Ποτέ η Πατρίδα μας δεν ήταν σε τόσο δεινή θέση και κατάσταση. Ο διαμελισμός της, συνεπικουρούμενος από την γενοκτονία των αυτοχθόνων Ελλήνων και την αντικατάστασή τους από αφροασιάτες πραγματώνεται, χυδαία και σταθερά επιταχυνόμενος.
Οι ενσυνείδητοι Ελληνες, υφιστάμενοι την απαξία και τον μηδενισμό της υπάρξεώς μας συσπειρωνόμαστε αποζητώντας να στηρίξουμε τον συνδυασμό που η καθοδήγησή του σε συνδυασμό με την αποδεδειγμένη αυτοθυσία του, θα αποτρέψει και θα ανατρέψει την εφιαλτική πραγματικότητα. Είναι λοιπόν αυτή η στιγμή της αγωνιώδους ελπίδας και προσδοκίας που σφετερίζονται και διεκδικούν χώρο, φιλόδοξοι και ανόητοι, πονηροί και υποκινούμενοι, αγαθοί και θρασείς. Και είναι τότε που οι επιλογές μας καθορίζουν την μοιραία στιγμή της αναγεννήσεώς μας ή του αφανισμού μας. Ορφανοί από παιδεία, εγκαταλελειμμένοι στην ουτιδανή παντοδυναμία μας, συγχέουμε προθέσεις με αλήθειες, περιπλέκουμε άλλους και εμπλεκόμεθα οι ίδιοι στην δίνη που θα καταγράψει το ντροπιαστικό τέλος μας. Και είναι εντυπωσιακό το πώς άνθρωποι που έχουν την έξωθεν καλή μαρτυρία ως ευλαβείς και φιλόπατρεις, ταυτίζονται με τους αντίθεους, μισέλληνες, πολιτικούς ολετήρες του κατ' ευφημισμόν λεγομένου δημοκρατικού τόξου.
Επειδή είναι ίδιον των τιμίων ανθρώπων, άσχετα από πολιτικές πεποιθήσεις, ιδεοληψίες και ευκαιριακά ωσαννά, να εκτίθενται παίρνοντας το μέρος της αληθείας, ιδιαιτέρως όταν αυτή κατασυκοφαντημένη διώκεται, κανείς δεν μπορεί να προσποιηθεί ότι δεν γνωρίζει πως το σύστημα μόνον έναν φοβάται. Κι αυτόν τον ένα τον γνωρίζουμε όλοι, έγκλειστο, βορά στην συκοφαντία, στην κακολογία, στην λάσπη, στην διαβολή, στο αίσχος. Την στιγμή μάλιστα που οι μισέλληνες κρατούντες επαίρονται σε πανελλήνια σύνδεση, ότι δημιουργούν φωτογραφικές διατάξεις αποκλεισμού του μοναδικού που αναγνωρίζουν- λόγω των κατακυρωμένων πατριωτικών και ανεξαγόραστων πράξεών του- ως αντίπαλον δέος, όποιος παριστάνει τον ανίδεο, και θεωρεί την εξελισσόμενη ατιμία ως ευκαιρία για υφαρπαγή ψήφων, όχι μόνον αυτοεξευτελίζεται, αλλά ομοιάζει με εκείνους που μοιράστηκαν τα ιμάτια του Χριστού. Ο λαός το ξέρει καλά πως «Αδικιάς σπυρί σπαρμένο, κι αν φυτρώσει δεν σταχυάζει». Και θα είναι θλιβερή και επώδυνη η αναπότρεπτη στιγμή που η αλήθεια δεν θα καταπνίγεται πιά, μιας και όπως μας το έχει πει ο σπουδαίος τραγωδός Σοφοκλής, «κανένα ψέμα δεν αντέχει στο χρόνο». (Αλλ’ ουδέν έρπει ψεύδος εις γήρας χρόνου).
Δώρα Δάνα
