Τό ἔτος 1807 εἰς τήν Ἱεράν Μονήν Εὐαγγελιστρίας τῆς Σκιάθου ὁ Κολοκοτρώνης, ὁ Μιαούλης, ὁ Παπαβλαχάβας, ὁ διδάσκαλος τοῦ Γένους Στέφανος Δημητριάδης, οἱ Λαζαῖοι, ὁ Σταθάς, ὁ Νικοτσάρας, ὁ Τσάμης καί ἄλλοι καπεταναῖοι μέ τό δισάκκι τους εἰς τόν ὦμον γιά τόν δρόμο, πού μέσα θα εἶχε κάποιο ξεροκόματο, καμιά ἐλιά καί κανά παγούρι μέ νερό, ἐπῆγαν εἰς τό Μοναστήριον τῆς Εὐαγγελιστρίας τῆς Σκιάθου νά Ὁρκισθοῦν διά τήν Ἐλευθερίαν μας. Εἰς αὐτήν τήν Ἱεράν Μονήν ἐσχεδιάσθη, ὑφάνθη, εὐλογήθη, ἀνυψώθη αὐτή ἡ σημαία, ἄσπρος Σταυρός σέ γαλάζιο φόντο. Ὁρκίσθηκαν ὑπό τάς Εὐλογίας τοῦ Μοναχοῦ Νήφωνα νά μᾶς ἀπελευθερώσουν ἀπό τόν δυνάστην, τόν τύραννον Τούρκο.
25 ΜΑΡΤΙΟΥ 1821
Ἑλλάς ἐστί μία ψυχή ἐν δυσί σώμασιν ἐνοικουμένη.
Ἐλλάς=Ἑλληνική Πολιτεία+ὀρθοδοξία.
Ἀξιότιμαι καί σεβασταί Ἑλληνίδες, ἀξιότιμοι καί σεβαστοί Ἕλληνες, ἔχομεν εἰσἐλθει εἰς τό 200ον ἔτος ἀπό τῆς ἐνάρξεως τοῦ ἀπελευθερωτικοῦ ἀγῶνος τοῦ γένους τῶν Ἑλλήνων, σκλαβωμένοι ἀπό τούς ἀπολύτιστους, βαρβάρους, αἱμοχαρεῖς τυρράνους Τούρκους. Αὐταί εἶναι μόνον μερικαί ἀπό τάς σημαίας τοῦ ἀπελευθερωτικοῦ ὰγῶνος τῶν Ἑλλήνων, ἄπασαι ἀπ’ ἄκρου εἰς ἄκρον τῆς Ἑλλάδος εἶχον τόν Σταυρόν.
Ὁ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΥΨΗΛΑΝΤΗΣ εἶναι ὁ ἀρχηγός τῆς Φιλικῆς Ἑταιρείας. Ὡς ἡμέραν ἐνάρξεως τῆς Ἑλληνικῆς Ἐπαναστάσεως ἤθελεν τήν 25ην Μαρτίου, ὥστε νά συνδέση τήν χαρμόσυνον Εὐαγγελίαν τοῦ Ἀρχαγγέλου Γαβριήλ, πρός τήν Παναγίαν μας, ὅτι θά κυοφορήση τό Υἱόν τοῦ Θεοῦ τόν Χριστόν μας, μέ τήν Ἐπανάστασιν τῶν Ἑλλήνων, «ὡς Εὐαγγελιζομένη τήν πολιτικήν λύτρωσιν τοῦ Ἑλληνικοῦ Ἔθνους». «Μάχου ὑπέρ Πίστεως καί Πατρίδος», ἔλεγεν ὁ Ὑψηλάντης. Ὁ Ἀλέξανδρος Ὑψηλάντης, (1792-1828), ἦτο Ἕλλην πρίκγιψ, στρατιωτικός, λόγιος και ὑπῆρξεν ἀρχηγός τῆς Φιλικῆς Ἐταιρείας. Εἰς την Μολδαβίαν ἰδρύει καί συγκροτεῖ τόν Ἱερόν Λόχον, ἀποτελούμενον ἀπό 500 σπουδαστάς. Ἡ ὁρκωμοσία των ἱερολοχιτῶν ἄρχιζεν οὕτως: «Ὁρκίζομαι νά χύσω καί αὐτήν τήν ὑστέραν ρανίδαν τοῦ αἵματος μου ὑπέρ τῆς θρησκείας καί τῆς πατρίδος μου».
Ὁ Κολοκοτρώνης ὁ ὁποῖος ὁμιλόντας μέ σοφίαν πρός τούς μαθητάς τῆς Α! Λυκείου εἰς τήν Πνύκα εἰς τάς 7/10/1838 μεταξύ τῶν ἄλλων, τούς εἶπεν: «Πρέπει να φυλάξετε τὴν πίστην σας καὶ να τὴν στερεώσετε, διότι, ὅταν ἐπιάσαμε τὰ ἅρματα εἴπαμε πρῶτα ὑπὲρ πίστεως καὶ ἔπειτα ὑπὲρ πατρίδος».
