Εξετάζοντας το εκλογικό αποτέλεσμα, αυτό στο οποίο πρέπει να εστιάσουμε ως κάτι το αξιοσημείωτο, είναι ότι η ρηχή αντινεοδημοκρατική ρητορική με τις έντονες αλλά εξίσου ρηχές αντιμητσοτακικές αιχμές ήταν και παραμένει μέρος του προβλήματος και όχι μέρος της λύσης, εφόσον δεν βασίζεται στον πυρήνα της ουσίας των γεγονότων και των εξελίξεων: Αυτό σημαίνει ότι συγκαλύπτει την προθυμία και την δέσμευση να υπηρετηθεί ένα συναινετικό (γεωπολιτικά και οικονομικά) πλαίσιο, ενώ ταυτόχρονα αποκρύπτει τις πραγματικές διαχωριστικές που πρέπει να χαραχθούν απέναντι στην παγκοσμιοποίηση και την εκχώρηση της Εθνικής Κυριαρχίας της Χώρας. Η γραμμή της παγκοσμιοποίησης για την Ελλάδα σημαίνει: Νεοφιλελευθερισμός + αποδόμηση κυριαρχίας + άκρατος «δικαιωματισμός», συστράτευση στους πολέμους των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ, αποστρατιωτικοποίηση νησιών, μεταφορά όπλων στην Ουκρανία. Κοινωνικά σημαίνει διάλυση της κοινωνίας, των υποδομών, αποβιομηχάνιση και αφελληνισμό της οικονομίας, καταστροφή μεγάλου μέρους των μεσαίων στρωμάτων (και εξαγορά ενός άλλου μέρους, που μετατρέπεται σε στήριγμα του καθεστώτος), λεηλασία του λαϊκού εισοδήματος μέσω της φοροκλοπής, της ακρίβειας και των καθηλωμένων μισθών και συντάξεων.
Το κοινό δόγμα των συστημικών κομμάτων είναι ο «επιδοματισμός», τα funds, τα πλεονάσματα, ο μεταπρατισμός και η άγρια λιτότητα. Τόσο η ΝΔ όσο και ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΠΑΣΟΚ υπηρετούν φανατικά την δυτική παγκοσμιοποίηση, τον νεοφιλελευθερισμό, την «πράσινη μετάβαση» και ό,τι αυτή σημαίνει για την Χώρα μας, τις «Πρέσπες του Αιγαίου» και την «προσφυγή στην Χάγη». Στα πλαίσια των σχέσεών τους, άλλαξαν οι συσχετισμοί υπέρ της ΝΔ κυρίως, και λίγο του ΠΑΣΟΚ, και καταποντίστηκε ο ΣΥΡΙΖΑ, διότι ήταν πολιτικά δισυπόστατος: Έκανε αποτυχημένο «άνοιγμα» προς το Κέντρο και τα μεσοστρώματα, υπόσχονταν πράγματα που και στο παρελθόν αθέτησε, μιλούσε με μια ρηχή «αντιδεξιά» γλώσσα του παρελθόντος, προσπαθώντας να μιμηθεί τον Ανδρέα Παπανδρέου σε λάθος εποχή. Και όλα αυτά, χωρίς σημαντικά κοινωνικά ερείσματα, αφού τα φτωχά στρώματα, οι λαϊκές τάξεις, είχαν εγκαταλειφθεί στην τύχη τους από την πρώτη στιγμή της έλευσης του ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία, τον Ιανουάριο του 2015. Το όποιο «αριστερό πανωφόρι» δεν μπορούσε να κρύψει την προγραμματική σύγκλιση στα ευρωενωσιακά-ευρωατλαντικά-μεταπρατικά πλαίσια, τα οποία μπορούσε τώρα να εκφράσει με πιο παραστατικό τρόπο η ΝΔ.
Λίγους μήνες πριν τις εκλογές της 21ης Μαΐου, οι διεργασίες για κυβερνήσεις συνεργασίας ήταν σε εξέλιξη και εξέφραζαν αναζητήσεις και ανησυχίες στους κύκλους του βαθέως συστήματος. Ήταν μάλιστα τόσο έντονες, που ανάγκασαν και τα τρία συστημικά κόμματα εξουσίας να προσαρμοστούν σε αυτήν την προοπτική, και η λύση των κυβερνήσεων συνεργασίας να τεθεί στην ημερήσια διάταξη. Ιδιαίτερα δε μετά τα Τέμπη φαινόταν να καταγράφεται κοινωνικά μια σημαντική πτώση της ΝΔ, αλλά και μια συνδυασμένη προσπάθεια ΟΛΩΝ των κομμάτων της Βουλής να καταλαγιάσει η κατάσταση, να μην ξεφύγει η αντίδραση, και η κρίση εμπιστοσύνης προς το πολιτικό σύστημα να μην πάρει ανησυχητικές και ανεξέλεγκτες διαστάσεις. Συνένοχοι, λοιπόν, όλοι οι υπόλοιποι του «δημοκρατικού τόξου» στο «φιλί της ζωής» που έδωσαν εκείνη την στιγμή στον Μητσοτάκη, νομίζοντας εσφαλμένα ότι έτσι θα εισπράξουν οφέλη στις προσεχείς εκλογές…
Το μήνυμα το οποίο βγαίνει από όσα προηγήθηκαν είναι ότι χρειάζονται πιο βαθιές αναδιατάξεις και μεταστροφές σε ιδεολογικό, πολιτικό, κοινωνικό, πνευματικό επίπεδο. Όσο πιο γρήγορα κατανοηθεί (και σε βάθος) αυτή η ανάγκη, τόσο πιο πολλές πιθανότητες έχουμε να καλύψουμε τις μεγάλες ελλείψεις, αυτό που πραγματικά λείπει για την πραγματική σύζευξη του Εθνικού με το Κοινωνικό σε πολιτικό επίπεδο.
Γιώργος Μάστορας
