Κατά τα παιδικά και εφηβικά μου χρόνια, θυμάμαι πόσο έντονα ζούσαν όλοι την περίοδο των Αμερικανικών εκλογών, με τις περισπούδαστες αναλύσεις να δίνουν και να παίρνουν, τις διάφορες θεωρίες να αναπτύσσονται αναφανδόν στα οικογενειακά τραπέζια και το ίδιο ‘’ουσιώδες’’ ζήτημα να τίθεται προς συζήτηση κάθε φορά, δηλαδή το ποιος από τους δύο κύριους υποψηφίους είναι περισσότερο ‘’φιλέλληνας’’. Μπορώ να πω επίσης με σιγουριά, ότι σε όλες αυτές τις εκλογικές αναμετρήσεις που έχω ζήσει, νοουμένου ότι ήμουν σε ηλικία ικανή να δρω, να αντιδρώ και να σκέφτομαι πολιτικά, το αίσθημα της παγερής μου αδιαφορίας εις ό,τι αφορά το αποτέλεσμα ήταν κάτι παραπάνω από εμφανές.Ποιος μπορεί να με κατηγορήσει για αυτό; Από μικρό από τρελό μαθαίνεις την αλήθεια άλλωστε, και μια μικρή αναδρομή στο πρόσφατο παρελθόν, θα επιβεβαιώσει το συμπέρασμα που θα διατυπώσω παρακάτω:
- To μακρινό 2004, ο πιτσιρικάς εαυτός μου έβλεπε στην τηλεόραση τους Τζον Κέρι και Τζώρτζ Μπους να κονταροχτυπιούνται, στην τεταμένη περίοδο της αμερικανικής εισβολής και επιχειρούμενης γενοκτονίας στο Ιράκ. Ένα αιμοσταγές και αδίστακτο σκυλί του πολέμου, ο Μπους, ο οποίος κορόιδεψε τον λαό του ανερυθρίαστα, χρησιμοποιώντας ως δικαιολογία για την απόβαση στο Ιράκ την κατοχή όπλων μαζικής καταστροφής από τον τότε δικτάτορα της Αραβικής χώρας, Σαντάμ Χουσείν (κάτι που μετέπειτα αποδείχθηκε ψευδές) απέναντι σε έναν δήθεν αντιπολεμικό ακτιβιστή του πολέμου στο Βιετνάμ, τον Κέρι, ο οποίος με την ψήφο του στην Γερουσία έδωσε το δικαίωμα στον Μπους να στείλει τα αμερικάνικα στρατεύματα στο Ιράκ για να σκοτώσουν και να σκοτωθούν, ενώ στήριξε και επικοινωνιακά τον πόλεμο όπως και τις μετέπειτα ‘’επεμβάσεις ειρήνης’’ των ΗΠΑ σε Λιβύη και αλλού.
- Το 2008, οι γερουσιαστές Μπαράκ Χουσείν Ομπάμα (για τους Δημοκρατικούς) και Τζων Μακ Κέιν (για τους Ρεπουμπλικάνους) διασταυρώνουν τα ξίφη τους, με τον μανιακό πολεμοκάπηλο και παγκοσμιοποιητή Μακ Κέιν να ζητάει περαιτέρω εμπλοκή των ΗΠΑ στην Μέση Ανατολή με αποστολή επιπλέον στρατευμάτων, και τις πολιτικές που ευαγγελίζεται να είναι εξαιρετικά επίφοβες ακόμη και για Γ’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Τελικά ο νικητής, γνωστός σε όλους μας Μπαράκ Ομπάμα, αν και δεν υιοθέτησε πλήρως τις ακραίες απόψεις του αντιπάλου του, έβαλε αποφασιστικά το ‘’λιθαράκι’’ του στην δημιουργία του ISIS και προκάλεσε το εκτεταμένο χάος στη Συρία με αμέτρητους βομβαρδισμούς και επιθετική πολιτική κατά του Άσαντ, βάφοντας επίσης τα χέρια του αίμα.
