Με πανηγυρικές δηλώσεις και βαρύγδουπες εξαγγελίες διαφημίστηκε το πρόγραμμα «Ελλάδα 2.0», το οποίο παρουσιάστηκε ως «μάννα εξ ουρανού» για να ανορθώσει (δήθεν) την οικονομία από τις συνέπειες της πανδημίας. Μάλιστα, είναι πιθανόν να γιορταστούν τα 40 χρόνια από την είσοδό μας ως πλήρες μέλος στην ευρωπαϊκή «οικογένεια», αρχικά στην ΕΟΚ, μετά στην ΕΕ και λίγο αργότερα και στην Ευρωζώνη, με «πανηγυρικούς» για το πρόγραμμα «Ελλάδα 2.0», το οποίο θα είναι η Ελληνική εφαρμογή του ευρωενωσιακού Μηχανισμού Ανάκαμψης και Σταθερότητας, που συζητήθηκε για μερικούς μήνες στους μηχανισμούς της ΕΕ, για να εγκριθεί τελικά και από το Ευρωκοινοβούλιο τον Φεβρουάριο.
Μόλις εγκρίθηκε το πρόγραμμα αυτό από το Ευρωκοινοβούλιο, «έσκασε μύτη» ένα φάντασμα του παρελθόντος. Πρόκειται για τον συνταξιούχο πολιτικό, Κώστα Σημίτη, ο οποίος με άρθρο του στο φιλοκυβερνητικό «Βήμα» τόνισε την σημασία που θα έχει ο πακτωλός χρηματοδότησης για την Χώρα. Ο Σημίτης δεν είναι κάποιος τυχαίος πολιτικάντης, καθώς υπήρξε ο μακροβιότερος «σερί» πρωθυπουργός της Ελλάδας (8 χρόνια και 2 μήνες), επίδοση που ξεπερνά κι αυτή του Ανδρέα Παπανδρέου (7 χρόνια και 9 μήνες). Αυτό, όμως, είναι το λιγότερο. Το κυριότερο είναι ότι δημιούργησε πολιτικούς «κλώνους» του, που υπάρχουν και δρουν σε τρία κόμματα (ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ, ΚΙΝΑΛ), ενώ φέρει το κύριο βάρος του λεγόμενου «εκσυγχρονισμού» και της «ευρωπαιοποίησης» της Χώρας. Ο ίδιος δείχνει να γνωρίζει πολύ καλά τον τρόπο με τον οποίο παίζεται το παιχνίδι στην ΕΕ, γι’ αυτό και δίνει και τις κατάλληλες… συμβουλές: «Η ελληνική κυβέρνηση προφανώς θα πρέπει να επιδιώξει προϋποθέσεις σταθερής ανάπτυξης και την επαναφορά και βελτίωση του επιπέδου διαβίωσης […] σε αυτήν την προσπάθεια όλες οι πολιτικές δυνάμεις θα πρέπει να συνεργαστούν, γιατί θα είναι καθοριστική για το μέλλον της χώρας». Στο ίδιο μήκος κύματος, κινήθηκε και το κύριο άρθρο της κατεξοχήν φιλοκυβερνητικής εφημερίδας, του «Βήματος», το οποίο αναφέρει χαρακτηριστικά: «Σπάνια στην ιστορία των εθνών παρουσιάζονται τέτοιες ευκαιρίες και δυνατότητες οικονομικής ανασύνταξης και ανασυγκρότησης. Η κυβέρνηση και οι λοιπές πολιτικές δυνάμεις επιβάλλεται να αρθούν στο ύψος των περιστάσεων, να ασφαλίσουν κατά το δυνατόν την απορρόφηση των πόρων και να διευκολύνουν έτσι την νέα εθνική προσπάθεια. Δεν είναι καιρός για άγονους ανταγωνισμούς, παρά για εξασφάλιση συνθηκών δημιουργικής συναίνεσης».
Το συμπέρασμα, το οποίο βγαίνει, είναι ότι το «νέο σχέδιο Μάρσαλ», όπως το αποκαλούν πολλοί πολιτικοί σχολιαστές, θα αποτελέσει πεδίο τριβών, ανταγωνισμών και διαπραγματεύσεων. Θα αποτελέσει αιτία αναταράξεων, αναβρασμών και τρικλοποδιών, αφού η διαχείρισή του ξεπερνά τα όρια μιας κυβέρνησης. Κάθε κυβέρνηση θα μοιράζει τα «πακέτα» στους πιο «κοντινούς» της, αλλά δεν μπορεί να αγνοήσει όλους τους «παίχτες». Οι δυσαρεστημένοι από το «μοίρασμα» έχουν τους τρόπους για να δημιουργούν σκάνδαλα, να εκβιάζουν, να συνασπίζονται και να αλλάζουν στρατόπεδα και συμμαχίες. Αυτά θα εκφραστούν, προφανώς, και στο πολιτικό σκηνικό. Αυτό που όλοι τους δεν ομολογούν είναι πως για να εγκριθούν τα προγράμματα αυτά πρέπει να γίνουν «μεταρρυθμίσεις», να απελευθερωθεί η αγορά (και κυρίως η αγορά εργασίας) από όλα τα «βαρίδια», να ανοίξει ο δρόμος στους μεγάλους επιχειρηματικούς ομίλους, να αυξηθεί η λιτότητα και το ξεζούμισμα των εργαζομένων και των μικρομεσαίων. Επομένως, όπως πριν από αρκετές δεκαετίες ροκάνισαν το αυθεντικό σχέδιο Μάρσαλ για την Ελλάδα οι εγχώριες «ελίτ» και ξαναστάθηκαν στα πόδια τους με μεσολάβηση (με το αζημίωτο…) των τότε κομμάτων της Δεξιάς και του Κέντρου, έτσι και σήμερα στήνεται ένα νέο φαγοπότι (στο όνομα της πανδημίας) από τους ισχυρούς οικονομικούς παράγοντες της Ευρώπης (κυρίως Γερμανούς) και ταυτόχρονα επιχειρείται μία νέα έφοδος ενάντια σε δικαιώματα και κατακτήσεις του εργασιακού μόχθου, σε επίπεδα που δεν θα μπορούσε κανείς να φανταστεί πριν από δέκα χρόνια.
Οι εγχώριοι «υπεύθυνοι» και οι ευρωπαίοι μέντορές τους δεν νοιάζονται για την Εθνική Ανεξαρτησία και Κυριαρχία, για την πορεία του Τόπου, για τον Λαό αυτής της Χώρας, την υγεία, την παιδεία, την ασφάλεια, το μέλλον. Τρέχουν «σαλιαρίζοντας» και γράφοντας… εκθέσεις ιδεών για να δικαιολογήσουν και να συγκαλύψουν τα νέα εγκλήματα εναντίον της Πατρίδας και του Λαού. Επομένως, επιβάλλεται ο Ελληνικός Λαός να αποκτήσει λόγο και να ορθώσει ανάστημα. Είναι επιτακτικό ζήτημα ανόρθωσης και επιβίωσης του Έθνους των Ελλήνων.
Γιώργος Μάστορας
