Μιλώντας με κινηματογραφικούς όρους, αυτό που μπορούμε να πούμε είναι πως είμαστε

«στο ίδιο έργο θεατές», καθώς οι εναλλασσόμενες εγχώριες κυβερνήσεις των τελευταίων

ετών «ξέχασαν» να οικοδομήσουν ένα ισχυρό τείχος που, μεταξύ άλλων, θα πρόσφερε ένα

δίχτυ προστασίας απέναντι στις τουρκικές επεκτατικές βλέψεις. Απέφυγαν να

ανακοινώσουν, έστω μονομερώς, τα όρια της Ελληνικής ΑΟΖ στον ΟΗΕ ώστε να έχει

καταγραφεί επίσημα η «διαφορά» με την Τουρκία, που αποτελεί κρίσιμο όρο κάθε

μελλοντικής νομικής διευθέτησης. Αρνήθηκαν κάθε συζήτηση για άσκηση του διεθνούς

κατοχυρωμένου δικαιώματος για επέκταση των χωρικών υδάτων στα 12 μίλια.

Αντιθέτως, περιόρισαν τα δικαιώματα άσκησης κυριαρχίας στα 6 ναυτικά μίλια, δίνοντας

περιθώριο στον Ερντογάν να οργιάζει στο Αιγαίο και στα νότια του Καστελόριζου.

Εγκατέλειψαν την Κύπρο μόνη της μπροστά στην ωμή παραβίαση των κυριαρχικών της

δικαιωμάτων, με το πρόσχημα των δύο «χωριστών κρατών». Το κυριότερο-χειρότερο,

όμως, όλων είναι ότι απέφυγαν να καταγγείλουν, στους διεθνείς οργανισμούς που μετέχει

η Ελλάδα, την Τουρκία ως χώρα που επιτίθεται έμπρακτα σε βάρος των κυριαρχικών μας

δικαιωμάτων και απειλεί φραστικά με επίθεση σε βάρος ακόμα και αυτής της ίδιας της

εδαφικής ακεραιότητας της Ελλάδας. Και για τις δύο περιπτώσεις υπάρχουν συμβάσεις

που, ακόμα και αν δεν εξασφαλίζουν την προστασία της Χώρας, αναδεικνύουν άλλες

δυνατότητες και μέσα προστασίας. Γιατί είναι άλλο να διατυπώνεις μια πολιτική γραμμή

στηριγμένη σε μέτρα προστασίας της εδαφικής σου ακεραιότητας και άλλο να αποδέχεσαι

ότι η ουσιαστική διαφορά έγκειται στον καθορισμό της ΑΟΖ, της διαδρομής ενός αγωγού

και των όρων συνεκμετάλλευσης του φυσικού πλούτου μιας «αμφισβητούμενης περιοχής».

Με αυτά τα δεδομένα, η Ελλάδα οδηγείται, από επιλογή και με την θέληση της κυβέρνησής

της, «άοπλη» στην επικείμενη Σύνοδο Κορυφής. Το ενδεχόμενο καταφυγής σε βέτο μοιάζει

απίθανο. Όλοι θα δηλώσουν ευχαριστημένοι και ικανοποιημένοι από τις «αυστηρές

συστάσεις» και στην παράταση της «περιόδου χάριτος για να αποδείξει η Άγκυρα την

«υπευθυνότητά της». Την συνέχεια, όμως, την ξέρουμε, καθώς μετά σειρά θα έχουν οι

«επώδυνες λύσεις, επομένως, μιλώντας πάλι με κινηματογραφικούς όρους μόνο «happy

end» δεν θα έχουμε στην περίπτωση αυτή, αφού θα υπάρχει κατάργηση των κόκκινων

γραμμών και πλήρης άρνηση των 12 μιλίων κυριαρχίας

Γιώργος Μάστορας