Άρθρο του Γιώργου Μάστορα
Το 2010, όταν η Ελλάδα εισήλθε βιαίως στην μέγγενη των εθνοκτόνων μνημονίων, μπήκαμε αναμφισβήτητα σε μια άλλη πολιτική διάσταση, καθώς πολλά είναι αυτά που έχουν αλλάξει σ’ όλα τα επίπεδα. Ο επί δεκαετίες πανίσχυρος δικομματισμός συνετρίβη, όπως και η δήθεν αντιπαλότητα που τον διέκρινε, αφού είδαμε συγκυβερνήσεις και συνοδοιπορίες «ορκισμένων» εχθρών. Αναδείχθηκε μια πλατιά λαϊκή αμφισβήτηση, η οποία αγκάλιασε ένα τεράστιο κοινωνικό σύνολο, ανατινάζοντας την εκλογική βάση του εγχώριου πολιτικού συστήματος. Σημειώθηκαν μεγάλες μετατοπίσεις και το πολιτικό σκηνικό άλλαξε σε σημαντικό βαθμό. Στα χρόνια της διακυβέρνησης της Χώρας από τον ΣΥΡΙΖΑ, παρά τον χειρισμό και τις κωλοτούμπες της «Πρώτη φορά Αριστερά» κυβέρνησης, παρά την οικτρή διάψευση των αντιμνημονιακών αυταπατών απ’ αυτούς τους αδίστακτους πολιτικούς απατεώνες, παρά την αηδία και την απομάκρυνση από το πολιτικό σκηνικό ευρύτατων τμημάτων (π.χ. αποχή από τις εκλογές της 20ης Σεπτεμβρίου 2015) και την πτωτική πορεία της λαϊκής διαθεσιμότητας, με αφορμή το ζήτημα της Μακεδονίας ΜΑΣ επανεμφανίστηκε, τροποποιημένη μεν, αλλά περισσότερο έντονη, η λαϊκή αμφισβήτηση. Μέσα από τα τρία μεγάλα συλλαλητήρια, αλλά και ανάλογες κινήσεις μικρότερου μεγέθους σ’ όλη την Επικράτεια, έδειξε ότι δεν «ξεθύμανε», δεν έχει «τελειώσει», όπως θα ήθελαν οι εκπρόσωποι του κατεστημένου. Δυστυχώς, αυτή η λαϊκή αμφισβήτηση δεν αξιοποιήθηκε πολιτικά καταλλήλως από εκείνους που θα έπρεπε, αλλά έγινε έρμαιο στις ορέξεις των πατριδοκάπηλων και πολιτικών απατεώνων της Νέας Δημοκρατίας και του μορφώματος Βελόπουλου.
Είδαμε ότι τα τελευταία χρόνια εκτυλίχθηκε μια συστημική επίθεση, τόσο από τα αριστερά όσο και από τα δεξιά, απ’ όλες τις πτέρυγες του «Συνταγματικού τόξου», απέναντι στον «εθνολαϊκισμό». Και όμως, διαμορφώθηκε μια κατάσταση στην οποία άνω του 70% του Ελληνικού Λαού τάχθηκε εναντίον της Συμφωνίας των Πρεσπών. Άρα, ένα πρώτο βασικό συμπέρασμα είναι ότι η ανά(σ)ταση είναι εφικτή γιατί μπορεί και πατά σ’ ένα πολύ μεγάλο λαϊκό τμήμα που έμπρακτα έχει εκφράσει την αμφισβήτησή του στους τότε κυβερνητικούς (και όχι μόνον) χειρισμούς. Το δεύτερο συμπέρασμα είναι ότι οι όροι της ανά(σ)τασης έχουν μεγαλύτερο βαθμό δυσκολίας σε σχέση με 9-10 χρόνια πριν. Κι αυτό συμβαίνει γιατί αναμφίβολα βαραίνουν τα χτυπήματα, οι προδοσίες, οι ήττες που υπήρξαν από εκείνους που καπηλεύθηκαν την διάθεση αντίστασης του Ελληνικού Λαού στα εθνοκτόνα μνημόνια για να ρίξουν πισώπλατες μαχαιριές σ’ αυτή την αγωνιστική διάθεση, με το δικό τους ξεπούλημα στους ξένους δυνάστες του Έθνους μας.
