Σαν σήμερα, 6 Φεβρουαρίου 1825, ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, ο άνθρωπος που κράτησε ζωντανή την Επανάσταση, συνελήφθη από την ελληνική κυβέρνηση και φυλακίστηκε στο μοναστήρι του Προφήτη Ηλία στην Ύδρα. Ήταν η κορύφωση του διχασμού που ταλάνιζε την επαναστατημένη Ελλάδα, την ώρα που ο κίνδυνος από τον Ιμπραήμ γινόταν πιο απειλητικός από ποτέ.
Ο Κολοκοτρώνης, έχοντας ήδη κερδίσει την αναγνώριση ως ο στρατιωτικός ηγέτης που έσωσε την Πελοπόννησο από τον Δράμαλη το 1822, αντιλαμβανόταν ότι η Επανάσταση κινδύνευε. Το 1824, οι εμφύλιες συγκρούσεις κορυφώθηκαν, καθώς η κυβέρνηση Κουντουριώτη, που ελεγχόταν από τα ναυτικά νησιά Ύδρα, Σπέτσες και Ψαρά, συγκρούστηκε με τους οπλαρχηγούς της Ρούμελης και του Μοριά. Η κυβέρνηση είχε λάβει αγγλικό δάνειο και ήθελε να ελέγξει πλήρως την εξουσία, παραμερίζοντας τους στρατιωτικούς ηγέτες της Επανάστασης.
Ο Κολοκοτρώνης, που παρέμενε πιστός στην ιδέα της εθνικής ενότητας και της συνέχισης του Αγώνα, προσπάθησε να μεσολαβήσει, αλλά τελικά θεωρήθηκε απειλή. Η κυβέρνηση τον κάλεσε στο Ναύπλιο – δήθεν για διαπραγματεύσεις – όμως στις 6 Φεβρουαρίου 1825 τον συνέλαβαν , μαζί με τον γιο του Γενναίο και άλλους αγωνιστές, και τον φυλάκισαν στο μοναστήρι του Προφήτη Ηλία στην Ύδρα. Την ίδια στιγμή, οι κυβερνητικές δυνάμεις άφηναν ανεξέλεγκτο τον Ιμπραήμ, που αποβιβαζόταν στη Μεθώνη και ξεκινούσε την καταστροφή της Πελοποννήσου.
Το αποτέλεσμα αυτής της προδοτικής πολιτικής ήταν καταστροφικό. Ο Ιμπραήμ, με άρτια εκπαιδευμένο στρατό, γρήγορα κατέλαβε μεγάλα τμήματα της Πελοποννήσου, καίγοντας χωριά και σφάζοντας αμάχους. Η κυβέρνηση, συνειδητοποιώντας το λάθος της, αναγκάστηκε να αποφυλακίσει τον Κολοκοτρώνη τον Μάιο του 1825. Ο ίδιος, παρά την αχαριστία που είχε υποστεί, δεν έμεινε στις προσωπικές του πικρίες. Ανέλαβε αμέσως δράση και οργάνωσε την αντίσταση κατά του Ιμπραήμ, με αποκορύφωμα τον ανταρτοπόλεμο στα βουνά της Πελοποννήσου, που τελικά συνέβαλε στην επιβίωση της Επανάστασης.
Διαχρονικά τα διδάγματα της Ελληνικής Ιστορίας
Αυτή η ιστορία δεν είναι απλώς ένα επεισόδιο του Αγώνα, αλλά ένα διαχρονικό δίδαγμα. Δείχνει πως οι Έλληνες, αντί να ενωθούν απέναντι στον κοινό εχθρό, πολλές φορές προτιμούν να πολεμούν μεταξύ τους. Δείχνει, επίσης, ότι οι πραγματικοί ηγέτες δεν αποθαρρύνονται από τις προδοσίες. Ο Κολοκοτρώνης, αντί να λυγίσει, απέδειξε πως η αφοσίωση στην πατρίδα είναι πάνω από τις προσωπικές πικρίες και τις πολιτικές ίντριγκες.
Σήμερα, όπως τότε, όσοι αγωνίζονται για την Ελλάδα συχνά στοχοποιούνται από το ίδιο το σύστημα. Οι πατριώτες λοιδορούνται, διώκονται και περιθωριοποιούνται, από εκείνους που βάζουν τις προσωπικές τους φιλοδοξίες πάνω από το εθνικό συμφέρον. Όμως η ιστορία είναι αμείλικτη: τελικά, εκείνοι που υπηρετούν την πατρίδα τους με ανιδιοτέλεια είναι αυτοί που μένουν αθάνατοι στη μνήμη του λαού.
Ας κρατήσουμε το παράδειγμα του Κολοκοτρώνη ως φάρο. Η Ελλάδα δεν σώθηκε ποτέ από υποτακτικούς, αλλά από ανθρώπους που έβαλαν την ψυχή τους πάνω από το προσωπικό τους συμφέρον. Και αυτοί οι άνθρωποι είναι που θα την σώσουν ξανά.
