Άρθρο του Γιώργου Μανούσου
«… Συμποσιαστές με στεφάνια στο κεφάλι, πίνουν κρασί, συζητούν και παίζουν κόταββο. Πλούτος, χλιδή, φιληδονία, μαλθακότης. Και ύστερα ενας δύτης επιχειρεί κατάδυση, κάνοντας άλμα από ψηλά στον άλλο κόσμο.
Πάντοτε την χαρά της ζωής θα διακόπτει ο θάνατος. Τι να λέμε τώρα για καυχησιές και υπερηφάνειες. Ας μην ξεχνάμε πως, “Ποσειδωνιάταις τοις εν τω Τυρρηνικώ κόλπω το μεν εξ αρχής Έλλησιν ούσιν εκβαρβαρώσθαι Τυρρηνοίς ή Pωμαίοις γεγονόσι και τήν τε φωνήν μεταβεβληκέναι” … γιατί και οι άνθρωποι πολλές φορές στον ίδιο χώρο -όπως και οι πόλεις- γεννιούνται και πεθαίνουν χωρίς ο ένας τον άλλο να γνωρίσει. Μα η μνήμη τους ως παλίμψηστο μονάχα θα απομείνει, όπου το κάθε νεότερο μπορεί μεν να διακρίνεται εντονότερα αλλά το προϋπάρχον θα αρνείται πεισματικά να εξαφανιστεί. Και έτσι η κάθε Ποσειδωνία θα γίνεται Paestum και οι Ποσειδωνιάτες Τυρρηνοί, αφού και την Ελληνική ξέχασαν…».
Η Ποσειδωνία ήταν αρχαία ελληνική αποικία της Κάτω Ιταλίας στην περιοχή της Καμπανίας. Βρισκόταν 85 χιλιόμετρα νοτιοανατολικά της Νάπολης στην σημερινή επαρχία του Σαλέρνο, κοντά στις ακτές της Τυρρηνικής θάλασσας. Το λατινικό όνομα της πόλης ήταν Πέστουμ (Paestum).
Η πόλη ιδρύθηκε τον 7ο αιώνα π.Χ. κατά την διάρκεια του δεύτερου ελληνικού αποικισμού, και μητρόπολή της ήταν η πόλη Σύβαρη. Στην Ποσειδωνία, όπως και στην Σύβαρη κυριαρχούσε η απληστία και ο νεοπλουτισμός. Οι περισσότεροι αρχαίοι συγγραφείς άλλωστε -με εξαίρεση ίσως τον Ηρόδοτο- καταδίκαζαν τον χαρακτήρα των Σιβαριτών, αφού κυριαρχούσε η αλαζονεία, ο εγωισμός και ο ναρκισσισμός. Ήταν τόσο προκλητικοί, που λέγονταν εν είδη ανέκδοτου, ότι τους ενοχλούσαν ακόμα και τα πέταλα από τα τριαντάφυλλα (απόρροια των ερωτικών περιπτύξεων) στα κρεβάτια τους ενόσω κοιμόντουσαν. Ο Κλαύδιος Αιλιανός, ο Αθηναίος ο Ναυκρατίτης και ο Στράβων γράφουν ότι η καταστροφή της πόλης από τον Κρότωνα (445 π.Χ.) ήταν θεία δίκη ένεκα της πλουσιοπάροχης και άνευ ηθικών φραγμών ζωής που έκαναν.
Δυστυχώς, αν κάνουμε ένα παραλληλισμό με την Ελλάδα του σήμερα, στο μοναδικό πράγμα που θα συμφωνήσουμε είναι ότι διερχόμαστε μια τεράστια κρίση αξιών. Ο καταναλωτισμός έχει γίνει πλέον αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινότητας και κάθε προσπάθεια πνευματικής αφύπνισης δεν ευδοκιμεί. Απομακρυνόμαστε από τις παραδοσιακές αξίες του Ελληνισμού, την πατρίδα, την θρησκεία και την οικογένεια.
Όλα αυτά σε συνδυασμό με τους έξωθεν κινδύνους που αντιμετωπίζει η Ελλάς, δηλαδή την Τουρκική απειλή και την λαθρομετανάστευση απαιτούν μια ριζική αλλαγή νοοτροπίας τόσο σε ατομικό όσο και σε συλλογικό επίπεδο. Ας πάψουμε να σκεφτόμαστε εγωιστικά και ας σκεφτούμε το κοινό καλό. Ξεκινώντας από την εκπαίδευση και φτάνοντας σε όλες τις βαθμίδες της δημόσιας ζωής ο Έλληνας πρέπει να επιστρέψει στις ρίζες του. Πρέπει να αγαπήσει τον εαυτό του και να βρει επιτέλους τον συνδετικό κρίκο με τους προγόνους του. Ας μην γίνουμε μια σύγχρονη Ποσειδωνία, ξεχνώντας ακόμα και την Ελληνική μας γλώσσα.