Ἀλλά καί ὁ ἄλλος Μεγάλος μας Ἥρωας Μακρυγιάννης γράφει εἰς τά ἀπομνημονεύματα του: «Ἐμεῖς, μέ σκιάν μας τόν Τίμιον Σταυρόν, ἐπολεμήσαμεν ὁλοῦθε, σέ κάστρα, σέ ντερβένια, σέ μπογάζια καί σέ ταμπούργια. Καί αὐτός ὁ Σταυρός μᾶς ἔσωσε. Μᾶς ἔδωσε τήν νίκη».
Ἡ δέ μεγαλυτέρα πολιτική προσωπικότης ὅλων τῶν ἐποχῶν ὁ Περικλῆς, τοῦ ὁποίου ἡ περίοδος διακυβερνήσεως λέγεται «χρυσοῦς αἰών τοῦ Περικλέους», καί τοῦ ὁποίου τά ἔργα ἔρχονται νά θαυμάσουν ἀπό ὅλην τήν Γῆ, εἶχεν πράξει τό ἴδιον. Οὗτος διά νά ἀποδώση τιμάς εἰς τούς νεκρούς πού ἔπεσαν εἰς τά πεδία τῶν μαχῶν διά τήν ἐλευθερίαν τῆς Πατρίδος του, ἐκφωνεῖ ἕναν λόγον του, τόν ἐπονομαζόμενον, «ὁ ἐπιτάφιος τοῦ Περικλέους» καί μεταξύ τῶν ἄλλων λέγει: «῎Αρξομαι δὲ ἀπὸ τῶν προγόνων πρῶτον· δίκαιον γὰρ αὐτοῖς καὶ πρέπον δὲ ἅμα ἐν τῷ τοιῷδε τὴν τιμὴν ταύτην τῆς μνήμης δίδοσθαι. τὴν γὰρ χώραν οἱ αὐτοὶ αἰεὶ οἰκοῦντες διαδοχῇ τῶν ἐπιγιγνομένων μέχρι τοῦδε ἐλευθέραν δι' ἀρετὴν παρέδοσαν. καὶ ἐκεῖνοί τε ἄξιοι ἐπαίνου καὶ ἔτι μᾶλλον οἱ πατέρες ἡμῶν».
Ἀπόδοσις τιμῶν εἰς αὐτούς πού μᾶς κληροδότησαν Πατρίδαν Ἐλευθέραν καί μέ Ἀρετάς. Καί πῶς γίνεται τοῦτο; μέ τήν παρακαταθήκην πού μᾶς ἄφησαν οἰ Ἥρωες τοῦ 1821, νά φυλάξωμεν τήν Πίστην μας καί νά τήν στερεώσωμεν.
Ἀλλά παρά ταύτα ὑπάρχουν ἐλαχιστότατοι πού μετά μανίας αἰτοῦν τόν διαχωρισμόν κράτους Ἑκκλησίας. Πλήρης ἀσέβεια καί ἀχαριστία εἰς αὐτούς πού μᾶς κληροδότησαν Πατρίδαν Ἐλευθέραν καί μέ Ἀρετάς. Φαίνεται ὅμως πῶς αὐτοί οἰ ἐλάχιστοι ὐπῆρχον καί τότε καί διαιωνίζονται. Καί πάλιν ὁ Μακρυγιάννης γράφει εἰς τά ἀπομνημονεύματα του: «Καί ἐπῆγα πάλιν εἰς τούς φίλους μου τούς Ἁγίους. Ἄναψα τά καντήλια καί ἐλιβάνισα λιβάνιν καλόν ἁγιορείτικον. Καί σκουπίζοντας τά δάκρυά μου τούς εἶπα. Δέν βλέπετε ποῦ θέλουν νά κάμουν τήν Ἑλλάδα παλιοψάθα; Βοηθεῖστε, διότι μᾶς παίρνουν, αὐτοί οἱ μισοέλληνες καί ἄθρησκοι, ὅ,τι πολυτίμητον τζιβαϊρικόν ἔχομεν». Καί εἶπαν οἱ ἄθρησκοι πού ἐβάλαμεν εἰς τόν σβέρκο μας νά μή μανθάνουν τά παιδιά μᾶς Χριστόν καί Παναγίαν. Καί εἶπαν λόγια ἄπρεπα διά τούς παπάδες. Ἐμεῖς τούς παπάδες τούς εἴχαμε μαζί εἰς κάθε μετερίζι, εἰς κάθε πόνον καί δυστυχίαν. Ὄχι μόνον διά νά βλογᾶνε τά ὄπλα τά ἱερά, ἀλλά καί αὐτοί μέ ντουφέκι καί γιαταγάνι, πολεμώντας σάν λεοντάρια.»
Πάσα ὁμοιότης μέ τά σημερινά δεδομένα δέν εἶναι οὔτε σύμπτωσις, οὔτε τυχαία.
ΖΗΤΩ Η 25 ΜΑΡΤΙΟΙ 1821
ΖΗΤΩ ΟΙ ΗΡΩΕΣ ΤΟΥ 1821
ΖΗΤΩ ΤΟ ΕΘΝΟΣ ΤΩΝ ΕΝΔΟΞΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ
Ἰατρός-Νικόλαος Μ.