Πολλά έχουν γραφτεί και ειπωθεί το τελευταίο διάστημα για τις αμερικανικές εκλογές. Τα μάτια όλων των αναλυτών, των διεθνολόγων ακόμη και των απλών πολιτών ήταν στραμμένα στην συγκεκριμένη εκλογική αναμέτρηση. Γιατί;
Η απάντηση είναι απλή. Σε αυτές τις εκλογές διακυβεύονταν πολλά. Δεν ήταν μία μάχη επικράτησης των Δημοκρατικών ή των Ρεπουμπλικάνων αλλά, όπως πολύ σωστά το είχε θέσει ο Πρόεδρος των ΗΠΑ Ντόναλντ Τραμπ, ήταν μία μάχη μεταξύ των Πατριωτών και των υπέρμαχων της παγκοσμιοποίησης. Ο Ντόναλντ Τραμπ, αποτέλεσε μεγάλο εμπόδιο της Παγκοσμιοποίησης. Μιλούσε για Πατρίδα, Αξίες και Ιδανικά, λέξεις απαγορευμένες για το παγκόσμιο κατεστημένο. Πολεμήθηκε λυσσαλέα από τους πολιτικούς του αντιπάλους και από τα ΜΜΕ. Πρώτη φορά στην ιστορία, βλέπουμε να κόβεται “στον αέρα” η ομιλία Αμερικανού Προέδρου, κάτι το οποίο δημιουργεί ένα εύλογο ερώτημα: «Ποιος τελικά έχει τον τελευταίο λόγο στην Αμερική; Ποιος αμφισβητεί ευθέως τον Αμερικανό Πρόεδρο;»
Και ενώ συνέβαιναν όλα αυτά, τα ελληνικά ΜΜΕ σε καθημερινή βάση προμοτάραν τον Μπάιντεν, ως άλλον...Μεσσία στον πολύπαθο ελληνικό λαό. Εκμεταλλευόμενοι την απροκάλυπτη προκλητικότητα των Τούρκων στο Αιγαίο, προσπαθούσαν να πείσουν τους Έλληνες πως η εκλογή Μπάιντεν θα έβαζε τέλος στις τουρκικές προκλήσεις, καθώς ο τελευταίος θα προασπιστεί τα συμφέροντα της Ελλάδας επειδή οι Η.Π.Α. «ενδιαφέρονται για τα κοιτάσματα στο Αιγαίο». Ψέματα εις το τετράγωνο θα έλεγε κανείς…
Πρώτον, οι Αμερικάνοι ποτέ δεν υποστήριξαν την ελληνική πλευρά. Ούτε στην εισβολή της Κύπρου, ούτε στην κατάληψη των Ιμίων, ούτε στην διεκδίκηση του Αιγαίου και της Θράκης. Εις ότι αφορά δε τα κοιτάσματα του Αιγαίου και της Ανατολικής Μεσογείου, τους είναι παντελώς αδιάφορα, και αυτό είναι πασιφανές από την αδιαφορία των αμερικανικών πετρελαϊκών εταιρειών γι αυτά. Μπορεί κάποτε ο μαύρος χρυσός να ήταν το παν για τους Αμερικάνους, όμως τα τελευταία δέκα χρόνια, όπως όλα δείχνουν, τους είναι αδιάφορος. Η Αμερική από χώρα-εισαγωγέας πετρελαίου και φυσικού αερίου έχει μετατραπεί σε χώρα-εξαγωγέας υγροποιημένου φυσικού αερίου. Η επανάσταση του σχιστολιθικού αερίου είναι ξεκάθαρο πως άλλαξε κατά πολύ την εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ.
Παράλληλα τα τελευταία χρόνια η αμερικανική εξωτερική πολιτική έχει μετατοπίσει το κέντρο βάρους της μακριά από την Μέση Ανατολή και την Ανατολική Μεσόγειο. Πλέον το πεδίο ενδιαφέροντός της είναι ο "θαλάσσιος δρόμος του μεταξιού". Πρόκειται για μια περιοχή εκατομμυρίων τετραγωνικών μιλίων η οποία καλύπτει τα 2/3 του παγκόσμιου πληθυσμού, και αποτελεί την θαλάσσια οδό μέσω της οποίας οι κινεζικοί εμπορικοί κολοσσοί διακινούν τα εμπορεύματα τους προς τους κύριους καταναλωτές τους, την ευρωπαϊκή ένωση και την Ινδία. Πρόκειται επίσης για μια εμπορική διαδρομή μέσω της οποίας διακινεί εμπορεύματα και στην αφρικανική ήπειρο, στην οποία η Κίνα έχει επενδύσει δεκάδες δισεκατομμύρια δολάρια, κυρίως για υποδομές και αμυντική βιομηχανία. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο οι ΗΠΑ αποχωρούν από την μέση ανατολή και "νίπτουν τας χείρας τους" σε ότι έχει να κάνει με τις ελληνοτουρκικές σχέσεις και την Ανατολική Μεσόγειο.
Είναι αυτή ακριβώς η μετατόπιση ενδιαφέροντος από μεριάς των ΗΠΑ που δημιούργησε ένα κενό το οποίο έσπευσε να καλύψει η Ρωσία διεκδικώντας επάξια τον ρόλο του ρυθμιστή στην περιοχή.
Άλλωστε η Τουρκία συνεχίζει να ελέγχει τουρκομανικούς πληθυσμούς που φτάνουν ως τα βάθη της Ασίας, οι οποίοι μπορούν να παίξουν καταλυτικό ρόλο στην διαδρομή αγαθών και πρώτων υλών μεταξύ των δύο ανταγωνιστικών προς τις ΗΠΑ υπερδυνάμεων, την Ρωσίαςκαι Κίνα,. Η τουρκία ουσιαστικά διατηρεί το στρατηγικό της ρόλο στην νευραλγικότερη (πλέον) περιοχή του πλανήτη, και είναι μάλλον απίθανο οι ΗΠΑ να την αφήσουν να την αφήσουν έρμαιο στα χέρια της Ρωσίας.
Συνοψίζοντας, σε μια προσπάθεια αναχαίτισης του κινεζικού κολοσσού οι ΗΠΑ , εφ' όσον έχουν λύσει το ενεργειακό τους πρόβλημα, προσπαθούν να αυξήσουν την επιρροή τους σε μια περιοχή στην οποία ήταν για δεκαετίες απούσες, και αυτό απαιτεί χρόνο και πολύτιμα μέσα τα οποία δεν προτίθενται να διαθέσουν σε μια ήσσονος σημασίας, για αυτούς, περιοχή. Άλλωστε η αμερικανική εξωτερική πολιτική χαράσσεται από το βαθύ αμερικανικό κράτος και έχει ορίζοντα δεκαετιών και εν τέλει όποιος και αν είναι πρόεδρος ,ελάχιστα μπορεί να παρεκκλίνει από το δόγμα που καθόρισαν τα "γεράκια της Ουάσιγκτον".
Οπότε είναι μάλλον αφέλεια να περιμένουμε ότι η αμερικανική εξωτερική πολιτική θα αλλάξει σε μια περιοχή, στην οποία της είναι σχεδόν αδιάφορο το προς τα πού θα γείρει η πλάστιγγα, απλά επειδή "Ο Μπάιντεν μας αγαπάει". Ειδικά αν έχει να διαπραγματευτεί με μια κυβέρνηση καρικατούρα, η οποία εξυπηρετεί ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΆ τα συμφέροντα της ευρωπαϊκής οικονομικής ελίτ, και της Γερμανίας.
