Όταν ήταν πρωθυπουργός ο Αλέξης Τσίπρας, θεώρησε ως «θείο δώρο» το να έχει ως

αντίπαλό του στην Αξιωματική Αντιπολίτευση τον Κυριάκο Μητσοτάκη, νομίζοντας πως

«τον έχει». Τελικά, αυτό που συνέβη ήταν ότι του άνοιξε τον δρόμο για να φτάσει στην

αυτοδυναμία και την πρωθυπουργία, έχοντας υποτιμήσει τόσο την σημασία και τις

συνέπειες της προδοτικής Συμφωνίας των Πρεσπών, καθώς και το μείζον ζήτημα της

λαθρομετανάστευσης. Η ΝΔ του Μητσοτάκη έκανε την πιο χυδαία σπέκουλα στα δύο

συγκεκριμένα θέματα (στα οποία στην συνέχεια συνέχισε επακριβώς την αντεθνική

πολιτική του προκατόχου της ΣΥΡΙΖΑ) και κέρδισε την αυτοδυναμία.

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης, με την σειρά του, υποτίμησε την ακολουθία λαθρομετανάστευση-

τουρκική απειλή – κορονοϊος. Όμως, η κούραση και η απόγνωση της Κοινωνίας, σε

συνδυασμό με την παντελή έλλειψη ουσιαστικής αντιπολίτευσης, δεν αφήνουν να

αποτυπωθεί ακόμα καθαρά η κάμψη, που σαφώς έχει η ΝΔ και η οποία θα γιγαντωθεί

ακόμη περισσότερο σε λίγο καιρό. Άλλωστε, ας μην ξεχνάμε ότι, δημοσκοπικές εταιρίες και

ΜΜΕ είναι «μπουκωμένα» από το σύστημα Μητσοτάκη και γι’ αυτό φροντίζουν να του

ανταποδίδουν την… εξυπηρέτηση.

Το εγχώριο καθεστωτικό πολιτικό προσωπικό έχει χρόνια πείρα στην διαχείριση και

διευθέτηση του καθεστώτος υποτέλειας και «εκσυγχρονισμού», σύμφωνα με τις

απαιτήσεις των καιρών και των στροφών. Εντούτοις, πλήττει και το ίδιο το πολιτικό

σύστημα η συνεχής απομάκρυνση του από την Κοινωνία και η εκτεταμένη δυσπιστία και

δυσφορία της απέναντί του. Το πολιτικό σύστημα αντιδρά προσπαθώντας να διαμορφώσει

ξανά έναν κομματικό διπολισμό, με δύο στρατόπεδα στηριγμένα σε παρωχημένα

ιδεολογικά σχήματα του παρελθόντος, επιχειρώντας με αυτό τον τρόπο να εγκλωβίσει την

λαϊκή δυσαρέσκεια και να διαιωνίσει την κυριαρχία του. Τίθεται, επομένως, το εξής

ερώτημα: Υποτιμούν τον Λαό; Υποτιμούν την Κοινωνία; Υποτιμούν την Χώρα και τις

δυνατότητές της; Η απάντηση που αυτόματα δίνεται είναι ότι δεν τους ενδιαφέρει αυτή η

πλευρά, δεν νοιάζονται στον ελάχιστο βαθμό για την Πατρίδα και τον Λαό, παρά

σκέφτονται μόνο τα στενά συντηρητικά συμφέροντά τους και το πώς θα εξυπηρετήσουν

τους αφέντες τους σε ΕΕ και ΗΠΑ.

Βεβαίως, υπάρχει μία αντίφαση. Τα μνημόνια, τα ατελείωτα ξεπουλήματα στα Εθνικά

ζητήματα, η ανεξέλεγκτη λαθρομετανάστευση και τώρα η εντελώς λανθασμένη διαχείριση

του κορονοϊού και η ακόλουθη οικονομική δυσπραγία επενεργούν αρνητικά στην λαϊκή

συνείδηση. Όσο, όμως, αυτό παραμένει σε εξατομικευμένο επίπεδο, δεν το υπολογίζουν

και το υποτιμούν. Εκείνο που τους ανησυχεί και τους τρομάζει είναι η πιθανότητα

ανεξέλεγκτων αντιδράσεων σε συλλογικό και συνολικό επίπεδο. Ο λαϊκός παράγοντας είναι

αδυνατισμένος, εξασθενισμένος, κουρασμένος, σε σύγχυση, βαθιά απογοητευμένος.

