Χάρτης 1 - Η Α.Ο.Ζ. της Ελλάδος, σύμφωνα με την "Αρχή της μέσης γραμμής ". Ο συγκεκριμένος χάρτης (Χάρτης της Σεβίλλης) δημιουργήθηκε όταν η Ευρωπαϊκή Ένωση ζήτησε από το Πανεπιστήμιο της Σεβίλλης να απεικονίσει τις ΑΟΖ των ευρωπαϊκών κρατών με βάση το Δίκαιο της Θάλασσας του 1982. Συνηθίζεται να αποκαλείται και "χάρτης της Ευρωπαϊκής Ένωσης". Εκπονήθηκε στις αρχές της δεκαετίας του 2000 και από τότε "στοιχειώνει" τους Τούρκους στρατηγικούς σχεδιαστές. Σε αυτόν καταγράφεται η σύνδεση ελλαδικής και κυπριακής ΑΟΖ. Καθορίζονται, δηλαδή, τα μέγιστα όρια για την Ελλάδα και την Κύπρο, χρησιμοποιώντας την ακτή κάθε ελληνικού νησιού –ανεξάρτητα από το μέγεθός του και την εγγύτητά του στις τουρκικές ακτές. Η πρεσβεία των ΗΠΑ στην τουρκία, σε μία ακόμα επίδειξη ανθελληνισμού και φιλοτουρκισμού δήλωσε πως ο χάρτης της Σεβίλλης δεν έχει νομική ισχύ!
Πολλάκις έχουμε γράψει, ότι η σημερινή κυβέρνηση, διαγράφει πορεία εθνικής προδοσίας. Ενώ η ελλαδική κυβέρνηση, γνώριζε για την (τότε) επικείμενη υπογραφή του λεγομένου τουρκο-λιβυκού μνημονίου, εν τούτοις δεν έκανε τίποτα, για να το προλάβει. Αντίθετα το άφησε αθόρυβα να εξελιχθεί και υπογραφεί, προκειμένου να το εργαλειοποιήσει και το χρησιμοποιήσει ως "όπλο αναγκαιότητας", στους Έλληνες που ανθίστανται σε παραχωρητικές διαπραγματεύσεις με την Τουρκία. Ενώ λοιπόν γνώριζε ότι το τουρκο-λιβυκό αυτό μνημόνιο από την Άγκυρα είναι παράνομο από πλευράς διεθνούς δικαίου και συνιστούσε στην ουσία απειλή παράνομης βίας (είχε ξεπεράσει ήδη την επικείμενη βία) κατά της Ελλάδος, γιατί καταπατούσε την Εθνική μας κυριαρχία και βασικά κυριαρχικά μας δικαιώματα, υφαρπάζοντας την Ελληνική υφαλοκρηπίδα και ΑΟΖ, παράλληλα με εκείνη της Κύπρου, δηλ. την Ευρωπαϊκή ΑΟΖ, δεν προέβη σε προβλεπόμενες από τις Διεθνείς Συμβάσεις αποτελεσματικές κινήσεις, όπως: τον άμεσο κλείσιμο των θαλάσσιων κόλπων δια ευθείων γραμμών, την άμεση επέκταση της Αιγιαλίτιδος Ζώνης μας στα 12 ν.μ. με αφετηρίες τις ευθείες αυτές, καθώς και την επίκληση του αρθ. 42 & 7, της σύμβασης συγκρότησης της Ε.Ε., περί "Αμοιβαίας Ευρωπαϊκής Άμυνας". Το πιο ανησυχητικό όμως στην περίπτωση αυτή, που έστειλε επίσης τα δικά του μηνύματα, είναι η συνεχιζόμενη απάθεια της Ελλαδικής κυβέρνησης στα θέματα εξοπλισμού των Ενόπλων μας δυνάμεων, όταν μάλιστα η Τουρκική απειλή ήταν οφθαλμοφανής και άμεση, σε γεωπολιτικό μάλιστα και στρατηγικό επίπεδο, μη εξαιρουμένου του παραλογισμού αυτού και σε συναφείς αμυντικούς τομείς , όπως είναι η στρατιωτική θητεία. Με πρωτοφανή ακρισία, η θητεία διατηρήθηκε μειωμένη στους εννέα μήνες, που είναι παντελώς ανεπαρκής για να καλύψει τις ανάγκες της, εάν λάβει κανείς υπόψη την αμεσότητα της απειλής και το τι διακυβεύεται, όπως επίσης τον υβριδικό πόλεμο που διεξάγει η Τουρκία κατά της Ελλάδος και της Κύπρου, με τους λαθρομετανάστες. Η κυβέρνηση εδώ και 15 μήνες δεν επέδειξε καμία ουσιαστική σπουδή να καλύψει τα πιο επικίνδυνα κενά στην άμυνα μας και να βρει αποτελεσματικές απαντήσεις στις απειλές που θέτουν οι Τουρκικοί εξοπλισμοί και ορισμένα προϊόντα της Τουρκικής πολεμικής βιομηχανίας.