- Το 2012, ο Ομπάμα επικράτησε εύκολα απέναντι στον Ρόμνι, έναν τυπικό, μετριοπαθή ρεπουμπλικάνο πολιτικό που δεν διέφερε ιδιαίτερα σε απόψεις και πρακτικές από τους πρώην εκλεκτούς του κόμματος που εκπροσωπούσε.
Μέχρι τότε, συμπέραινα ανεπιφύλακτα ότι οι αμερικανικές εκλογές δεν είχαν καμία ουσιαστική σημασία. Πολεμοκάπηλα πιόνια με σταθερές απόψεις για την εξωτερική πολιτική, ακολουθούσαν πειθήνια το δόγμα του παρεμβατισμού που ακρωτηρίασε ανεπανόρθωτα τόσα έθνη ανά τον πλανήτη. Δημοκρατικοί και Ρεπουμπλικάνοι είχαν κάποιες ασήμαντες μικροδιαφορές στις πολιτικές τους, αλλά στα μείζονα ζητήματα ακολουθούσαν κοινή συνισταμένη. Ήταν δηλαδή, οι δύο όψεις του ιδίου νομίσματος. Έπρεπε να φτάσουμε στο σωτήριον έτος 2016, για να αποκτήσουν νόημα οι αμερικανικές εκλογές και να είμαστε σε θέση να πούμε ότι διακυβεύονται πολλά με βάση το αποτέλεσμα τους. Πιο συγκεκριμένα, ο μεγιστάνας Ντόναλντ Τραμπ που μέχρι τότε δεν είχε ουδεμία ανάμειξη με τα πολιτικά δρώμενα, ‘’τόλμησε’’ να τα βάλει με την διεφθαρμένη ελίτ του αμερικανικού πολιτικού συστήματος, θέτοντας υποψηφιότητα στις εσωτερικές εκλογές των Ρεπουμπλικάνων και καταφέρνοντας να κερδίσει το χρίσμα για την διεκδίκηση της ηγεσίας της χώρας, απέναντι σε golden boys της παγκοσμιοποιητικής κάστας. Στην άλλη πλευρά, η αντίπαλος του Χίλαρι Κλίντον (γνωστή και ως Killary), λαομίσητο πρόσωπο και εναρμονισμένη με το πολεμοχαρές σύστημα που απαιτεί διαρκώς ‘’φόρους αίματος’’, βαθιά αναμειγμένη στους βομβαρδισμούς της Σερβίας, την κρίση της Συρίας κλπ.Η ετυμηγορία της κάλπης ήταν συγκλονιστική για όλους τους εμπλεκόμενους (και μη), με τον ασυνήθιστο Ντ. Τραμπ να κερδίζει τις εκλογές και με ολόκληρο τον συστημικό εσμό να ξερνάει τόνους προπαγάνδας, συκοφαντίας και ψευδών ειδήσεων, έναντι του νέου Προέδρου.Τέσσερα χρόνια αργότερα, κάνοντας την σούμα της θητείας του Τραμπ, δεν μπορούμε να πούμε ότι κατάφερε να εκπληρώσει τις προσδοκίες στο έπακρο. Η περίοδος διακυβέρνησης του χαρακτηρίστηκε από μερικές αστοχίες. Επί παραδείγματι, οι φυτιλιές στη Μέση Ανατολή με την μεταφορά της αμερικανικής πρεσβείας στην Ιερουσαλήμ, με την άνανδρη εξόντωση του προστάτη των χριστιανών Στρατηγού Σολεϊμάνι , και με την τυφλή, πολύ πέραν του δέοντος στήριξη των εβραϊκών συμφερόντων ακόμη και απέναντι στα αμερικανικά (με τον ‘’φίλο’’ του, Νετανιάχου πάντως, να του καρφώνει πισώπλατα ένα μαχαίρι σε μικρό χρονικό διάστημα κατόπιν των φετινών εκλογών). Η αδυναμία του να αντιμετωπίσει αποφασιστικά τα φανατικά ΜΜΕ της παραπληροφόρησης και της πολεμικής εναντίον του, τα τρομοκρατικά κινήματα των black lives matter και των antifa, που προκάλεσαν σοβαρότατες κοινωνικές αναταράχες και κατέστρεψαν κόσμο και κοσμάκη. Υπήρξαν φυσικά και άλλες ατασθαλίες, αλλά αναφέρω ενδεικτικά δύο από τις σημαντικότερες.