«CHE FECE…. IL GRAN RIFIUTO Σε μερικούς ανθρώπους έρχεται μια μέρα που πρέπει το μεγάλο Ναι ή το μεγάλο το Όχι να πούνε. Φανερώνεται αμέσως όποιος τό χει έτοιμο μέσα του το Ναι, και λέγοντάς το πέρα πηγαίνει στην τιμή και στην πεποίθησίν του. Ό αρνηθείς δεν μετανιώνει. Αν ρωτιούνταν πάλι, όχι θα ξαναέλεγε. Κι όμως τον καταβάλλει εκείνο το όχι – το σωστό – εις όλην την ζωή του».
Ο τίτλος του ποιήματος είναι ένας στίχος του Δάντη που αποδίδεται ως «ο οποίος έκανε (ή πρόβαλε)…. την μεγάλη άρνηση». Τα αποσιωπητικά δηλώνουν τις λέξεις του δαντικού στίχου per vilta («από δειλία») που ο Καβάφης σκόπιμα παρέλειψε.
Κωνσταντίνος Καβάφης (1901)
Είναι γεγονός ότι η αγόρευση στην Βουλή του εκλεκτού συνεργάτη του πρωθυπουργού Μητσοτάκη, "κυρίου" Μάκη Βορίδη με γύρισε πολλές δεκαετίες πίσω, όταν μου έστελνε ένα μικρό ενημερωτικό δελτίο με τίτλο «Έθνος και Ελευθερία». Ήταν η εποχή που αφού είχε αφήσει σύξυλους τους συναγωνιστές του στην νεολαία ΕΠΕΝ που ήταν πρόεδρος, προσπαθούσε μέσω του Ελληνικού Μετώπου που συνέστησε αρχές της δεκαετίας του 1990 να δημιουργήσει μια Εθνική Αντιπολίτευση.
Προσπαθούσε από πριν να αφυπνίσει τα γηραιά μέλη της ΕΠΕΝ που τους ενδιέφερε μόνο η αποφυλάκιση των Αξιωματικών και τίποτε άλλο γιατί «μπακαλευόντουσαν» με την Νέα Δημοκρατία για κανά ρουσφετάκι. Αλλά ας θυμηθούμε τι έγραφε ο κύριος Βορίδης τότε:
«Να λοιπόν, που μετά από επίπονες προσπάθειες πολλών ετών και μιας άνευ προηγουμένου υπερέντασης του τελευταίου έτους, η Ελλάδα έχει πρωθυπουργό της τον κ. Κ. Μητσοτάκη. Για να επιτευχθεί δε αυτό το «κατόρθωμα» πολλοί «εθνικιστές» έβαλαν το χεράκι τους είτε υπερψηφίζοντας ανοικτά τη ΝΔ και προσπαθώντας μάλιστα να περάσουν τέτοια άποψη είτε με άλλους τρόπους, επιχειρώντας να ενσπείρουν την ηττοπάθεια, τη φαγωμάρα, την πολυδιάσπαση του λεγομένου «χώρου».
Η συμπεριφορά τους αυτή είχε βέβαια διάφορα κίνητρα. Άλλοι γιατί θέλησαν να φράξουν το δρόμο στην σημερινή ηγεσία του εθνικιστικού κινήματος, άλλοι γιατί έμειναν πιστοί στα κελεύσματα «αρχηγών» και παραγόντων, άλλοι γιατί κουράστηκαν να περιμένουν μακριά από τα κυκλώματα της εξουσίας και άλλοι γιατί καλόπιστα θέλησαν να φύγει το ΠΑΣΟΚ, όλοι μαζί βοήθησαν στην απόκτηση της εξουσίας από τον κ. Μητσοτάκη».
Περιοδικό ΝΕΑ ΤΑΣΗ, Ιούνιος – Ιούλιος 1990, σελ. 3.
«Συνοψίζοντας, λοιπόν, βλέπουμε ότι μετά από ένα χρόνο εξουσίας, η κυβέρνηση της «Νέας Δημοκρατίας» δεν έχει να επιδείξει τίποτε που να ικανοποιεί τον έντιμο ψηφοφόρο της, δηλαδή τον πολίτη που δεν ψηφίζει για να έχει πρόσβαση στην εξουσία, μα που επιθυμεί την έκφραση ιδεών και αρχών και προγραμμάτων. Και ίσως το πιο βασικό ερώτημα που θα μπορούσε να απευθύνει κανείς στη «Νέα Δημοκρατία», είναι το που στοχεύει η πολιτική της, ποιες είναι οι αρχές της, ποιο είναι το όραμά της, ποιο είναι το στοιχείο εκείνο που ενοποιεί τις επιμέρους πολιτικές της, που αποτελεί κριτήριο και οδηγό της στις επιλογές της καθημερινής πολιτικής πράξης της. Διότι, χωρίς ένα τέτοιο στόχο, η πολιτική παύει να είναι συνειδητή επιλογή για τα μεγάλα και γενικότερα ερωτήματα που θέτει η ζωή και η κοινωνία, και καταλήγει διαχείριση.