Το επιχείρημα που προβάλλεται, "δεν υπάρχουν χρήματα" είναι γνωστό μεν αλλά ψευδές δε. Διότι και με πολύ λιγότερα χρήματα, θα μπορούσαν να βρεθούν λύσεις. Δεν είναι, προφανώς, θέμα χρημάτων. Το γεγονός ότι τα υποβρύχια μας για μερικές δεκάδες εκατομμύρια παραμένουν ακόμη χωρίς σύγχρονες τορπίλες, θα έλεγε κανείς ότι κάποιο αόρατο χέρι εμποδίζει την Ελληνική πλευρά να εξοπλίσει τα υποβρύχια της με σύγχρονες τορπίλες. Οι συζητήσεις για τις Γαλλικές φρεγάτες BELLARA είναι γνωστό ότι παρατείνονται και αντιστοίχως παραπέμπεται στο μακρινό μέλλον η παραλαβή τους. Η αναβάθμιση των υπαρχουσών φρεγατών καρκινοβατεί και τα διατιθέμενα κονδύλια είναι εντελώς ανεπαρκή και δεν επιτρέπουν μια ουσιαστική αναβάθμιση. Διαπιστώνει επίσης κανείς ότι δεν επιδεικνύεται καμία σπουδή για την εισαγωγή πυραυλικών συστημάτων μακρού βεληνεκούς κάθε είδους, τα οποία στοιχίζουν πολύ λιγότερο και θα μπορούσαν ν' αναβαθμίσουν κάθετα ακόμη και παλαιές πλατφόρμες. Είναι σκόπιμη, άλλωστε η μη ανάπτυξη και επάκτιων πυραυλικών συστημάτων μακρού πλήγματος. Ένα νέο επίσης οπλικό σύστημα, που απέδειξε τις δυνατότητες του στη Συρία και στη Λιβύη, είναι τα μαχητικά μη επανδρωμένα αεροσκάφη. Η Ελλάδα θα έπρεπε να καλύψει γρήγορα το κενό αυτό, σε πρώτο στάδιο με άμεσες ενοικιάσεις ή αγορές από το εξωτερικό και σε δεύτερο στάδιο με εθνική παραγωγή. Γιατί λοιπόν δεν έπραξε η κυβέρνηση το αυτονόητο; Γιατί ραθύμησε, όταν οι διεκδικήσεις της Τουρκίας μεγάλωναν μέρα με τη μέρα και όταν όλα βοούσαν ότι επέρχεται μεγάλη σύγκρουση με την Τουρκία; Η Κυβέρνηση ασφαλώς επεδίωκε και αντιλαμβανόταν ότι η στάση της αυτή εκλαμβανόταν από την Άγκυρα αλλά και από τρίτους καλοθελητές ως ετοιμότητα για υποχωρητικές διαπραγματεύσεις και το άφησε να εξελίσσεται για να παράγει αποτέλεσμα. Έλα όμως που η κατευναστική αυτή τακτική του κ. Μητσοτάκη και των συν αυτό "Ροζάκηδων", ανατροφοδότησε περαιτέρω την αναθεωρητική πολιτική της Τουρκίας, καθιστώντας την "αχόρταγη", στις εξτρεμιστικές της απαιτήσεις, διεκδικώντας όλο και περισσότερα;
Όλα αυτά όμως δεν ανησυχούσαν την κυβέρνηση, γιατί ήταν μέσα στους σχεδιασμούς της και εξυπηρετούσαν τις άνευ όρων υποχωρητικές διαπραγματεύσεις, που επιθυμούσε να προβεί, αρκεί και προκειμένου να αποφύγει την σύγκρουση. Με τα δεδομένα αυτά, έβαλε σε τροχιά υλοποίησης το σχέδιο της, υπογράφοντας αρχικά συμφωνία οριοθέτησης των μεταξύ μας θαλασσίων ζωνών, με την Ιταλία. Με τη συμφωνία οριοθέτησης θαλασσίων ζωνών, που υπεγράφη στις 9 Ιουνίου 2020, η οριοθετική γραμμή της διμερούς συμφωνίας του 1977, όπως προκύπτει