Θέλω να γυρίσω τον χρόνο πίσω, 16 χρόνια πριν. Σάββατο προς Κυριακή ξημερώματα, 10 προς 11 Μαρτίου 2007. Μόλις έχω βγει από κάποια κινηματογραφική αίθουσα, όπου λίγα λεπτά πιο πριν ολοκληρώθηκε η προβολή της Εκπληκτικής ταινίας «300». Είναι, άραγε, δυνατόν μια ταινία βασισμένη πάνω σε ένα σημαντικό ιστορικό γεγονός να σε ωθήσει σε έναν τέτοιον «συνωστισμό» σκέψεων, έστω κι αν οι απαραίτητες για την εμπορικότητα χολιγουντιανές προσθήκες ξεφεύγουν λίγο, αλλά σε καμία περίπτωση βάνδαλα, από την ιστορική πραγματικότητα; Τελικά, ποιο είναι το κυρίαρχο συναίσθημα μέσα σου, όταν επιτέλους συνειδητοποιείς το βαθύ νόημα αυτού του συγκεκριμένου κινηματογραφικού Έπους; Μήπως ικανοποίηση; Ενθουσιασμός; Οργή; Δέος; Ανατριχίλα; Συγκίνηση μέχρι δακρύων; Ταύτιση «εγωιστική» με τους ήρωες της ταινίας; Προβληματισμός; Ενοχές; Ή μήπως τελικά αυτό που στην πραγματικότητα κυριαρχεί μέσα σου είναι κάτι που ξεπερνά όλα τα προηγούμενα και αν μπορούσε να περιγράφει με όσο το δυνατόν πιο λίγες λέξεις, αυτές θα ήταν οι εξής δύο: ΑΙΣΘΗΜΑ ΕΥΘΥΝΗΣ;
Τι κι αν «πωρώθηκες» με τα όσα αντίκρυσες, τι κι αν απορροφήθηκες από την πλοκή του έργου; Τι κι αν έφυγες γοητευμένος από το όλο θέαμα, έτσι ώστε αύριο με τους φίλους σου να έχεις μια εμπεριστατωμένη συζήτηση γύρω από το «concept» και το «feeling» της ταινίας; Μήπως όλα αυτά θα αποτελέσουν απλώς μια προσωρινή εγρήγορση του εαυτού σου προς άλλους δρόμους σκέψης, μέχρι η λεγόμενη καθημερινότητα να σε ρίξει και πάλι στους μίζερους ρυθμούς της;
Αν όντως συμβαίνει κάτι τέτοιο, αυτό σημαίνει πως ψάχνεις για «άλλοθι» και πως έχεις μια εντελώς επιδερμική επαφή με ό,τι αντίκρυσες πραγματικά και πολύ περισσότερο με ό,τι υποτίθεται πως ένιωσες. Αν όμως θεωρείς ότι ξεχωρίζεις από τον αποχαυνωμένο όχλο, αν πιστεύεις ότι κινείσαι με την Διορατικότητα και την Πίστη ενός Αυθεντικού, Ανθεκτικού και Συνειδητοποιημένου Έλληνα Εθνικιστή, τότε αντιλαμβάνεσαι πως αυτό το ΑΙΣΘΗΜΑ ΕΥΘΥΝΗΣ επηρεάζει κάθε σκέψη και δράση σου.
Δεκαέξι χρόνια αργότερα, τίποτα δεν δείχνει να έχει αλλάξει. Διαλύοντας τα σύννεφα της λησμονιάς, νιώθεις ντροπή και αηδία, που Εμείς οι Έλληνες, από Κυρίαρχοι της Τέχνης του Πολέμου και Γεννήτορες του Πολιτισμού, από Εραστές της Μάχης και Κήρυκες της Φιλοσοφίας, καταντήσαμε ριψάσπιδες, δειλοί, ευθυνόφοβοι, δούλοι του πολιτικαντισμού και έρμαια του «επιδοματισμού».