Μα ακόμη και απλή διαχείριση δεν μπορεί να γίνεται χωρίς αρχές, γιατί τότε καταλήγει να είναι ευκαιριακή, δηλ. φαυλότητα. Και κατ’ αυτόν τον τρόπο, μπορούμε και να εξηγήσουμε τις υπαναχωρήσεις της κυβέρνησης, δηλαδή το φυσικό επακόλουθο μιας πολιτικής χωρίς προοπτική, αρχές και ήθος, ή τουλάχιστον χωρίς προοπτική, αρχές και ήθος που να ενδιαφέρουν τον λαό και όχι απλώς τους πολιτικούς και τα φερέφωνα της εξουσίας».
Περιοδικό ΝΕΑ ΤΑΣΗ, Μάϊος 1991, σελ. 8
«Μέσα σε αυτό το πολιτικό, κοινωνικό και οικονομικό σκηνικό, που καθημερινά γεννά δυσαρεστημένους και απογοητευμένους, είναι σαφές ότι πλέον είναι ανάγκη εθνική η συγκρότηση μιας πολιτικής προτάσεως και ενός φορέα που θα την εκφέρει που θα μπορούν να εγγυηθούν μια γενναία και τολμηρή ριζοσπαστική πολιτική για την υπέρβαση της κρίσεως. Χρειάζεται μια πολιτική που θα μπορεί να θέσει ζητήματα και να επιμείνει στην επίλυσή τους, μια πολιτική που θα μπορεί να ξεφύγει από τον κύκλο των συμφερόντων του νοσηρού παρασιτικού κεφαλαίου, των μεγαλοεκδοτών μας και της πίεσης για διορισμό και αργομισθία του «πονηρού» ψηφοφόρου».
Περιοδικό ΝΕΑ ΤΑΣΗ, Απρίλιος – Μάϊος 1992, σελ. 4.
Τελικά μετά από τις πολιτικές του περιπλανήσεις στον χώρο της Δεξιάς έφτασε να υπουργοποιηθεί στην κυβέρνηση της ΝΔ και να ξεχάσει την παλαιά του πολιτική δραστηριότητα. Είπε το μεγάλο Ναι που αναφέρει στο ποίημά του ο Καβάφης γιατί εκεί ανήκε πάντα. Πιστεύω ότι σε αυτό συνέβαλλαν και οι μεγαλοαστικές «περγαμηνές» που διέθετε, όπως Κολλέγιο Αθηνών, μέλος Αθηναϊκής Λέσχης, αλλά και ο θείος του ήταν προσωπικός γιατρός του Κωνσταντίνου Καραμανλή, ίσως και άλλα που αγνοώ. Πέραν όμως αυτών, εσχάτως, με την σειρά τροπολογιών που κατέθεσε στην Βουλή απαγόρευσε στο Εθνικό Κόμμα ΕΛΛΗΝΕΣ να λάβει μέρος στις εκλογές ταυτιζόμενος με τις προσπάθειες της μαρξιστικής Αριστεράς που θέλουν να ποινικοποιήσουν την Εθνικιστική ιδεολογία. Αντί να προσπαθεί να «μαζέψει» τις διαρροές των πατριωτών της ΝΔ προς την Εθνικιστική Αντιπολίτευση, θα πρέπει να αντιμετωπίσει μεγάλα προβλήματα όπως αυτό της αισχροκέρδειας του μεγάλου κεφαλαίου που πλήττει τους Έλληνες και επεσήμανε σε παλαιότερα γραπτά του. Το πρόβλημα της αισχροκέρδειας το επισημαίνει η φιλοκυβερνητική εφημερίδα ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ. Αλλά τι να μαζέψει που στην τερατογένεση όλων των προβλημάτων της χώρας έχει βάλει και το χεράκι του ο Μαυρουδής.
Για να υπάρχει πραγματική Ελευθερία σε ένα Έθνος πρέπει να υπάρχει Εθνική Κυριαρχία. Εθνική Κυριαρχία σημαίνει το δικαίωμα ενός Λαού να είναι κυρίαρχος στην Πατρίδα του. Η εξασφάλιση της Εθνικής Κυριαρχίας προϋποθέτει αξιόμαχο εθνικό στρατό, εύρωστη και δυνατή οικονομία που δεν θα εξαρτάται από το διεθνές κεφάλαιο και μια κοινωνία που δεν θα τελεί υπό κατάληψη με τις συνθήκες αφρικανικής ζούγκλας που έχουν δημιουργήσει οι λαθρομετανάστες που εισέβαλλαν παρανόμως από τα τέσσερα σημεία του ορίζοντα. Χρειάζεται ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ για την υπεράσπιση του ΕΘΝΟΥΣ και της ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ μας!
Γιώργος Δημητρούλιας
Εκδότης «το Αντίδοτο», τ. δημοτικός σύμβουλος Καλαμάτας
