Εάν παρατηρήσουμε την σημερινή κατάσταση στην Πατρίδα μας, αλλά και γενικότερα σε όλη την υφήλιο, θα διαπιστώσουμε ότι ζούμε στο λυκόφως μιας εποχής. Ο άνθρωπος δείχνει να μοιάζει σαν μια έμβια μηχανή, ο οικονομικός παράγοντας έγινε ο κριτής των πάντων, ενώ οι τεχνοκράτες έγιναν οι ειδήμονες των αριθμών και των υπολογισμών. Ατομικιστικός ορθολογισμός, ωφελιμισμός, νόμοι της αγοράς, πολυπολιτισμικότητα, ιδού οι νέες «θεότητες» των καιρών μας. Κέρδος - έλλειμμα, ανάπτυξη – ύφεση, πλεόνασμα, κρίση, χρέος, να, τα καινούρια «αισθητικά» ενδιαφέροντα.
Υπάρχει, όμως, κάτι το οποίο οι οπαδοί του νεωτερισμού, της παγκοσμιοποίησης και του εκσυγχρονισμού δεν έχουν καταφέρει ακόμη να πετύχουν. Πρόκειται για την μηχανοποίηση – εργαλειοποίηση της Ανθρώπινης Καρδιάς. Όσο κι αν γίνεται συστηματική προσπάθεια η καρδιά μας να γίνει κι αυτή μία άψυχη μηχανή, αφυδατωμένη πλήρως από την συναισθηματική ένταση και έξαρση, υψώνεται μπροστά σ’ αυτόν τον στόχο ένα αδιαπέραστο τείχος βγαλμένο μέσα από την ίδια μας την Ύπαρξη. Τούτο συμβαίνει επειδή η Καρδιά μας δεν μπορεί να γίνει μηχανή, γιατί πολύ απλά η Καρδιά μας πάλλεται, νιώθει, ματώνει. Η καρδιά μας είναι συνηθισμένη – συνυφασμένη με τις μάχες. Η Καρδιά μας πάλλεται, νιώθει, ματώνει με κάθε σταλιά αίματος και πόνου, που είναι καθαρτήριο δάκρυ σ’ έναν κόσμο απόμακρο, απάνθρωπο, αφύσικο, αντιηρωικό. Η Καρδιά μας ποτίζει την πνευματικότητα του Νου, βοηθώντας τα μέγιστα στο να βλαστήσει και ν’ ανθίσει η πιο δημιουργική, ενεργητική και ευεργετική φαντασία.
Σκεπτόμενοι την ωραιότερη, ίσως, στιγμή της Ελληνικής Ιστορίας, την Ιλιάδα, θυμόμαστε το ότι οι Αρχαίοι Έλληνες πολεμούσαν επί δέκα ολόκληρα χρόνια τους ομοεθνείς και ομοθρήσκους τους Τρώες για την Απόλυτα Όμορφη Γυναίκα, την Ωραία Ελένη. Καμία σύγχρονη ψυχρή λογική, κανένα αφηρημένο κατασκεύασμα των καιρών μας δεν μπορεί να δώσει εξήγηση σ’ αυτή την ενέργεια των Προγόνων μας.
Στην σημερινή εποχή, η Ωραία Ελένη για την οποία κάθε Συνειδητοποιημένος Έλληνας Αγωνίζεται και Πολεμά, σε ατομικό και συλλογικό επίπεδο, είναι η Αιωνία Ελλάς. Γι’ αυτό λοιπόν, επειδή Αγαπάμε, κι επειδή «ευτυχισμένος άνθρωπος είναι αυτός που βρίσκει την αληθινή αγάπη», (όπως λέει χαρακτηριστικά ο Ήρωας μιας διαχρονικής ταινίας), είμαστε υποχρεωμένοι να σταθούμε ξανά στις επάλξεις του καθήκοντος για την σωτηρία της Καρδιάς μας, της Αξιοπρέπειάς μας, της Αγαπημένης μας Ελλάδας. Ανοίγουμε ρήγματα στις σύγχρονες αφηγήσεις και προκαλούμε ανεπανόρθωτες βλάβες στις μηχανές του ανθελληνικού συστήματος.
Αντλώντας ανεξάντλητη δύναμη από τις Αθάνατες Ιδέες μας, από την αστείρευτη Φαντασία μας, από την αγνή παιδικότητά μας, ανεμίζουμε Υπερήφανα την Σημαία μας μετατρέποντας τις εμπειρίες ζωής μας σε στιγμές ηλιακού φωτός, που θα μείνουν ανεξίτηλα γραμμένες στην Ιστορία.
Γιώργος Μάστορας