Δεκαετίες τώρα το σύστημα μάς μιλά για την «κυρίαρχη Ελλάδα». Εννοώντας την πολιτική συμπεριφορά τύπων, όπως ο Βορίδης, ο Φίλης, ο Δουδωνής και πολιτιστικά πρότυπα τύπων, όπως ο Καπουτζίδης, ο Κοκλώνης, ο Μουτσινάς. Πολύ περισσότερο, όμως, είναι η «Ελλάδα» μιας διεφθαρμένης, όσο και προδοτικής, κρατικής - κυβερνητικής οντότητας. Μια «Ελλάδα» με συνειδητούς, όσο και φανατισμένους, ελληνόφωνους υφισταμένους της ξένης κυριαρχίας, που με τις πολιτικές, κοινωνικές και πολιτιστικές τους ιδιότητες φροντίζουν για την διαιώνιση της κατοχής αυτού του Τόπου. Αδίστακτοι συνεργάτες του ξένου κατακτητή, που παρά τους όποιους τεχνητούς κομματικούς διαχωρισμούς, που υποτίθεται πως έχουν μεταξύ τους, τους ενώνει η κοινή προσήλωση στα αφεντικά τους.
Υπάρχει, όμως, και μια άλλη Ελλάδα, χωρίς εισαγωγικά, που το μέγεθός της σε αριθμητικό επίπεδο εκφράζει κάποιους σύγχρονους Σπαρτιάτες και τις ανάλογες Θερμοπύλες. Αυτό το ΑΙΣΘΗΜΑ ΕΥΘΥΝΗΣ είναι που πρέπει να οδηγήσει όλους εκείνους που ανήκουν στην άλλη Ελλάδα, την πραγματική, να πράξουν ό,τι πρέπει να γίνει κι ας συμβεί οτιδήποτε.
Μακριά από ανούσιες και στείρες αμπελοφιλοσοφίες, από κρετίνους πολυλογάδες που εμπορεύονται με κάθε τρόπο την Διαχρονική Πολεμική Αρετή των Ελλήνων, από επιτήδειους και ακίνδυνους για το ανθελληνικό σύστημα πατριδοκάπηλους πολιτικάντηδες, ας διδαχτούμε από τους Αιώνιους Νόμους του Αθάνατου Ελληνισμού. Ας κάνουμε, επιτέλους, την εσωτερική μας επανάσταση, «σκοτώνοντας» οτιδήποτε το μίζερο μπορεί να κουβαλάμε μέσα μας και είναι υπεύθυνο για την παρακμιακή κατάσταση και τον λήθαργο του εαυτού μας. Ας Γεννήσουμε ξανά στο Βάπτισμα του Πυρός τον Συνειδητοποιημένο Έλληνα, ως Φορέα Τιμής απέναντι στο χθες, το σήμερα, το αύριο.
Αφουγκράσου, λοιπόν, προσεκτικά μελετητή αυτού του κειμένου, τις διεξόδους και διάλεξε την πλευρά σου. Ενθυμούμενοι ξανά την ταινία «300», το ανθελληνικό καθεστώς, σαν ένας νέος Ξέρξης, σου ζητά «απλώς» να γονατίσεις και να συνεχίσεις να παραμένεις ένας γλοιώδης δούλος της τυραννικής του εξουσίας. Εμείς, σαν ένας νέος Λεωνίδας, σου ζητάμε να σταθείς Όρθιος, Υπερήφανος, Σύντροφος, Συναγωνιστής και Έλληνας στο Ήθος και τον Τρόπο Ζωής για τις επόμενες Θερμοπύλες, που αργά ή γρήγορα θα έρθουν ξανά. Και τότε η επιλογή του καθενός θα επαφίεται στην ακεραιότητα του χαρακτήρα του, στην Καρδιά από Ατσάλι, στα ψυχικά αποθέματα και στην Δύναμη της Ελληνικής Θελήσεως.
Όσοι - όποιοι νιώθουν βαθιά μέσα τους αυτό το ΑΙΣΘΗΜΑ ΕΥΘΥΝΗΣ, ας τολμήσουν να κάνουν το πιο αποφασιστικό βήμα προς την εσωτερική τους ολοκλήρωση ως Νέοι Σπαρτιάτες. Ειδάλλως, ας στιγματιστούν ως σύγχρονοι Εφιάλτες, καθώς τώρα πια ακόμα και η αδράνεια ισοδυναμεί με προδοσία…
Γιώργος Μάστορας
