Στην συζήτηση που γίνεται για τις επιπτώσεις του νομοσχεδίου για τα «ελεύθερα πανεπιστήμια», που ουσιαστικά ιδιωτικοποιεί τα πανεπιστήμια δια μέσω ξένων ιδρυμάτων, πέρα από αυτές των αυξημένων εκπαιδευτικών φραγμών, της ταξικότητας - τοξικότητας που αποκτά η εκπαίδευση, αλλά και της μείωσης της αξίας των πτυχίων, έχει ιδιαίτερη σημασία και εκείνη του χρέους που θα αποκτήσουν οι σπουδαστές. Η μετατροπή της εκπαίδευσης σε προϊόν αναμένεται να «αναζωογονήσει» και τον τραπεζικό τομέα, μέσα από τα σπουδαστικά δάνεια που αρκετοί φοιτητές θα είναι αναγκασμένοι να πάρουν. Αυτή η διάσταση αποτελεί κανόνα σε όσες χώρες έχουν εφαρμόσει αντίστοιχα μοντέλα και οδηγεί σε υπερχρεωμένους απόφοιτους, «έτοιμους» για την αγορά εργασίας από κάθε άποψη. Βέβαια, στην Ελλάδα, με το τεράστιο ποσοστό ανεργίας στους νέους, το μείγμα αναμένεται εξαιρετικά πιο εκρηκτικό, με τα δάνεια να «κοκκινίζουν» γρήγορα, ωστόσο αυτό σε τίποτα δεν εμποδίζει τις τράπεζες να διαφημίζουν ήδη αντίστοιχα προϊόντα σε κάθε ενδιαφερόμενο.
Παράλληλα, μια διάσταση που λείπει από τον δημόσιο διάλογο είναι ότι τόσο τα παραρτήματα των δήθεν ελεύθερων ξένων πανεπιστημίων όσο και το παράδειγμα της Κύπρου που επικαλείται ο υπουργός Παιδείας Πιερρακάκης, έχουν σε πολλά -αν όχι στα περισσότερα- προγράμματα σπουδών τα αγγλικά ως γλώσσα φοίτησης. Κάτι τέτοιο άλλωστε επιτάσσει και ο στόχος να γίνει η Ελλάδα κόμβος παροχής εκπαιδευτικών υπηρεσιών. Μόνο που αυτός ακριβώς ο στόχος εκ των πραγμάτων υποβαθμίζει, έως και εξαφανίζει, την Εθνική εκπαίδευση και θα έχει πολλαπλασιαστικές επιπτώσεις τόσο για την νοοτροπία των σπουδαστών όσο και για τους φραγμούς που προαναφέρθηκαν.
Ας μην προξενεί λοιπόν εντύπωση ότι αυτή η διάσταση, του ουσιαστικού αφελληνισμού των πανεπιστημίων, δείχνει να έρχεται σε πλήρη αντίθεση με τις κυβερνητικές φωνές, που δήθεν κόπτονται για την Ελληνική γλώσσα, τον Ελληνικό πολιτισμό κ.λπ. Άλλωστε, είναι γνωστό ότι ο ραγιαδισμός και η πατριδοκαπηλία βαδίζουν συχνά χέρι - χέρι, αποδεικνύοντας πόσο διαχρονικά επίκαιρη είναι η γνωστή φράση «ο πατριωτισμός αποτελεί το τελευταίο καταφύγιο του κάθε απατεώνα»…
Γιώργος Μάστορας