Τρία μνημόνια δημιούργησαν ένα ασφυκτικό πλαίσιο, ενώ οι συνεχείς υποχωρήσεις και τεμενάδες από τους «αντιμνημονιακούς», που ξεπέρασαν σε δουλοπρέπεια προς τους διεθνείς τοκογλύφους όλους τους προκατόχους τους στην μνημονιακή υποτέλεια, έχουν απογοητεύσει ένα πολύ σημαντικό τμήμα Ελλήνων. Τα γεγονότα με το ξεπούλημα της Μακεδονίας ΜΑΣ και του εκκολαπτόμενου νέου ξεπουλήματος του Αιγαίου και της Θράκης δείχνουν ότι με επίκεντρο τα Εθνικά και Γεωπολιτικά ζητήματα κρίνονται σήμερα πολύ πιο βαθιά και σοβαρά θέματα. Είναι ξεκάθαρο όσο και ολοφάνερο ότι η διέξοδος σωτηρίας για την Πατρίδα και τον Λαό δεν θα έρθει ούτε με μαγικό τρόπο, ούτε με εύκολες λύσεις.
Από την δική τους πλευρά, οι κάθε λογής συστημικές δυνάμεις επιχειρούν να «διαβάσουν» με τον δικό τους τρόπο την διαμορφωμένη κατάσταση, επιχειρώντας να ανασυντάξουν το πολιτικό σκηνικό και να το επαναπροσδιορίσουν με στόχο την συνέχιση των δικών τους στενών συντηρητικών συμφερόντων. Ο χαρακτήρας αυτής της ανασύνταξης εντοπίζεται στους τρόπους και τις μεθόδους επιβολής της, με εξαγορές, μεταγραφές και γενικότερα επιδείξεις μικροπολιτικής παρακμιακής συμπεριφοράς και θρασύτητας. Νέα μορφώματα-αναχώματα, που ελπίζεται πως θα λειτουργήσουν ως απορροφητήρες της λαϊκής οργής για τα εγκλήματα σε βάρος του Έθνους και του κοινωνικού συνόλου, «σπρώχνονται» από το καθεστώς, με την προσμονή ότι θα περιοριστεί η αυξητική δύναμη προς κάτι το Γνήσια Εθνικιστικό.
Ταυτόχρονα, στήνεται ένας νέος κομματικός διπολισμός (ΣΥΡΙΖΑ-ΝΔ) πάνω στην βάση των αναγκών και των χειρισμών του καθεστώτος. Με κοινό διαρκές μέλημα και των δύο πόλων, την αποδιάρθρωση της κοινωνίας και την υπαγωγή της στην ακόρεστη εξουσιαστική δίψα τους. Με το ζόρι δηλαδή, «να αλλαχτεί ο λαός», θυμίζοντας την εφιαλτική σκέψη-πρόταση του ελεεινού σταλινικού υποκειμένου Μπέρτολ Μπρεχτ προς την κομμουνιστική κυβέρνηση της Ανατολικής Γερμανίας, μετά την εξέγερση των Γερμανών εργαζομένων στις 17 Ιουνίου 1953. Η μνημονιακή υποδούλωση και τα εθνικά ξεπουλήματα εάν είχαν μια κάποια χρησιμότητα, αυτά ήταν η αφύπνιση του Ελληνικού Λαού και η αποκάλυψη του πραγματικού προσώπου διαφόρων πολιτικών απατεώνων, που πόνταραν στην παρουσίαση εκ μέρους τους είτε ενός (ψευδούς) αντιμνημονιακού προσωπείου είτε (δήθεν) πατριωτικής μάσκας.
Η απάτη, το ξεπούλημα, η συναλλαγή, η ανηθικότητα είναι αναλλοίωτα μέσα στον Χρόνο συστατικά όλου του πολιτικού προσωπικού του «Συνταγματικού τόξου» και όλων των παραφυάδων του που κινούνται γύρω απ’ αυτό. Καθώς η ίδια η πολιτική διαδικασία έχει εισέλθει σε φάση έντονα παρακμιακή, με την αίσθηση της σαπίλας να παράγει απωθητικές συμπεριφορές σε ευρύτατα στρώματα, χρειάζεται απαραιτήτως καθαρός αέρας. Με την πραγματική φύση της Πολιτικής να έχει τοποθετηθεί αλυσοδεμένη πάνω στις ράγες της ενδοτικότητας και του «μετα-Μνημονίου», ο απεγκλωβισμός της από το τραίνο το οποίο έρχεται με ταχύτητα μπορεί να συμβεί μόνο από τις Γνήσιες Εθνικολαϊκές Δυνάμεις και την Αυθεντική και Ανθεκτική Ιδεολογικοπολιτική τους έκφραση.
Σε αυτή την προσπάθεια απεγκλωβισμού της Πολιτικής και απελευθέρωσης της Πατρίδας και του Λαού, κάθε Συνειδητοποιημένος Έλληνας είναι οπωσδήποτε απαραίτητος και καλοδεχούμενος στο νέο Κίνημα των Ελλήνων Εθνικιστών, το οποίο σε καθημερινή βάση ενδυναμώνεται ολοένα και περισσότερο.
