Αναμφίβολα, διανύουμε δύσκολους καιρούς και βαδίζουμε δύσβατους δρόμους. Σχεδόν όλοι, «κοκκαλωμένοι» στα ασφαλή στερεότυπα, μιλούν (και αναλύουν) για «κρίση» (με την κλασσική μαρξιστική οπτική), ενώ στην πραγματικότητα το παγκόσμιο σύστημα αναθεωρεί τον βιοπολιτισμό, επιχειρώντας να μεταλλάξει την ανθρώπινη φύση. Η ουσία, πλέον, αφορά στην βαθύτερη σύσταση του συστήματος, στους πυρήνες του, στην «παραγωγική» του σχέση με τον άνθρωπο και τις δραστηριότητες του, με αυτό να μην αποτελεί κάτι το «καινοφανές».
Ίσως, λοιπόν, πρέπει να στραφούμε στην έννοια «Διανθρωπισμός». Μια επινοημένη «φιλοσοφία», εστιασμένη στην εν όλω τεχνολογική «αναδόμηση» του ανθρώπου, με «πεπρωμένο» τον Μετάνθρωπο. Αυτό που επιβάλλεται απόλυτα, έτσι, είναι η «τεχνητή διάσταση» και, άρα, η υπολογιστική εγκεφαλικότητα: Το «Σκέφτομαι άρα Υπάρχω» και το «Η Γνώση είναι Δύναμη» έχουν πια παραμεριστεί, με μοιραία κατάληξη στην «αναδόμηση» της ανθρώπινης κατάστασης.
Αυτό που εκλείπει στην σύγχρονη πολιτική και κοινωνική ζωή είναι η συναισθηματική διάσταση, το ονειρικό κομμάτι. Βλέπουμε τις επιπτώσεις, με δεδομένη την κυριαρχία του μετανεωτερικού καπιταλισμού, όπου ο άνθρωπος έχει μετατραπεί σε «πράγμα», στερούμενος ψυχής και ονειρικού βάθους. Στην γραμμή αυτή εξελίσσεται ένα επίσημο «πρόγραμμα αναδόμησης», που εξειδικεύεται σε επιμέρους «προοδευτικές μεταρρυθμίσεις», με άξονα την «ορθολογική επαναδιευθέτηση των ανθρώπινων σχέσεων»: Π.χ., καταργούνται τα δυο φύλα και «τεχνητοποιήται» μια πανσπερμία επιστημονικά και νομικά διαμεσολαβημένων «επιλογών».
Προς αυτά τα τρομερά και φοβερά Έσχατα τείνει η ανθρωπότητα, και εντός αυτής της στάσης καλούμαστε να σκεφτούμε τα δέοντα ως προς την δική μας επέμβαση σωτηρίας στον κόσμο. Με άλλα λόγια, τι θα πρέπει να κομίσουμε στο αληθινό βίωμα, ώστε και η συλλογική βούληση αλλαγής να πυροδοτηθεί, αλλά και η δική μας συνείδηση να κατακτήσει ποιότητες ανατροπής μακράν των υποβολών που οργανώνει το κρατικοποιημένο ανθελληνικό θέαμα;
Ο σύγχρονος παγκοσμιοποιητικός καπιταλισμός αποσυναισθηματικοποιεί την ζωή, την εκφυλίζει σε «προγράμματα συναλλαγής περιορισμένου χρόνου», σε «καριέρα» και «πλάνο». Όλα μετατρέπονται σε εξισώσεις «αλγοριθμοποιούνται», «αποερωτικοποιούνται». Έτσι, αφυδατωμένα και επιφανοποιημένα, απλώς υπάγονται σε υπολογιστικά σχήματα. Η Εθνική Επαναστατική Σκέψη του παρόντος πρέπει να επανεισάγει την συναισθηματική ένταση, να αρνηθεί την μαθηματική υπολογιστικότητα της στυγνής επιστημονικοποιημένης εξουσίας, να «παλιννοστήσει» το Ήθος, το Έπος, την Ποίηση και την Δημιουργική φαντασία. Όλα αυτά δεν σημαίνουν απόρριψη του θεωρητικού συλλογισμού και της έρευνας-ανάλυσης, αλλά σηματοδοτούν την κατανόηση του ανθρώπινου ψυχισμού με όρους βάθους, δηλαδή, με κριτήρια Ιστορικά, Εθνικά, Κοινωνικά, Ψυχολογικά, Ηθικά, Οντολογικά.
Μέσα στην ροή του χρόνου τίποτα δεν αντέχει στην ισχύ της αυταπάτης, της ματαιοδοξίας και της χειραγώγησης: Τίποτα, εκτός από την κλίση του Συναισθήματος και την Ηθική των Αξιών, που αποτελούν την Ουσία της Κοσμοθεωρίας και Βιοθεωρίας του Εθνικισμού. Η Επιστροφή στο Συναίσθημα μεταφράζεται στην επίκληση της αναγκαιότητας να επενδυθεί το Σκέπτεσθαι με την Ηθική, την Αγάπη, την Φαντασία, την Φιλοπατρία, την Κοινωνική Αλληλεγγύη, την Δικαιοσύνη. Σε κάθε άλλη περίπτωση, η κοινωνική και πολιτική ζωή θα βυθίζεται, όλο και περισσότερο, στην ανυποληψία των πρόστυχων ταχυδακτυλουργιών των «μάγων της Αγοράς» και θα επικυριαρχείται συντριπτικά από τον ναρκισσισμό της ατομικιστικής μιζέριας, αντί για το απελευθερωτικό πνεύμα της Κοινοτικής Αρχής με Εθνική Συνείδηση και Συμπεριφορά.
Γιώργος Μάστορας
