Το Πάσχα πλησιάζει, αλλά στις ελληνικές οικογένειες το κλίμα δεν είναι γιορτινό. Είναι αγωνιώδες. Η ακρίβεια έχει εγκατασταθεί στα ράφια, στο τραπέζι, στο πορτοφόλι. Tην ίδια ώρα η πολιτεία κοιτάει αλλού. Παρά τις μεγαλόστομες εξαγγελίες περί «ανάπτυξης» και «μείωσης πληθωρισμού», ο απλός Έλληνας πολίτης δεν βγάζει τον μήνα, πόσο μάλλον το Πάσχα.
Το φετινό τραπέζι αναμένεται να είναι τουλάχιστον 10% πιο ακριβό σε σχέση με πέρυσι. Από το αρνί μέχρι το τσουρέκι, οι τιμές ανεβαίνουν — και μαζί τους ανεβαίνει και η οργή. Το αρνί αγγίζει τα 16 ευρώ το κιλό, το σοκολατένιο αυγό τα 12, ενώ τα τσουρέκια στα ζαχαροπλαστεία φτάνουν τα 15 ευρώ. Το «Καλάθι του Πάσχα»… μια ακόμα επικοινωνιακή φούσκα. Οι τιμές στα σούπερ μάρκετ είναι αυξημένες έως και 30%. Τα συνοικιακά κρεοπωλεία δεν αντέχουν άλλο να απορροφούν κόστος.
Και όλα αυτά την ώρα που τα κανάλια πανηγυρίζουν για τα “νούμερα”. Ποια νούμερα; Ο δείκτης καταναλωτικής εμπιστοσύνης στην Ελλάδα βρίσκεται στο χαμηλότερο σημείο σε όλη την Ευρώπη. -43,7 μονάδες. Ο χειρότερος στην Ε.Ε. Το 60% δηλώνει ότι η οικονομική του κατάσταση έχει επιδεινωθεί. Το 55% δεν βλέπει φως ούτε για τους επόμενους 12 μήνες.
Το Πάσχα, για τον Έλληνα, δεν είναι μια απλή γιορτή. Είναι σύμβολο ταυτότητας, μνήμης και συνέχειας. Είναι το τραπέζι γύρω από το οποίο στέκεται η οικογένεια, ο πολιτισμός, η Πατρίδα. Όταν αυτό το τραπέζι γίνεται είδος πολυτελείας, το πρόβλημα δεν είναι οικονομικό. Είναι εθνικό. Ένα Κράτος που φορολογεί ασύστολα για να πιάσει δημοσιονομικούς στόχους λιτότητας ενώ την ίδια στιγμή δεν μπορεί να εξασφαλίσει στους πολίτες του τα στοιχειώδη για να γιορτάσουν, δεν τους υπηρετεί αλλά τους αδειάζει.