από τις ανακοινώσιμες συντεταγμένες, δεν ακολουθήθηκε επακριβώς. Οι Συντεταγμένες, που άπτονται της επήρειας των Διαπόντιων Νήσων και Στροφάδων, αντίστοιχα και που επηρεάζουν την επήρεια μας στα βόρεια και νότια άκρα της οριοθέτησης, με τις περαιτέρω διευθετήσεις που έγιναν, συμφωνήθηκαν να είναι "μαζεμένες". Ο κυβερνητικός βουλευτής και καθηγητής κ. Άγγελος Συρίγος σε πρωινή ενημερωτική εκπομπή του τηλεοπτικού σταθμού ΣΚΑΙ/22-6-2020,ώρα 08.17΄ είπε "χάσαμε στα άκρα με την επήρεια των μικρών νησιών, άλλα επωφεληθήκαμε στο μέσον με την επήρεια της Κεφαλονιάς". Η Ελλάδα στο πλαίσιο της κοινής πολιτικής δήλωσης που υπεγράφη ταυτόχρονα με τη συμφωνία, θεωρεί προφανές ότι τα όρια των οικοπέδων (block) που έχει ορίσει στο Ιόνιο για έρευνα και εκμετάλλευση υδρογονανθράκων θα είναι συμβατά με την οριοθετική γραμμή μεταξύ των δύο χωρών και όποιες προσαρμογές είναι αναγκαίες πρέπει να γίνουν, δηλαδή θα προβούμε ασφαλώς σε περιορισμό εκτάσεων των θαλασσίων οικοπέδων μας, και απώλειας των σημαντικών ενεργειακών κοιτασμάτων (ΠΥΡΡΟΣ και ΑΧΙΛΛΕΥΣ) που κείνται δυτικά της Κέρκυρας και εντός παραχωρημένων οικοπέδων και των κατατεθειμένων συντεταγμένων του χάρτη Μανιάτη, του 2011. Επίσης άφησαν περιθώρια, μειωμένης μελλοντικής οριοθετικής γραμμής με την Αλβανία προς βορά και με τη Λιβύη προς νότο.
Η αποδοχή από την Ελλάδα ως παραδοσιακών δικαιωμάτων(!!) πρόσβασης των ιταλικών αλιευτικών στην περιοχή, είναι μια ακόμη παραχώρηση της ετεροβαρούς αυτής σύμβασης. Αυτός, μάλιστα, ο διακανονισμός λαμβάνει τη μορφή νομικά δεσμευτικής κοινής πρότασης των δύο χωρών προς την ΕΕ για τροποποίηση του σχετικού ενωσιακού κανονισμού αλιείας. Ο διακανονισμός ισχύει μάλιστα και πριν τη θέση σε ισχύ της νέας συμφωνίας. Η Ιταλία, όμως, έχει αιγιαλίτιδα ζώνη 12ν.μ., ενώ η Ελλάδα 6ν.μ. με δικαίωμα επέκτασης έως τα 12ν.μ. Τι θα γίνει τώρα; αν η Ελλάδα θα αποφασίσει να επεκτείνει την αιγιαλίτιδα ζώνη της στα 12ν.μ. στο Ιόνιο; Θα έχουμε κατοχυρωμένα Ιταλικά δικαιώματα εντός της ελληνικής επικράτειας. Υπογράφηκε, μας ενημέρωσε η Βασ.Σοφίας, και κοινή γνωστοποίηση προς την Κομισιόν, με την οποία οι δύο χώρες ζητούν τη μελλοντική τροποποίηση του κανονισμού περί κοινής αλιευτικής πολιτικής, ώστε οι Ιταλοί ψαράδες να κινούνται στην περιοχή μεταξύ 6ν.μ. – 12ν.