Γράφει η Καραδήμα Ιωάννα,
υποψήφια Βουλευτής Ανατολικής Αττικής
Άλλους τους έπνιξαν, άλλους τους έκαψαν και άλλους τους συνέτριψαν. Ε, και τι έγινε; Υπήρξαν παραιτήσεις πολιτικών, αργίες κρατικών υπαλλήλων, παραπομπές στη Δικαιοσύνη που ακόμα εκδικάζονται. Και η κρατική μηχανή συνεχίζει το έργο της, οι πολιτικοί συνεχίζουν να κυβερνούν ή να θέλουν να ξανακυβερνήσουν.
Και όχι μόνο αυτό, αλλά μόλις πέσει ο κουρνιαχτός της επικαιρότητας, αρχίζουν και οι «ευθύνες των πολιτών». Φταίνε και οι πολίτες που έχτισαν σε ρέματα, που έχτισαν σε δάση, που είχαν αυθαίρετα και πολλά άλλα. Για τα Τέμπη ακόμα δεν βρήκαν να πουν τίποτα, ίσως αύριο να τους κατηγορήσουν γιατί δεν είχαν αμάξια ή γιατί δεν πήραν το αεροπλάνο.
Το μέγιστο της κρατικής αθλιότητας και υποκρισίας είναι αυτό που συμβαίνει με την υπόθεση στο Μάτι. Εκεί τόλμησαν να πουν στο Δικαστήριο, ότι υπήρξε συνυπευθυνότητα των πολιτών και τόλμησαν, με αυτό το σκεπτικό, να προσβάλουν τις αποφάσεις που επιδίκασαν αποζημιώσεις για τους νεκρούς της υπόθεσης.
Κατά τα άλλα, όλα καλά. «Έφταιγαν οι προηγούμενοι», «παραλάβαμε χάος» και παραμονές εκλογών θα παίζουν το γνωστό μπαλάκι των ευθυνών, το ένα κόμμα με το άλλο.
Ούτε η πρώτη φορά αριστερά, ούτε η κυβέρνηση των αρίστων, ούτε οι ιδιωτικό ποιήσεις, ούτε η ψηφιακή διακυβέρνηση, ούτε ο εκσυγχρονισμός μπορούν να καλύψουν την πραγματικότητα. Αυτή που έχει τον κρατικό μηχανισμό ένα πεδίο κομματικού βολέματος άλλα και την έλλειψη πραγματικών ελεγκτικών μηχανισμών.
Το πιο σημαντικό όμως είναι ότι ο κόσμος ξεχνά μέσα στη ροή της καθημερινότητάς του. Αυτή της ακριβείας, της φτωχοποίησης, της εγκληματικότητας, των σκανδάλων. Γι’ αυτό και η τιμωρία δεν έρχεται. Γι’ αυτό κάθε τόσο γινόμαστε στο ίδιο έργο θεατές. Γι’ αυτό και το ένα σκάνδαλο κουκουλώνει το άλλο, γι’ αυτό και η μία τραγωδία κάνει την άλλη να ξεχαστεί.
Μάνδρα, Μάτι, Τέμπη. Δεν ήταν ατυχήματα, δεν ήταν φυσικές καταστροφές, είναι πολιτικά εγκλήματα. Εγκλήματα αδιαφορίας, έλλειψης προσωπικού και μηχανισμών αλλά κυρίως εγκλήματα πολιτικής συγκάλυψης. Γι’ αυτό και στις εκλογές, οφείλουν και αυτά, να μπουν στο «καλάθι» της τιμωρίας.