Δείχνει αποσυρμένος από τα κοινά και κάνει ό,τι μπορεί σε ατομικό επίπεδο μήπως και

περάσει η «μπόρα». Πριν βιαστούμε να κουνήσουμε το δάχτυλο στους Έλληνες γι’ αυτή την

συμπεριφορά, ας θυμηθούμε ότι η ποδοπάτηση των «θέλω» του Λαού μέσα στην δεκαετία

που πέρασε, η προδοσία της ελπίδας για ένα καλύτερο αύριο, έγινε συστηματικά και

σαδιστικά, με κύριο συντελεστή το εγχώριο πολιτικό σύστημα στο σύνολο του λεγόμενου

«Συνταγματικού τόξου».

Επομένως, αυτό εξηγεί γιατί ζούμε σε ένα «βαρομετρικό χαμηλό» όσον αφορά την λαϊκή

διαθεσιμότητα αντίστασης. Γεγονός που, πέρα από μια συγκεκριμένη κατάσταση πολιτικής

εξαίρεσης και κινητοποίησης που καταγράφηκε στην προαναφερθείσα δεκαετία, δείχνει

την σημερινή έλλειψη εναλλακτικής πρότασης, την χαμηλή πολιτικοποίηση, τον

εγκλωβισμό σε σχήματα «ανάθεσης» και στερεότυπα παλαιότερων εποχών. Η ανάδειξη του

«εθνολαϊκισμού» από το καθεστώς ως κύριου εχθρού της «δημοκρατίας» και της

παγκοσμιοποίησης είναι ένδειξη της ανησυχίας και του φόβου που προκαλεί η λαϊκή

αμφισβήτηση στις καθεστηκυίες «αξίες» της ανθελληνικής εξουσίας. Σε συνδυασμό με τον

γεωπολιτικό κυνικό ανταγωνισμό επανέφερε, με μεγαλύτερη σφοδρότητα, στην επιφάνεια

την σημασία και την σπουδαιότητα του Εθνικού στοιχείου.

Η κρίση που μαστίζει την Χώρα και την Κοινωνία εκφράζεται με έναν πολλαπλό τρόπο: α)

την διαρκή τάση αποικιοποίησης της Χώρας μέσω των εθνοκτόνων μνημονίων και τον όρο

παράδοσης και υποθήκευσης του Εθνικού πλούτου, β) την ολοένα και διογκούμενη

τουρκική απειλή εναντίον της Εθνικής ακεραιότητας της Ελλάδας, γ) την συνεχή και

αυξανόμενη λαθρομετανάστευση, δ) την κυβερνητική ανικανότητα αντίληψης και

αντιμετώπισης του κορονοϊού, καθώς και της οικονομικής καταστροφής που αυτή φέρνει.

Ο απεγκλωβισμός από αυτή την πολλαπλή απειλή της ίδιας της υπόστασης του Έθνους, της

Χώρας, του Λαού, της Κοινωνίας, είναι δύσκολος, αλλά αναγκαίος όρος για μια άλλη

εξέλιξη, για μια διαφορετική πορεία. Ζητήματα που πρέπει να αντιμετωπιστούν πολιτικά ως

ενιαίο ζήτημα και όχι ως διαφορετικά και ξεκομμένα προβλήματα. Η ύπαρξη και η ενίσχυση

ενός Δικτύου Εθνικής και Κοινωνικής Αντιπολίτευσης-Αντίστασης, ο ολοένα και πιο δυνατός

πολιτικός φορέας των (πιο) Συνειδητοποιημένων Ελλήνων για την Πατρίδα, αποτελεί

πρωταρχική Ανάγκη και Αξία.

Γιώργος Μάστορας