Ο Δικηγόρος και Ιστορικός Γεώργιος Σύρος εξέδωσε πρόσφατα το πρώτο του βιβλίο με τίτλο "Η εθνική συνείδηση ως έννοια και ως αντίληψη στον αρχαίο ελληνικό κόσμο".

Ο νεαρός συγγραφέας παραχώρησε συνέντευξη στην θεσσαλική ιστοσελίδα e-thessalia.gr και τον δημοσιογράφο Λοΐζο Ασβεστά, μέσα απ' την οποία παρουσίασε το αξιόλογο σύγγραμμά του:

"Ο Γεώργιος Σύρος γεννήθηκε στον Βόλο. Είναι πτυχιούχος του τμήματος Νομικής (ΔΠΘ), πιστοποιημένος διαμεσολαβητής, ενώ συνέχισε με Μεταπτυχιακές Σπουδές στη Δημόσια Ιστορία. Ομιλεί αγγλικά,γερμανικά, ιταλικά. Υπηρέτησε ευόρκως τη στρατιωτική του θητεία στις Ειδικές Δυνάμεις 505 Τ/ΠΝ. Είναι μέλος της «Ελληνικής Ομοσπονδίας Χειροπάλης» (Ε.Ο.ΧΕΙΡ.), προπονητής και υπεύθυνος του εν λόγω αθλήματος στον Νομό Μαγνησίας. Ασχολείται επίσης ερασιτεχνικώς με τη φωτογραφία. «Η εθνική συνείδηση ως έννοια και ως αντίληψη στον αρχαίο ελληνικό κόσμο» είναι το πρώτο του βιβλίο που κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Έκτωρ και αποτελεί την αφορμή για τη συζήτηση μαζί του.

«Η εθνική συνείδηση ως έννοια και ως αντίληψη στον αρχαίο ελληνικό κόσμο» ο τίτλος του πρώτου σας βιβλίου. Δώστε μας κάποια στοιχεία για αυτό.

Το περιεχόμενο του συγγράμματος είναι πρωτίστως κοινωνιολογικό, δευτερευόντως ιστορικό. Είναι αν θέλετε μια προσπάθεια κοινωνιολογικής αποδόσεως του ιστορικού μας βίου, ο οποίος εκλαμβάνεται ως είναι στην πραγματικότητα, μακριά από νεοπαγείς ερμηνείες αναθεωρητών: Ως εθνικό φαινόμενο. Το σύγγραμμα χωρίζεται σε δύο μέρη. Στο εισαγωγικό και στο κύριο μέρος. Στο Εισαγωγικό διευκρινίζονται έννοιες και όροι, οι οποίοι έχουν διαστραφεί πλήρως και ορίζεται η έννοια της εθνικής συνειδήσεως. Στο κύριο μέρος υπεισερχόμεθα στην ουσία και συγκεκριμένα στην αντίληψη του αρχαίου ελληνικού κόσμου περί της συλλογικής του ταυτότητας. Γιατί επιλέγεται ο αρχαίος ελληνικός κόσμος; Την απάντηση μας την δίνει ο Karl Marx: Εκπροσωπεί τη νεανική ηλικία της ανθρωπότητας.

Ποια η έννοια της εθνικής συνειδήσεως, ποιος ο ρόλος της στην ερμηνεία της Ιστορίας και ποια η επενέργειά της στον ανθρώπινο βίο;

Εθνική συνείδηση είναι αυτή η νοητή αλυσίδα, η οποία συνδέει πνευματικώς γενεές ανθρώπων. Είναι δύναμη ανορθολογική και ιδιαιτέρως ανθεκτική στο διάβα των αιώνων. Ο ρόλος της στην ερμηνεία της Ιστορίας εκπορεύεται από την εθνικότητα. Όπως τονίζει ο Μιχαήλ Μπακούνιν: «Την εθνικότητα οφείλουμε να τη σεβόμαστε. Η καταπίεσή της είναι έγκλημα και αυτή γίνεται ιερή αρχή κάθε φορά που απειλείται ή καταπιέζεται». Η εθνικότητα λοιπόν είναι αυτή η δύναμη, η οποία είναι υπεύθυνη για την ερμηνεία του βασικού μέρους της ανθρώπινης Ιστορίας. Τα άτομα θνήσκουν, οι συλλογικές ταυτότητες όμως, τα έθνη μένουν αθάνατα.