μ.. Η επίσημη αναγνώριση του “παραδοσιακού” δικαιώματος των Ιταλών αλιέων να ψαρεύουν εντός της ελληνικής επικράτειας είναι κατάφωρα καταχρηστικό, αφού αφενός η περιοχή είναι πολύ μακριά από την Ιταλική ακτογραμμή και εγγύς της Ελληνικής, πόσο μάλλον όταν η χωρική θάλασσα είναι περιοχή πλήρους κυριαρχίας και δεν υπόκειται σε οιαδήποτε υποχρέωση διαπραγμάτευσης. Αυτό κατά παρέκκλιση συνεπάγεται, εκτός από την επίσημη διεθνή ενημέρωση και την υιοθέτηση από τη χώρα μας πολύπλοκης κανονιστικής νομοθεσίας για θέματα αλιευτικής έρευνας, διαχείρισης και διατήρησης αλλά και εκμετάλλευσης, καθώς και αντίστοιχης για την αειφορική διαχείριση του θαλάσσιου περιβάλλοντος (φυτικού και ζωικού) και των όρων για την παραγωγή ενέργειας από ΑΠΕ στην περιοχή της ΑΟΖ. Όλα αυτά τα σχεδίασε, τα προώθησε και τα συμφώνησε η Ελλαδική κυβέρνηση γιατί ήθελε η συμφωνία αυτή, να αποτελέσει πρότυπο και υπόδειγμα συμφωνίας και για τις επόμενες παραχωρητικές κινήσεις της, με την Αίγυπτο και τη Τουρκία.
Χάρτης 2: 1ης NAYTEX-ORUC REIS SYRNEY AREA
Χάρτης 3: Προδιαγεγραμμένης Ελλαδικής, Κυπριακής , Αιγυπτιακής και Τουρκικής Α.Ο.Ζ.
Έτσι τάχιστα προέβη στη χάραξη μερικώς (κάτι που δεν προβλέπεται από το Διεθνές Δίκαιο της Θαλάσσης) της Ελληνο-Αιγυπτιακής ΑΟΖ, που περιορίστηκε ανάμεσα στον 26ο και τον 28ο μεσημβρινό, (όπως αποτυπώνεται με τις πορτοκαλί κάθετες στο χάρτη 3).
Από τον χάρτη 3, που σκιαγραφεί τη μερική οριοθέτηση της ΑΟΖ μεταξύ της Ελλάδας και της Αιγύπτου προκύπτει διά γυμνού οφθαλμού ότι βασικός στόχος της ελληνικής κυβέρνησης ήταν, αφενός να διεμβολιστεί και να αμφισβητηθεί, προκειμένου να ακυρωθεί το ούτως ή άλλως παράνομο τουρκολιβυκό σύμφωνο για τις θαλάσσιες ζώνες, αφού έχει παράξει πλέον την κινητικότητα που αναζητούσε η Ελλαδική κυβέρνηση, αφετέρου να συνυπογραφή συμφωνία (μερικής) οριοθέτησης των θαλάσσιων δικαιοδοσιών Ελλάδος και Αιγύπτου, στα πλαίσια των επιδιώξεων της με την συνυπογραφή της αντίστοιχης συμφωνίας με την Ιταλία, προκειμένου δηλ. να αφήσει διέξοδο επικοινωνίας και ευέλικτα περιθώρια επίλυσης των θαλασσίων διαφορών με την Τουρκία .
Η συμφωνία με το Κάιρο κατέστη μερική, διότι αφενός μεν η αιγυπτιακή πλευρά επιθυμούσε την οριοθέτηση μόνο στα σημεία που την αφορούσαν αποκλειστικά, αποφεύγοντας την επέκτασή της προς περιοχές όπου η διαπραγμάτευση ,( κατά την άποψη των Αιγυπτίων), θα πρέπει να είναι τριμερής ή τετραμερής, δηλαδή τόσο προς τα δυτικά, όπου εκκρεμούν διαφορές με τη Λιβύη, όσο και προς τα ανατολικά, όπου οι τουρκικές και οι δικές της διεκδικήσεις άπτονται της επήρειας του Καστελόριζου-Στρογγύλης και Κύπρου, ως προς τη διαμόρφωση θαλάσσιων δικαιοδοσιών στη περιοχή, αλλά αφετέρου και η ελλαδική κυβέρνηση δεν ήθελε να ολοκληρωθεί από τόσο νωρίς μια οριοθέτηση που θα την εξέθετε στην Ελληνική κοινή γνώμη, με πιθανότατο αποτέλεσμα την πτώση της.
