Ζούμε ένα πραγματικά οξύμωρο σχήμα: Οι μεν πολιτικοί ταγοί επαίρονται ότι «κατακτούμε νέες επενδυτικές βαθμίδες και αξιολογήσεις», ότι η περίοδος των μνημονίων πέρασε, η δε κοινωνία, στην συντριπτική της πλειοψηφία, βιώνει μια άλλη πραγματικότητα. Μια πραγματικότητα, που την συνθέτουν βίαιοι οικονομικοί όροι, τέτοιοι που στερούν τους Έλληνες από μέσα τα οποία είναι απαραίτητα για την επιβίωσή τους.
Όλοι θυμόμαστε την γνωστή δήλωση Κατρούγκαλου, 3 μέρες πριν τις εκλογές της 21ης Μαΐου, περί αύξησης εισφορών των ελευθέρων επαγγελματιών, καθώς και την επίθεση που δέχτηκε από την ΝΔ ότι είναι «μαρτυριάρης». Τώρα, λίγους μόλις μήνες μετά, ο Χατζηδάκης φέρνει νόμο που καρατομεί οριζόντια όλους τους ελεύθερους επαγγελματίες, ιδιαίτερα τους πιο χαμηλοσυντήρητους και χτυπημένους ήδη από την κρίση, με την επίφαση ότι σχεδόν όλοι είναι ύποπτοι φοροδιαφυγής! Ξεχνά τελείως ότι όλοι οι μεγάλοι φοροφυγάδες έχουν σχεδόν απαλλαγεί από τις υποχρεώσεις τους προς το κράτος, με το όλο «κυνήγι» να αφορά την «μαρίδα». Διότι το σχέδιο δεν είναι να μπει κάποια τάξη στο φορολογικό σύστημα, αλλά να παραταθεί η ασυδοσία για τους μεγάλους ομίλους, να ενταθεί στο έπακρο η φοροληστεία όλων των υπόλοιπων στρωμάτων, να μεγαλώσουν τα έσοδα που θα χρηματοδοτήσουν τις ελίτ και τις επιχειρήσεις τους, με τελική κατεύθυνση να ανοίξει διάπλατα ο δρόμος για το «κόλπο γκρόσο»: Την αρπαγή της περιουσίας των δανεισμένων πολιτών και νοικοκυριών της Χώρας.
Μόνο από την αρπαγή των «κόκκινων δανείων» από funds και servicers εκτιμάται μια «μπάζα» ύψους 78 δισεκατομμυρίων ευρώ! Όχι και λίγα και προφανώς με εύκολο τρόπο. Από το 2015 το κοινοβούλιο ψηφίζει και θέτει τις βάσεις της αρπαγής των σπιτιών (ηλεκτρονικοί πλειστηριασμοί κ.λπ.). Το 2022 ο Άρειος Πάγος ψηφίζει υπέρ funds και servicers. Και τώρα πλέον βρισκόμαστε στην τελική ευθεία με την ψήφιση και των τελικών λεπτομερειών για την επέλαση των πλειστηριασμών.
Το γενικό πλαίσιο των βίαιων οικονομικών όρων, που κάνουν αβίωτη την επιβίωση σε πλατιά στρώματα του Ελληνικού Λαού, αποτελείται από μια συμμαχία δυνάμεων, η οποία περιλαμβάνει:
α) Την κυβέρνηση και τον πολιτικό κόσμο που στήριξε και συνεχίζει να στηρίζει όλο το πλαίσιο αφαίμαξης και ληστείας των εργαζομένων και το ξεπούλημα του δημόσιου πλούτου της Χώρας.
β) Τις εγχώριες ελίτ και τους ολιγάρχες, με όλες τις «αρετές» τους και τους υπέρμετρα αναπτυγμένους «ηθικούς» τους κώδικες.
γ) Την «τυφλή» και «ανεξάρτητη» δικαιοσύνη, που σε αυτά τα θέματα σχεδόν πάντα γνωμοδότησε υπέρ ευρωκρατίας, «δανειστών», funds και servicers.
δ) Τα ΜΜΕ, που εκτελούν συμβόλαια «δολοφονίας» χαρακτήρων για να προετοιμάσουν το κλίμα για την επιβολή της οικονομικής βίας, να λειάνουν την μεταφορά πόρων και ιδιοκτησίας σε πιο συγκεντρωτικά σχήματα.
Σε αυτό το τοπίο βίαιων οικονομικών όρων έρχονται να προστεθούν και νέα εργαλεία, με την συνδρομή του ψηφιακού κράτους και των νέων μηχανισμών που έχουν συγκροτηθεί:
1) «Χρηματιστήριο ενέργειας», όπου 3-4 πάροχοι «τζογάρουν» κάθε μέρα τις τιμές ρεύματος (τώρα πλασάρονται και τρόποι, με τους οποίους θα διαλέγει ο «υπήκοος» πως θα τον κλέψουν: Πράσινα, μπλε, κίτρινα τιμολόγια).
2) Επιδοματική πολιτική, δηλαδή λίγα ψίχουλα με την μορφή ελεημοσύνης στους ασθενέστερους, αφού νωρίτερα τους έχουν στραγγίξει πολλαπλά, και κυρίως αφού τους έχουν στερήσει κάθε δικαίωμα (εκτός από αυτό της επαιτείας μιας ελεημοσύνης από το κράτος και το σύστημα που τους καταδικάζει στην φτωχοποίηση).
3) Επιδόματα μέσα από πλατφόρμες με την μορφή των e-pass. «Συνομιλίες» με μηχανήματα, προγραμματίζεις ραντεβού για να μπεις σε μια τράπεζα, κλείνεις διαδικτυακά ραντεβού για επιβεβαίωση των στοιχείων σου, αλλάζει όλη η σχέση σου με τις δημόσιες υπηρεσίες.
Και όχι μόνο αυτό, καθώς ο Ελληνικός Λαός έχει υποβιβαστεί σε «υπήκοο» και τίποτα παραπάνω. Το σχέδιο των ελίτ είναι να σπρώξουν ακόμα χαμηλότερα τον «υπήκοο», στο επίπεδο ενός σύγχρονου δουλοπάροικου, ο οποίος θα ζει σε σύγχρονες πόλεις - ζούγκλες, γεμάτος ανασφάλεια και περικυκλωμένος από απειλές: Έλλειψη εργασίας και χρημάτων, υπέρογκοι λογαριασμοί, μεγάλα προβλήματα υγείας, ανεξέλεγκτη βία.
Μέσα σε όλα αυτά, το πεδίο πολιτικής παρέμβασης και δράσης για τους Έλληνες Εθνικιστές είναι ευοίωνα ανοικτό και διάπλατο. Η απαραίτητη, όμως, προϋπόθεση είναι να αφεθεί, οριστικά και αμετάκλητα, πίσω η μεμψιμοιρία, η ηττοπάθεια, η λογική της πολιτικής «ανάθεσης» σε ακίνδυνους, ανίκανους, άχρηστους (και ως εκ τούτου επικίνδυνους) «πατριώτες», που δυστυχώς καρπώνονται για τους δικούς τους συντηρητικούς σκοπούς τούς Αγώνες και τις Θυσίες των Ελλήνων Εθνικιστών για την Πατρίδα και τον Λαό.
Γιώργος Μάστορας