Ποια η θέση της εθνικής συνειδήσεως στον αρχαίο ελληνικό κόσμο; Με μια πρώτη ματιά οι νεωτεριστές θιασώτες του ιστορικού αναθεωρητισμού θεωρούν σίγουρα αναχρονισμό το ζήτημα υπάρξεως εθνικής συνειδήσεως στην αρχαιότητα, θέση η οποία, δυστυχώς, προωθείται εμμονικώς στην εκπαίδευση. Και όμως έθνος και εθνική συνείδηση δεν συνιστούν επ’ ουδενί νεωτερικά προϊόντα. Επί νεωτερικότητας προέκυψαν τα σύγχρονα έθνη-κράτη, όχι τα έθνη. Όποιοι εμμένουν σε αυτήν την άποψη, είναι δεδομένο ότι εμφορούνται από ιδεοληψίες και πολιτικές αγκυλώσεις. Ο α’ και ο β’ αποικισμός, οι πανελλήνιοι αθλητικοί αγώνες, τα Μηδικά, ο Φίλιππος Β’ (τον οποίο κακώς η Ιστορία δεν ονόμασε Μεγάλο), ο Αλέξανδρος ο Μέγας, ακόμη και η συνύπαρξη Ελλήνων – Ρωμαίων, όλα αυτά καταδεικνύουν ότι ο αρχαίος ελληνικός κόσμος είχε βαθύτατη επίγνωση της εθνικής του υποστάσεως παρά το γεγονός της πολιτικής του διαιρέσεως.

Βλέπετε κάποια ομοιότητα με το σήμερα; Σήμερα τα πάντα έχουν σαρωθεί από τη λεγόμενη νεωτερικότητα. Σαφώς και υπήρχαν και στον προνεωτερικό κόσμο συντελεστές φθοράς (υπέρμετρες κατακτήσεις, ωσμώσεις, ιμπεριαλιστικό αλεξανδρινό κράτος), όμως ποτέ ο κοσμοπολιτισμός δεν κατέστη πολιτικό πρόταγμα, όπως σήμερα. Στη σύγχρονη εποχή ο κοσμοπολιτισμός ενεδύθη τον μανδύα της παγκοσμιοποιήσεως, η οποία επιτίθεται βυσσοδομώντας ενάντια στις συλλογικές ταυτότητες. Βιώνουμε τη θεοποίηση της ατομοκεντρικής κοινωνίας. Οποιαδήποτε συλλογική οντότητα περιβάλλει το άτομο, καταρρακώνεται και εκμηδενίζεται. Τουναντίον αναδύονται νέες επίπλαστες ταυτότητες, οι οποίες προωθούνται σε επίπεδο ιδεοψυχαναγκασμού.

Ποια τα μηνύματα και τι μπορεί κάποιος να «πάρει» διαβάζοντάς το;

Το σύγγραμμα αυτό επιχειρεί να αποκαταστήσει την ιστορική λαθροχειρία του λεγόμενου αναθεωρητισμού, αν και αυτό επαφίεται τελικώς στην κρίση του αναγνώστη. Για αυτό είναι ένα χρήσιμο εργαλείο για τη νεολαία, την οποία το ανεπαρκές ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα αρέσει να κουράζει. Αν ανοίξει κάποιος ένα βιβλίο Ιστορίας οποιασδήποτε βαθμίδας, θα αντιληφθεί γιατί η νεολαία έχει γυρίσει την πλάτη της στην Ιστορία. Ανούσιες πληροφορίες περί προϊστορικών οικισμών του 3.500 π.Χ., άκρατος σχολαστικισμός, καμία εμβάθυνση στα εθνικά – ηθικά και πνευματικά επιτεύγματα και παντελής απουσία των μεγάλων γεγονότων του αρχαίου μας βίου. Τα Μηδικά διδάσκονται ακροθιγώς, ο Φίλιππος, ο Αλέξανδρος και οι Επίγονοι εκλείπουν εντελώς, ενώ ο Πύρρος ο Αντίοχος Γ’, ο Περσεύς είναι παντελώς άγνωστοι. Εκτός της νεολαίας όμως, το βιβλίο αφορά όλους όσοι θέλουν να έχουν μια σφαιρική εικόνα της αρχαίας ελληνικής Ιστορίας. Διότι το πόνημα αρχίζει από την προϊστορική περίοδο των επιδραμόντων ελληνικών φύλων και τελειώνει στη ρωμαϊκή επικυριαρχία. Η Ιστορία όπως πρέπει να είναι. Είναι ένα συμπυκνωμένο βιβλίο, με αμέτρητες πηγές και βιβλιογραφία (πάνω από 1.000 παραπομπές).