Έτσι, η οριοθέτηση σταματά πριν τον 28ο μεσημβρινό, ο οποίος τέμνει τη Ρόδο και αποτελούσε (τουλάχιστον μέχρι τη συνυπογραφή του τουρκολιβυκού μνημονίου) το νοητό όριο των τουρκικών διεκδικήσεων στην ανατολική Μεσόγειο. Ως προς αυτό, η Αίγυπτος δεν είχε λόγο να επιδεινώσει περαιτέρω τις εντάσεις στις σχέσεις της με την Τουρκία και των Αδελφών Μουσουλμάνων που δρουν δυναμικά στο εσωτερικό της. Επιπλέον, σύμφωνα με πληροφορίες που επιβεβαιώνονται από το χάρτη 2 της ελληνο-αιγυπτιακής συμφωνίας, η επιτευχθείσα οριοθέτηση στα σημεία(EDCBA) παρεκκλίνει της αρχής της "μέσης γραμμής", κατά το ότι ευνοεί την Αίγυπτο σε αναλογία 55%-45%, ψαλιδίζοντας αναλογικά κατά τι… την επήρεια της Κρήτης και πολύ περισσότερο των λοιπών νήσων που ελήφθησαν υπόψη, αγγίζοντας η οριοθετική γραμμή τον 34ο παράλληλο με φορά ανοδική προς ανατολάς, που προμηνύει (στην επέκταση της) κατά πολύ μειωμένη επήρεια για την Μεγίστη-Στρογγύλη (όπως διαγράφεται με τις γαλάζιες κουκίδες στο χάρτη 3) και ασφαλώς μελλοντικά ανεβαίνοντας στο 34ο παράλληλο, η Αιγυπτιακή ΑΟΖ θα διεμβολίσει την Ελλαδοκυπριακή υφαλοκρηπίδα και θα ενωθεί με την Τουρκική, όπου και θα αποκτήσουν το μέγιστο τμήμα των κοιτάσματων της λεκάνης Ηροδότου (όπως διαγράφεται με το μώβ χρωματισμό στο χάρτη 3). Κάτι το οποίο η σημερινή κυβέρνηση φαίνεται πως έχει αποδεχθεί και προωθεί, αφού η συμφωνία αυτή έχει προνοήσει επίσης την μη δυνατότητα σύναψης ελλαδοκυπριακής (εθνικής και Ευρωπαικής ) συμφωνίας αν δεν ενημερωθεί η Αιγυπτιακή πλευρά. Με αυτή την έννοια, επαναλαμβάνεται επίσης το προηγούμενο της ελληνο-ιταλικής συμφωνίας οριοθέτησης θαλασσίων ζωνών, η οποία περιορίζει την επήρεια του συμπλέγματος των Διαπόντιων νήσων. Μάλιστα και η πρόσφατη ανακοίνωση του υπουργείου Εξωτερικών της Αιγύπτου, με την οποία καταγγέλθηκε ως παραβίαση της αιγυπτιακής δικαιοδοσίας η( πρώτη) τουρκική ναυτική οδηγία-NAYTEX για τις έρευνες του Ορούτς Ρέις, που ανακοινώθηκε αμέσως μετά την Ελληνο-Αιγυπτιακή συμφωνία, (Χάρτης 2: 1ης NAYTEX-ORUC REIS SYRNEY AREA), προϋποθέτει ακριβώς αυτή την εκδοχή, περί μειωμένης επήρειας του Συμπλέγματος Καστελόριζου και επέκταση της Αιγυπτιακής ΑΟΖ προς βορρά, εντός της ελληνικής Υφαλοκρηπίδας, αποκόπτοντας την Ελλαδο -κυπριακή επαφή.
