Η χώρα βράζει, η κοινωνία στενάζει, αλλά ο καθηγητής Ιωάννης Τσουκαλάς και το Γραφείο Προϋπολογισμού του Κράτους στη Βουλή, μας κουνάνε το δάχτυλο επειδή κάποιοι «τολμούν» να μιλούν για 13ο και 14ο μισθό.
Και τι λένε; Ότι «θα ήταν λάθος». Ποιοι; Οι ίδιοι που βρήκαν “δημοσιονομικό χώρο” για εξοπλισμούς και ρήτρες διαφυγής, αλλά όχι για τις τσέπες του μέσου Έλληνα. Για άλλη μια φορά, το κράτος-λογιστήριο μας κοροϊδεύει κατάμουτρα, λέγοντας ότι είναι λάθος να πληρωθεί ο εργαζόμενος, αλλά σωστό να ξοδεύονται δις για να φανούμε αξιόπιστοι απέναντι σε κάποια υποτιθέμενη “Ρωσική απειλή”.
Ποιον νοιάζει η αξιοπιστία όταν ο λαός δεν αντέχει το σούπερ μάρκετ και το ενοίκιο; Ποιον αφορά η επενδυτική βαθμίδα όταν η χώρα καταγράφει ευρωπαϊκά ρεκόρ σε ακρίβεια, ανεργία στους νέους και εξαναγκασμό των καλύτερων μυαλών της σε μετανάστευση;
Η έκθεση μιλά για “οικονομική σταθερότητα”, “ανάπτυξη 2,3%”, “υπέρβαση φορολογικών εσόδων”. Ωραία όλα αυτά. Αλλά ποιος τα βλέπει; Ο χαμηλόμισθος που βλέπει τον μισθό του να τελειώνει στις 20 του μήνα; Ο μικρομεσαίος που πληρώνει την εφορία, τον ΕΦΚΑ και τις αυξήσεις στο ρεύμα και το πετρέλαιο;
Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, μας λένε και πώς θα αυξηθεί το εισόδημα: με αποδοτικότητα στο Δημόσιο, με φορολογικές ελαφρύνσεις για όσους βγάζουν πάνω από 20.000 ευρώ. Δηλαδή για την πλειοψηφία, τίποτα. Πάλι “μπράβο” σε όποιον δουλεύει πιο φτηνά και παράγει σαν μηχανή, αλλιώς ας μάθει να ζει με τα ψίχουλα.
Όταν η «ανάπτυξη» γίνεται εχθρός της κοινωνικής δικαιοσύνης, όταν οι αριθμοί γίνονται άλλοθι για τη φτώχεια, τότε δεν μιλάμε για πολιτική. Μιλάμε για τεχνοκρατικό κυνισμό, με ανθρώπινο κόστος.
Η Ελλάδα δεν είναι PowerPoint. Δεν είναι πίνακες, ποσοστά και προβολές. Είναι μάνα που δεν τα βγάζει πέρα, είναι συνταξιούχος που μετράει τα φάρμακά του, είναι νέος που ξενιτεύεται για να μην πνιγεί στην μιζέρια.
Η κοινωνική πολιτική δεν είναι πολυτέλεια. Είναι χρέος. Κι όποιος δεν το βλέπει, είτε είναι ακαδημαϊκός είτε βουλευτής είτε πρωθυπουργός, είναι απλά εκτός πραγματικότητας.