Πώς συνδυάζεται η δικηγορία με τη συγγραφή;

Είναι δύο πράγματα διαμετρικώς αντίθετα. Η δικηγορία είναι επάγγελμα, αμιγώς πρακτικής εφαρμογής, το οποίο εξασφαλίζει στον πτυχιούχο Νομικής την οικονομική του διαβίωση. Δεν έχει άλλες εφαρμογές πλην της ερμηνείας του νόμου. Οι όποιες θεωρητικές αναζητήσεις και το φιλοσοφικό υπόβαθρο της Επιστήμης έχουν ατονήσει. Πλέον αν γνωρίζετε, στις Νομικές Σχολές σημαίνοντα θεωρητικά μαθήματα έχουν περιπέσει στα λεγόμενα μαθήματα «επιλογής» και εντέχνως έχουν εξοβελισθεί, τα οποία (θα έπρεπε να) αποτελούν το Α και το Ω στην ερμηνεία του νόμου και στην απονομή Δικαιοσύνης. Ιστορία Δικαίου, Φιλοσοφία Δικαίου, Ρωμαϊκό Δίκαιο και όλα τα σχετικά δεν ενδιαφέρουν διότι δεν χρησιμεύουν σε τίποτε στην… αγορά εργασίας. Η συγγραφή από την άλλη δεν είναι επάγγελμα. Έχει θεωρητικό υπόβαθρο. Είναι η ατραπός μιας ατελείωτης θεωρητικής αναζητήσεως. Ό,τι δεν μπορούν να προσφέρουν σήμερα τα ΑΕΙ και γενικώς το προβληματικό εκπαιδευτικό σύστημα, μπορεί να το προσφέρει η συγγραφή, διότι αυτή προεξοφλεί, μελέτη, έρευνα, εμβάθυνση.

Ετοιμάζεται κάτι καινούργιο συγγραφικά;

Βεβαίως. Ετοιμάζω ένα βιβλίο σχετικό με το έπος της Εθνεγερσίας, με αφορμή τα 200 έτη από την έναρξη του Αγώνα, αλλά και μία παιδική σειρά. Αν και το πρώτο άπτεται της Εθνικής εξεγέρσεως, η οποία μας χάρισε την πολυπόθητη εθνική ελευθερία, η παιδική σειρά με γεγονότα από την ελληνική Ιστορία είναι πολλαπλώς σημαντική. Τα παιδιά πρέπει να αποκτήσουν ερεθίσματα και σταθερές. Είναι γνωστό πως η δημόσια εκπαίδευση έχει υποστεί ανεπανόρθωτη βλάβη. Δεν εμφυσά αξίες, δεν διδάσκει πρότυπα. Η ηθική και εθνική διαπαιδαγώγηση θυσιάζεται στον βωμό της αγοράς εργασίας. Το αποτέλεσμα; Όπως καταδεικνύουν έρευνες, οι σημερινοί απόφοιτοι Λυκείου είναι λιγότερο μορφωμένοι από τους αποφοίτους Δημοτικού στο παρελθόν. Παρατηρείται δε, λειτουργικός αναλφαβητισμός. Οι νέοι ξέρουν μεν να διαβάζουν, αλλά υστερούν σημαντικώς στην κατανόηση. Όσον αφορά δε τα ιστορικά ερεθίσματα, πολλοί νέοι όχι μόνο αγνοούν τον Υψηλάντη και τον Νικηταρά, αλλά δεν γνωρίζουν καν πού βρίσκεται στον παγκόσμιο χάρτη η Ελλάδα!

* Να σημειωθεί πως το βιβλίο «Η εθνική συνείδηση ως έννοια και ως αντίληψη στον αρχαίο ελληνικό κόσμο διατίθεται από τις εκδόσεις «Έκτωρ» (6936170750), στον Βόλο στο βιβλιοπωλείο «Ελληνικόν», Ανθ. Γαζή, πλησίον των Δικαστηρίων.