Στο πασίγνωστο έργο της Αγκάθα Κρίστι «Έγκλημα στο Όριεντ Εξπρές», πραγματοποιείται ένα έγκλημα, με τις υποψίες για τον δράστη να περιστρέφονται σε αρκετούς από τους επιβάτες ξεχωριστά, μέχρι που στο τέλος ο ιδιοφυής Ηρακλής Πουαρό ανακαλύπτει - αποκαλύπτει ότι το έγκλημα το έκαναν όλοι μαζί, καταφέρνοντας ο καθένας και από μια μαχαιριά στο θύμα. Συνειρμικά, η παρέλαση όλων των επίσημων φορέων της πολιτείας, του πρωθυπουργού και των αρχηγών των κοινοβουλευτικών κομμάτων από το σημείο του εγκλήματος στα Τέμπη, θύμισε μια τραγική αλήθεια: Ότι (και) αυτό το έγκλημα έχει πολλούς δράστες, καθώς και ότι η μετάθεση της ευθύνης απλά στο «ανθρώπινο λάθος» ενός σταθμάρχη, ή το χυδαιότερο «δεν είναι ώρα να μιλήσουμε για ευθύνες», απλά χρησιμοποιούνται από τους ενόχους για να διευκολύνουν την θέση τους.

Η διάλυση του Ελληνικού σιδηρόδρομου είναι διαχρονική υπόθεση. Τα τελειωτικά του χτυπήματα δόθηκαν τις τρείς τελευταίες δεκαετίες. Η επιλογή που έγινε ήταν εσκεμμένη, συνειδητή: Ο ΟΣΕ, ως δημόσιος οργανισμός, τεμαχίστηκε. Τμήματα του πωλήθηκαν σε εξευτελιστικές τιμές, το προσωπικό μειώθηκε δραματικά, γραμμές καταργήθηκαν (π.χ. όλο το σιδηροδρομικό δίκτυο της Πελοποννήσου αχρηστεύτηκε). Κρατήθηκε ως βασική η γραμμή Αθήνας - Θεσσαλονίκης, διαφημίστηκε όσο δεν έπαιρνε η μείωση (και μόνο αυτή) της διάρκειας του ταξιδιού, αγνοήθηκαν προκλητικά όλες οι προειδοποιήσεις των σωματείων εργαζομένων, κηρύχθηκαν παράνομες και καταχρηστικές όλες οι απεργίες που ήθελαν να πραγματοποιήσουν για να παρθούν ουσιαστικά μέτρα για την πραγματική ασφάλεια των δρομολογίων. Ξοδεύτηκαν λεφτά που ποτέ δεν έφτασαν σε πραγματοποίηση στοιχειωδών μέτρων ασφάλειας και σήμανσης.

Και τώρα, όλο το Πανελλήνιο μαθαίνει πως δεν υπήρχαν συστήματα ελέγχου, πως οι σταθμάρχες και οι μηχανοδηγοί επικοινωνούσαν με cb ή τηλεφωνικά… Kαι βλέπουμε το πραγματικό ολοκαύτωμα στα Τέμπη, καθώς και το δράμα που εκτυλίσσεται στις οικογένειες των ανθρώπων που χάθηκαν άδικα. Ένα προαναγγελμένο και προμελετημένο έγκλημα, με πολλούς ενόχους: Όλες οι κυβερνήσεις που πέρασαν τα τελευταία 30 χρόνια και δεν έκαναν τίποτα για να σταματήσει η απαξίωση του σιδηρόδρομου, μεριμνώντας μόνο για το ξεπούλημα του και την ιδιωτικοποίηση των «φιλέτων» του, και αδιαφορώντας πλήρως για την ασφάλεια των επιβατών. Όλους τους πρωθυπουργούς και υπουργούς των Οικονομικών που υπέγραψαν τα εθνοκτόνα μνημόνια. Όλους τους υπουργούς Μεταφορών που δεν έκαναν τίποτα τόσα χρόνια. Όλες οι διοικήσεις του ΤΑΙΠΕΔ, που υποτίθεται ότι είχαν την ευθύνη για το δίκτυο. Όλα τα ΜΜΕ που «δεν ήξεραν», που δεν έκαναν καμία απολύτως νύξη, κανένα «ρεπορτάζ» (πλην ελαχίστων εξαιρέσεων που απλώς επιβεβαιώνουν τον κανόνα), αλλά τώρα αφιερώνουν σχεδόν ολόκληρο το πρόγραμμά τους για την κάλυψη του εγκληματικού γεγονότος. Γιατί η εγκατάλειψη του σιδηρόδρομου αποτελεί και αυτή ένα διαχρονικό έγκλημα. Το (θεωρητικά) πιο ασφαλές, το πιο οικολογικό, το πιο προσαρμοσμένο σύστημα μεταφοράς εγκαταλείφθηκε, αφέθηκε να διαλυθεί.

Αυτό το συστημικό έγκλημα οφείλει μέσα από την τραγικότητά του να συμβάλλει, όχι στην χυδαία και ποταπή αντιπαράθεση των κομμάτων εξουσίας για το ποιος δολοφόνησε λιγότερους ή περισσότερους και το πως διαχειρίστηκαν (!) την κάθε περίπτωση τραγωδίας που τους έτυχε κατά την διάρκεια της δικής τους θητείας, αλλά στην συνειδητοποίηση ότι η ασταμάτητη ιδιωτικοποίηση και το ξεπούλημα του δημόσιου τομέα σκοτώνει στην κυριολεξία, αυξάνει την ανεργία, διαλύει την Χώρα, την παραδίδει σε αδηφάγα ξένα συμφέροντα. Οι μεταφορές (όπως άλλωστε και όλοι οι άλλοι νευραλγικοί τομείς) πρέπει οπωσδήποτε να βρίσκονται υπό δημόσιο έλεγχο. Οι δρόμοι δεν μπορούν να ανήκουν σε εταιρείες εργολάβων και κοινοπραξίες, ούτε οι ναυτικές μεταφορές στο έλεος και την βουλιμία των αδίστακτων εφοπλιστών.

Η οργή του Ελληνικού Λαού οφείλει να πάρει πολιτικό χαρακτήρα, να συμμαζέψει όλους τους ένοχους του διαρκούς εγκλήματος που διαπράττεται από ελίτ, πολιτικό σύστημα, εργολάβους, ΜΜΕ, «τυφλή δικαιοσύνη».

Γιώργος Μάστορας