Και στις δύο περιπτώσεις, η ελληνική κυβέρνηση εμφανίζεται να αντιμετωπίζει με ευελιξία μεν τις γεωγραφικές ιδιαιτερότητες προκειμένου να κατοχυρώσει το μείζον για αυτήν, δηλ. την παραμονή της στην εξουσία. Η Αθήνα φαίνεται να προβάλει ως βασική πολιτική επιλογή της, την παραχώρηση μέσω «Χάγης», βασικών κυριαρχικών της δικαιωμάτων, από τον 28ο Μεσημβρινό μέχρι το πέρας της νοτιο-ανατολικής Υφαλοκρηπίδας της, με «αντάλλαγμα» την μακροημέρευση του μεταπολιτευτικού πολιτικού συστήματος. φαλκιδεύει (προδίδει) ΒΑΣΙΚΑ και YΨΙΣΤΑ ΕΘΝΙΚΆ κυριαρχικά μας δικαιώματα στα νοτιο-ανατολικά όρια της ελληνικής υφαλοκρηπίδας που θα στοιχίσουν στην εθνική ενότητα και την ευρωπαϊκή συνέχεια των θαλασσίων ζωνών μας με την Κύπρο. Διότι, εφόσον αναγνωρίσαμε ΕΜΕΊΣ οι ΙΔΙΟΙ μειωμένη επήρεια στη Κρήτη, ποιο δικαστήριο; ποιος δίκαιος διαμεσολαβητής; θα μας αναγνωρίσει πλήρη επήρεια κυριαρχικών δικαιωμάτων μας στο νησιωτικό σύμπλεγμα της Μεγίστης; που απαιτείται για την κοινή επαφή με την Κυπριακή ΑΟΖ;
Η πολιτική αυτή πηγάζει από την ακατάσχετη τάση των ελληνικών ελίτ (πολιτικών και οικονομικών) να υποχωρούν μπροστά στην Τουρκία. Στην πράξη, αυτό που θέλει και επιδιώκει η Αθήνα είναι να ανταλλάξει μερικά από τα δικαιώματά της επί της συνολικής υφαλοκρηπίδας της, με μια τουρκική υπογραφή, ελπίζοντας να την κατευνάσει. Έτσι όμως η Ελλάδα, απλώς υπερτιμά την υπογραφή της Τουρκίας, σε μια προσπάθεια να κρατηθεί στην εξουσία, εξαπατώντας τον Ελληνικό λαό. Η ελληνική πλευρά, παγιδευμένη σε αυταπάτες, επικαλείται μονίμως το διεθνές δίκαιο, αρνούμενη η ίδια να το εφαρμόσει για τον εαυτό της. Έτσι είναι χαρακτηριστικό ότι σήμερα η Ελλάδα είναι η μόνη παράκτια χώρα που δεν έχει κλείσει κόλπους με ευθείες γραμμές, δεν έχει επεκτείνει τα χωρικά της ύδατα στα 12 ν.μ. και δεν έχει ανακηρύξει/ορίσει την ΑΟΖ της όπως εμφαίνεται στη χάρτη 1, όπως προνοεί το Νέο Διεθνές Δίκαιο Θαλάσσης.
Πώς λοιπόν η Ελλάδα ομνύει στην παντοδυναμία του διεθνούς δικαίου, όταν η ίδια έχει αποφύγει έως τώρα να το εφαρμόσει; Δεν είναι αυτό άραγε μια ομολογία ότι οι διεθνείς εξελίξεις καθορίζονται από τους συσχετισμούς ισχύος; Θα έπρεπε όλα αυτά τα χρόνια να είχαμε κάνει ότι μπορούσαμε για να βελτιώσουμε αυτούς τους συσχετισμούς. Όμως ως χώρα πράξαμε το αντίθετο. Έτσι σήμερα το πολιτικό σύστημα, το οποίο ουσιαστικά μας έφερε έως εδώ, μας καλεί να κάνουμε έναν οδυνηρό συμβιβασμό και επιβεβαιώνει πως χάριν της ειρήνης θα πρέπει να απεμπολήσουμε κυριαρχία και βασικά μας κυριαρχικά δικαιώματα, όπως εξάλλου μας είχε προαναγγείλει η κ. Μπενάκη προ 15ετίας.
Λάμπρος Χουλιάρας
Υποστράτηγος ΕΛ.ΑΣ. ε.α.