Είναι κοινά παραδεκτό ότι το κράτος, η λειτουργία της δικαιοσύνης και της δημοκρατίας εντός του έχουν αντίκτυπο τόσο στην μορφή όσο και στον βαθμό της παραβατικότητας που υπάρχει σε κάθε κοινωνία. Στην Ελλάδα, η εκτεταμένη συστημική διαφθορά, σε συνδυασμό με το τραγικό έλλειμα δημοκρατίας και δικαιοσύνης, δίνουν εδώ και χρόνια ολοένα και περισσότερο την εντύπωση ότι «κουμάντο» κάνουν σε όλα οι ισχυροί και μόνο αυτοί. Η εκάστοτε κυβέρνηση είναι οργανικά συνδεδεμένη με τις ελίτ, ενώ και το πολιτικό σύστημα συνολικά μεταχειρίζεται τους θεσμούς και τους νόμους με τρόπο τέτοιο που να εξυπηρετούν συγκεκριμένα συμφέροντα. Ακόμη όμως και όταν κάτι από αυτά έρθει στο φως της δημοσιότητας γρήγορα αποσιωπάται, δεδομένου ότι τα συστημικά ΜΜΕ είναι πλήρως ελεγχόμενα από τις ίδιες τις ελίτ ή λειτουργούν ως άτυπα κομματικά γραφεία τύπου της κυβέρνησης και της αντιπολίτευσης.
Αυτή η κατάσταση ασυδοσίας, πέρα από το υπόστρωμα λειτουργίας του κράτους, αποτελεί και ένα μηχανισμό κατεργασίας της κοινωνικής συνείδησης που προάγει την διαφθορά, την παραβατικότητα και -εν τέλει- την βία ως τις πλέον αποτελεσματικές μεθόδους για την κοινωνική ανέλιξη. Η περίοδος των εθνοκτόνων Μνημονίων αποτέλεσε την αφορμή (και όχι την αιτία) για να αντιληφθούμε ότι η δημοκρατία στην Χώρα μας έχει τραυματιστεί βαθιά και βαριά, ενώ είναι πλέον σχεδόν αυτονόητο ότι οι εναλλασσόμενες κυβερνήσεις του «δημοκρατικού τόξου» άλλα λένε και στην πορεία άλλα κάνουν, ευνοώντας συγκεκριμένα συντηρητικά συμφέροντα και τους οικείους του. Τα ρουσφέτια, για παράδειγμα, έχουν επανέλθει δριμύτερα στο προσκήνιο, ενώ κομματικά στελέχη κάνουν συχνά «καριέρες» σε διάφορους οργανισμούς ή και επιχειρήσεις μόλις εκλεγεί στην κυβέρνηση το κόμμα τους.
Αντίστοιχη όμως είναι και η σχέση των συστημικών κομμάτων με τις ελίτ. Η υπόθεση της ΤΕΡΝΑ, με τις αναλήψεις για όλα τα έργα υποδομών, παρότι μεγαλοστέλεχός της είναι συγγενής του Γιώργου Γεραπετρίτη, αποτελεί χαρακτηριστικό παράδειγμα της σύμφυσης που υπάρχει ανάμεσα στις ελίτ και τα κυβερνητικά κόμματα. Συνεχίζοντας με το ίδιο παράδειγμα, αν και αποτελεί ένα μονάχα από τα πολλά, όταν τα έργα που είχε αναλάβει η εν λόγω εταιρεία δεν λειτούργησαν, με αποτέλεσμα να πλημμυρίσει η Θεσσαλία, όχι μόνο δεν επιβλήθηκε κάποιο πρόστιμο, αλλά δεν ακυρώθηκαν οι συμβάσεις, ούτε καν επιτάχθηκαν -για τα μάτια του κόσμου- μερικά από τα οχήματα που χρησιμοποιεί η εταιρεία για να βοηθήσουν στα πρώτα απαραίτητα έργα. Αντίστοιχη είναι και η περίπτωση του συστημικού εγκλήματος των Τεμπών, όπου και πάλι η εταιρεία βγήκε αλώβητη. Μέχρι και σήμερα δεν έχει αποδοθεί δικαιοσύνη, ενώ οι συγγενείς των θυμάτων καταγγέλλουν απόπειρα συγκάλυψης.
Αν όμως η μεγάλη διαφθορά αφορά την σχέση του πολιτικού συστήματος με τις ελίτ, υπάρχει και εκείνη που αφορά την ύπαρξη και την δράση εγκληματικών ομάδων-συμμοριών, με την ανοχή ή, πολύ χειρότερα, ακόμη και την «προστασία» της κυβέρνησης και των κρατικών φορέων. Χαρακτηριστικές περιπτώσεις εδώ είναι το σκάνδαλο της Greek police Mafia, όπου μεγαλοστέλεχος της ΕΛΑΣ ενώ κατηγορούνταν για κακουργήματα, όχι μόνο έμεινε στην θέση του, αλλά του ανατέθηκε και η διαχείριση των υποθέσεων για τις οποίες ήταν κατηγορούμενος! Υπόθεση που πιθανόν να σχετίζεται και με αυτήν της 12χρονης από τον Κολωνό, της οποίας ο βασικός κατηγορούμενος ως βιαστής-μαστροπός είχε, παρεμπιπτόντως, πολλές φωτογραφίες με πολιτικά στελέχη της ΝΔ, μέλος της οποίας ήταν και ο ίδιος… Αντίστοιχα, όσα γίνονται στον χώρο του αθλητισμού, με την ανάδειξη μέρους των συνδέσμων των Συλλόγων σε οπαδικούς στρατούς που «ελέγχουν» περιοχές, σχετίζονται με την γενική μαφιοζοποίηση και την έμμεση νομιμοποίησή της μέσα στην κοινωνία.
Το κάδρο συμπληρώνεται με την κατάσταση που επικρατεί στον τομέα της ενημέρωσης, όπου πολλά από όσα γράφτηκαν και ειπώθηκαν απασχόλησαν ελάχιστα ή και καθόλου τα συστημικά ΜΜΕ. Γεγονός καθόλου περίεργο, δεδομένου ότι τα περισσότερα από αυτά βρίσκονται υπό την ιδιοκτησία των ίδιων ελίτ ή έχουν αναλάβει τον ρόλο των γραφείων Τύπου των συστημικών κομμάτων.
Τα παραπάνω αποτελούν σύγχρονο μηχανισμό παραγωγής ιδεολογίας, αλλά και μηχανισμό κατεργασίας της κοινωνίας. Από την μια, επιβεβαιώνεται διαρκώς πως η στυγνή εκμετάλλευση και η κάθε λογής παρανομία μπορούν να παραβλεφθούν αν υπάρχουν τα κατάλληλα μέσα. Ενώ από την άλλη, η διαφθορά και η εγκληματικότητα έχουν αντίκτυπο και στην κοινωνία. Αυτό συμβαίνει είτε άμεσα, με τις συνέπειες της δράσης τους, είτε έμμεσα, με τους μηχανισμούς που στήνουν για να εξασφαλίσουν την νομιμοποίηση και την ύπαρξή τους.
Γιώργος Μάστορας