Ο Τραμπ σίγουρα δεν ήταν ο τέλειος, ο ιδανικός πλανητάρχης. Ποτέ δεν θα υπάρξει κανείς τέτοιος θεωρώ. Υπό τις δεδομένες συνθήκες, σίγουρα παίρνει καλό βαθμό. Του πιστώνω 2 απολύτως θετικά: Το πρώτο, είναι η λογική εξωτερική πολιτική που αποφάσισε να ακολουθήσει, μακριά από τα μακελειά, τις φοβερές ανακατάταξεις που οδήγησαν σε τερατογενέσεις από τους προκατόχους του. Το δεύτερο, είναι το παλλαϊκό, εθνολαϊκό κίνημα που πέτυχε να διαμορφώσει. Έχτισε ένα συμπαγές κορμό φανατικών οπαδών, με σύνθημα το "Make America Great Again" και βασισμένο στο τρίπτυχο Πατρίς-Θρησκεία-Οικογένεια. Το κίνημα του Τραμπ διέφερε τόσο πολύ σε αξίες από τα κλασικά τσιτάτα του Ρεπουμπλικανικού και του Δημοκρατικού κόμματος, ώστε οι παγκοσμιοποιητές να του κηρύξουν πόλεμο από την πρώτη μέρα και να χύνουν το δηλητήριο τους σε συνεχείς και άφθονες δόσεις. Οι ΗΠΑ που ανέκαθεν κατείχαν την πρωτοκαθεδρία στην πολιτική ορθότητα και διαδραμάτισαν σημαίνοντα ρόλο στην διάδοση του πολιτισμικού μαρξισμού, δεν θα μπορούσαν να ανεχθούν την επιστροφή στα Εθνικά ιδεώδη.Ο πιο σημαντικός όμως λόγος της πολεμικής απέναντι στον Τραμπ, είναι η επιτακτική του άρνηση να διεξάγει πόλεμο. Πίσω από την ενορχηστρωμένη εκστρατεία αποδόμησης του, βρίσκονται σκοτεινά κέντρα και λέσχες λήψης αποφάσεων, οι war profiteers (βιομηχανίες πολέμου, έμποροι όπλων, υπηρεσίες μισθοφόρων), διάφορα ύποπτα λόμπι και "φιλάνθρωποι" τύπου Σόρος και Ροκφέλερ. Το ότι ο Τραμπ από την πρώτη μέρα της καμπάνιας του, καταδίκαζε τον πόλεμο στο Ιράκ, επισήμαινε την αναγκαιότητα της αποχώρησης των αμερικανικών στρατευμάτων από την Συρία κλπ, ήχησε σαν εκκωφαντικό καμπανάκι στα αυτιά όλων αυτών.Η εκλογή του το 2016 ήταν ένα "δυσάρεστο, απρόβλεπτο ατύχημα" για την πάρτη τους. Ένα εμπόδιο που έπρεπε να παρακαμφθεί το συντομότερο δυνατόν (προσπάθεια καθαίρεσης του για δήθεν εμπλοκή της Ρωσίας στις εκλογές), και αν δεν γινόταν εν μέσω της θητείας του, θα έπρεπε τουλάχιστον να διασφαλιστεί ότι δεν πρόκειται να υπάρξει δεύτερη τετραετία. Οπότε εύλογα καταλαβαίνει κάποιος, για ποιο λόγο εικάζεται ότι επιχειρήθηκε νοθεία τεραστίων διαστάσεων εις βάρος του Τραμπ. Επιβάλλεται να αποχωρήσει το συντομότερο δυνατό από τον Λευκό Οίκο, ακόμη και αν χρειαζόταν να ψηφίσουν και οι νεκροί.