύ τον ραγιαδισμό και την ηττοπάθεια, που αγκαλιάζουν κατά καιρούς και ευρύτατα λαϊκά στρώματα.
Ο πραγματιστικός ρεαλισμός που εκφέρει η «γεωπολιτική μοίρα» της Χώρας, όπως την προσλαμβάνουν και την διαδίδουν οι δυνάμεις της υποτέλειας, ασκεί σε μεγάλο βαθμό ένα μπλοκάρισμα στην κοινωνική διαθεσιμότητα. Δεν είναι εύκολο ζήτημα -με βάση όσα έχουν συμβεί- να υποστηριχτεί με πειστικότητα και ρεαλισμό μια εναλλακτική πρόταση διεξόδου και υπόστασης της Ελλάδος εκτός του πλέγματος της εξάρτησης και της υποτέλειας, παρόλο που οι καταστάσεις και τα αδιέξοδα επιβάλλουν να απαντηθεί αυτό το ζήτημα, καθώς είναι από τα κεντρικά στρατηγικά ζητήματα για την ίδια την ύπαρξη της Χώρας και της Κοινωνίας.
Ενώ έρχονται μεγάλα ταρακουνήματα και γεωπολιτικοί αναδασμοί, η υποτέλεια και το πλασάρισμά μας ως «δεδομένων και πιστών συμμάχων» του ευρωατλαντισμού απλώς δεν προσφέρουν σοβαρές εγγυήσεις ότι θα αποφύγουμε μεγάλες εθνικές και κοινωνικές περιπέτειες.
Η φωνή της υποτέλειας προστάζει: «Σωστή πλευρά της ιστορίας», «Πρέσπες παντού», «συνεννόηση με Τουρκία», παράλληλα με την υπογεγραμμένη από το πολιτικό σύστημα γενικευμένη υποθήκευση της Χώρας για 99 χρόνια, γενικό ξεπούλημα των πάντων, αποδοχή συρρίκνωσης της Ελληνικής Επικράτειας και πούλημα του δεύτερου Ελληνικού κράτους, αυτό της Κύπρου.
Γιώργος Μάστορας
ΥΓ. Πριν από λίγα χρόνια ο «πρωταγωνιστής» του «λάιφ στάιλ» Πέτρος Κωστόπουλος είχε ισχυριστεί, με το γνωστό θράσος που τον διακατέχει, ότι με το (πορνο)περιοδικό «Νίτρο» προσπάθησε να «ξεβλαχέψει» τους Έλληνες και να τους φέρει πιο κοντά σε ό,τι συνεπάγονταν ο εκσυγχρονισμός, ο κόσμος της «σόου μπίζ» και της διαφήμισης, ο καταναλωτισμός, η αποδόμηση και η αμερικανοποίηση των ηθών. Φορέας μιας αδίστακτης νεοπλουτίστικης αντίληψης και ενός χυδαίου πνεύματος «ό,τι φάμε, ό,τι πιούμε και ό,τι αρπάξει ο κώλος μας…», αναπαρήγαγε ένα σύγχρονο ιδεολόγημα του κυρίαρχου ραγιαδισμού: Οι Έλληνες είναι «καθυστερημένοι», «αμόρφωτοι», χωρίς επίγνωση των σύγχρονων τάσεων και δυναμικών, εγκλωβισμένοι μέσα στην «βλαχιά» τους και σε «καθυστερημένες επαρχιακές αντιλήψεις». Τα «φώτα» θα έρθουν από την Δύση και μέσα από την μίμηση των προτύπων της, κάτι που έχει υποστηριχτεί και υπηρετηθεί από όλες τις ελίτ του Ελληνικού κράτους.
Ο κόσμος της υποτέλειας και του μεταπρατισμού μισεί και εχθρεύεται θανάσιμα οτιδήποτε το Λαϊκό και Παραδοσιακό υπάρχει μέσα στον Ελληνισμό. Μάλιστα, θεωρεί την ίδια την ύπαρξη του Νέο Ελληνισμού και του Ελληνικού Κράτους ως αποτέλεσμα της «φιλανθρωπίας» των Μεγάλων Δυνάμεων και όχι ως προϊόν του μακροχρόνιου Εθνικοαπελευθερωτικού Αγώνα αιώνων των Ελλήνων για την αποτίναξη του ξενικού ζυγού.
