Η τραγική πορεία της Χώρας τα τελευταία χρόνια δείχνει ότι το μόνιμο βασικό έλλειμμα και πρόβλημα της Ελλάδας είναι ότι δεν είχε ποτέ Εθνική Ηγεσία, αυτό το οποίο σε άλλες χώρες ονομάζεται «ελίτ».
Έχοντας περάσει 46 χρόνια από την έλευση της Μεταπολίτευσης, μπορούμε να διακρίνουμε ότι η πολιτική, οικονομική, επιχειρηματική, εκδοτική και τραπεζική ολιγαρχία της Χώρας δεν μπόρεσαν (ή για να είμαστε πιο ακριβείς, δεν ήθελαν) να δομήσουν ένα σύστημα διακυβέρνησης στο οποίο κράτος, οικονομία, πολιτισμός, εργασιακή απασχόληση θα έδιναν την ευκαιρία στην Ελλάδα να είναι όχι μόνον βιώσιμη, αλλά σε κάθε περίπτωση να έχει μια ισχυρή λειτουργική δομή.
Ολόκληρο το σύστημα ολιγαρχίας που διαφέντευε και συνεχίζει να διαφεντεύει τις τύχες της Χώρας αποτελεί ένα σύνολο ιδιωτών που νοιάζονται μόνο για τα στενά συντηρητικά τους συμφέροντα. Ακόμη κι αυτοί που υποτίθεται ότι είχαν ως κύριο έργο και καθήκον τους την εξυπηρέτηση του δημόσιου συμφέροντος –πρωθυπουργοί, υπουργοί, βουλευτές, στελέχη της δημόσιας διοίκησης, κομματικοί και συνδικαλιστικοί παράγοντες, διανοούμενοι και προβεβλημένοι άνθρωποι των ΜΜΕ- χειρίστηκαν την Εθνική υπόθεση αποκλειστικά ως ιδιώτες και κοίταζαν μόνο την εξυπηρέτηση των δικών τους συμφερόντων.
Λαοπλάνοι πολιτικάντηδες, ευκαιριακοί μεταπράτες των Εθνικών και Λαϊκών προσδοκιών, τυχάρπαστοι καιροσκόποι με σκοπό τόσο τον προσωπικό τους πλουτισμό όσο και αυτόν της συντεχνίας τους, απολύτως ελεγχόμενοι εντολοδόχοι από κέντρα επιρροής και χειραγώγησης του εξωτερικού και του εσωτερικού, χυδαίοι εξωμότες της ευθύνης διαχείρισης της κρατικής συγκρότησης και της δημιουργίας σοβαρού πλαισίου υγιούς λειτουργίας της αγοράς και της οικονομίας.
Όλοι οι προαναφερόμενοι συνέβαλαν τα μέγιστα στο χτίσιμο του σημερινού κακοστημένου και ετοιμόρροπου ερειπίου. Τα αποτελέσματα των έργων της ολιγαρχίας στην Ελλάδα τα τελευταία 46 χρόνια υπήρχαν τόσο ανάξια και ευτελή όσο και τα ανάλογα πεπραγμένα του πολιτικού κατεστημένου και της ισχύος του τραπεζικού και επιχειρηματικού περιβάλλοντος της Χώρας.
Η προαναγγελθείσα δομική χρεωκοπία από την δεκαετία του 1980, η οποία συνέβη τελικά επίσημα το 2010, είναι η εμπέδωση της πραγματικότητας αυτής. Ο φαύλος κύκλος της Μεταπολίτευσης, ο οποίος ξεκίνησε το 1974 και σήμερα έχει φτάσει στο πιο προχωρημένο στάδιο παρακμής και σήψης, δεν αφορά μόνο στους επί δεκαετίες δύο πόλους του δικομματισμού και του παλαιοκομματισμού, που είναι η διαχείριση της διακυβέρνησης και η άσκηση της απόλυτης κομματικής εξουσίας από την ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ.
Στην ουσία, αυτός ο φαύλος κύκλος αφορά, συν τοις άλλοις, την ένταξή μας στην ΕΟΚ το 1981 και στην ΟΝΕ το 2001 και τελικά την συνεχιζόμενη χρεωκοπία μας εντός ευρώ μέσω των Μνημονίων από τον Μάιο του 2010 και μετά, η οποία συνεχίζεται έως σήμερα.
Οι τρεις προαναφερόμενες φάσεις καθορίστηκαν στην βάση του συστήματος από τους «γεννήτορες» Καραμανλή τον πρεσβύτερο και Ανδρέα Παπανδρέου, εξελίχθηκαν μετά το τέλος του Ψυχρού Πολέμου και την μετεξέλιξη της Ευρώπης σε γερμανική περιοχή ανάπτυξης του καπιταλισμού στην βάση της συνθήκης του Μάαστριχτ από τους Μητσοτάκη και Σημίτη, για να φτάσουμε στην τελική φάση εντός ευρώ με συνθήκες ατολμίας και υποχώρησης στην κυβερνητική διαδρομή του Καραμανλή του νεότερου. Αυτός ο έσχατος κύκλος εντός ευρώ εξελίχτηκε με εκχώρηση της Εθνικής Κυριαρχίας από τις κυβερνήσεις διαδοχικά Γιωργάκη Παπανδρέου, Παπαδήμου, την συγκυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου, την «πρώτη φορά Αριστερά» κυβέρνηση των Τσίπρα- Καμμένου και πιο πρόσφατο στάδιο κατάπτωσης την κυβέρνηση των «αρίστων» του Κυριάκου Μητσοτάκη.
Όλες οι διαφορετικές αυτές ιστορικές περίοδοι και τα σχήματα διακυβέρνησης έχουν τελικά έναν κοινό τύπο και μια ενότητα. Την εμμονή στην ευρωπαϊκή ένταξη, ως ένα είδος μεσσιανικής οντότητας, η οποία λειτούργησε σαν «χωνευτήρι» της βιωσιμότητας του Εθνικού Κράτους. Ο δε πακτωλός των επιδοτήσεων και των δανείων λειτούργησε ως υποσχετική της απαξίωσης της συγκρότησης του Έθνους Κράτους, και του Ελληνικού Λαού.
Έτσι, η Ευρώπη κατέληξε να αποτελεί την χρεωκοπία μας, με τον πλήρη ορισμό της δομικής χρεωκοπίας. Αυτό συνέβη γιατί η εγχώρια ολιγαρχία θέλησε την ένταξη στην Ευρώπη, όχι για να εξυπηρετήσει το Εθνικό Συμφέρον, αλλά για να βρει πόρους και κεφάλαια προκειμένου να εξυπηρετήσει την πολιτική κυριαρχία της και τον εύκολο, αντιπαραγωγικό και κυρίως ανήθικο και βρώμικο πλουτισμό της.
Η «ελίτ» της Ελλάδας κατά την Μεταπολίτευση δεν διακατεχόταν ποτέ από Εθνικό Φρόνημα και ως εκ τούτου όλες της οι κινήσεις αποσκοπούσαν αποκλειστικά και μόνο στην εξυπηρέτηση των ατομικών και συντεχνιακών συμφερόντων της, αδιαφορώντας πλήρως για τις τύχες της Πατρίδας και του Λαού.
Γιώργος Μάστορας