Όχι, δεν θα το ξαναπάθαιναν. Το δις εξαμαρτείν ουκ ανδρός σοφού που λέει και η παροιμία, και εδώ έχουμε να κάνουμε με πανούργους, ύπουλους, παντοδύναμους εχθρούς. Χρειάζονταν ένα ακόμη ανδρείκελο να γεμίσει την καρέκλα, έναν "μπαρουτοκαπνισμένο" που έχει δώσει τα διαπιστευτήρια του στο σάπιο πολιτικό σύστημα ως καλό και υπάκουο παιδί. Ο νεοεκλεγείς Μπάιντεν ευθυγραμμίζεται πλήρως με το δόγμα των Κίσινγκερ, Τσένι, Μπους, Μακ Κέιν, οικογένειας Κλίντον κλπ. Σε κανέναν δεν αρέσει βέβαια να γίνεται μάντης πολλών κακών, αλλά προβλέπω να ξημερώνουν ζοφερές μέρες για τις ΗΠΑ και κατ' επέκταση για τον υπόλοιπο κόσμο. Οι κακές γλώσσες ήδη μιλάνε για προετοιμασία νέων "παρεμβάσεων" στην Συρία και αλλού, η επιβίωση της Λευκής Φυλής στην Αμερική τίθεται εν αμφιβόλω, δεδομένου της (ανοιχτά) σύμπραξης του Μπάιντεν με τις τρομοκρατικές οργανώσεις που έσπειραν τον όλεθρο στη χώρα τους τελευταίους μήνες, η νομιμοποίηση 15 εκατομμυρίων λαθρομεταναστών και η άγρια προώθηση της νεοταξικής ατζέντας είναι κάτι παραπάνω από σίγουρα.Η στροφή από τις πατροπαράδοτες αξίες που έθεσε ως προτεραιότητα ο Τραμπ, είναι δεδομένη επίσης. Πλέον προτεραιότητα θα έχει η κορωνοϊάδα, η κλιματική αλλαγή, η μετάβαση στην πλήρη ψηφιακή ζωή, η "φυλετική διαπαιδαγώγηση" (δηλαδή η συστηματική διδασκαλία όλων των αφηγημάτων των μαύρων), η "ενίσχυση του fact-checking" για την "εκμηδένιση των fake news" από "ανεξάρτητους οργανισμούς" (που ως επί το πλείστον χρηματοδοτούνται από το Open Society Foundation του Σόρος), η "ελεύθερη διακίνηση ανθρώπων για οικονομικούς και κλιματικούς λόγους." Δηλαδή η παγκοσμιοποιητική δυστοπία στα φόρτε της.Σε αυτή την σύγκρουση των δυο κόσμων, ο εχθρός δεν είναι αόρατος (όπως υποστηρίζουν τα φερέφωνα της εξουσίας). Είναι πολύ ορατός, πολύ υπαρκτός και ομοιάζει με την λερναία ύδρα. Ένα κεφάλι κόβεις, δέκα φυτρώνουν. Ο Θεός ας μας λυπηθεί, ή May God have mercy on America που λένε και στα ξένα, γιατί έπονται πολλά, ιδιαίτερα εδώ γύρω στην περιοχή..Φ.Α.YΓ. Λάβαμε αυτό το άρθρο από νεαρό συναγωνιστή, γεγονός που μας ικανοποίησε ιδιαίτερα. Αφ' ενός μεν γιατί ο δείχνει το επίπεδο της νεολαίας μας, και αφ' ετέρου δε γιατί μας έδειξε ότι οι υγιώς σκεπτόμενοι νέοι Έλληνες είναι στο πλευρό μας. Άλλως τε
ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΤΟΥΣ ΑΝΗΚΕΙ
