Η υποψηφιότητα (και η μετέπειτα εκλογή) Κασσελάκη στην ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ ήρθε σαν απότοκο του ταξιδιού του Τσίπρα στις ΗΠΑ και των συνεννοήσεων που είχε εκεί, τόσο με παράγοντες του αμερικανικού πολιτικού συστήματος όσο και της Ελληνικής ομογένειας. Η ενεργή ανάμειξη των ΗΠΑ στην διαδικασία εκλογής προέδρου στο κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης είναι δεδομένη, καθώς το αμερικανικό σχέδιο για τον ΣΥΡΙΖΑ είναι η μετατροπή του σε ένα κόμμα που θα προσομοιάζει με το Δημοκρατικό Κόμμα των ΗΠΑ. Έτσι, δοκιμάζονται διάφορα και το πλαίσιο διαμορφώθηκε σε μεγάλο βαθμό: Η υποψηφιότητα Κασσελάκη διαθέτει όλες τις προδιαγραφές για κάτι τέτοιο, με τα συστημικά ΜΜΕ να τον προμοτάρουν υπέρμετρα.
Μπορεί τους τελευταίους περίπου μήνες να γινόμαστε μάρτυρες μιας ορμητικής επιχείρησης κατασκευής και προβολής του «φαινομένου Κασσελάκη», αλλά τα ουσιώδη συσκοτίζονται επιμελώς και παραχώνονται κάτω από την «επικοινωνία». Και αυτή η συσκότιση δεν είναι έργο μόνο της πλευράς που προβάλλει τον νέο αρχηγό του ΣΥΡΙΖΑ. Συμβάλλουν με τους χειρισμούς τους και πολλοί άλλοι: Η πρεσβεία των ΗΠΑ, τα συστημικά ΜΜΕ, όπως και άλλα πιο αθέατα ξένα και εγχώρια πολιτικοοικονομικά κέντρα που στηρίζουν τους σχετικούς χειρισμούς.
Αυτό που γίνεται πάντως φανερό, είναι ότι βρίσκεται σε εξέλιξη ένα σημαντικό πείραμα εισαγωγής αμερικανικών «ηθών και τρόπων» στην πολιτική ζωή του Τόπου. Και το «σπρώξιμο» του Κασσελάκη είναι, κατά τα φαινόμενα, μόνο μια φάση τέτοιων σχεδιασμών. Σε κάθε περίπτωση, είναι αξιοπρόσεκτο ότι επιχειρείται μια εξοικείωση της κοινωνίας, πως η εναλλακτική λύση στην λαίλαπα Μητσοτάκη είναι ότι θα κυβερνιέται μελλοντικά από κάποιον «μεσαίο υπάλληλο» της Goldman Sachs, φυτευτό από την μητρόπολη του καπιταλισμού στις ΗΠΑ, που θα πρέπει να μάθει την «εγχώρια πραγματικότητα» (!), αφού επιλέχθηκε να προωθήσει τις υποθέσεις αυτών που τον «φύτεψαν». Φαίνεται ότι ωριμάζουν ταχύρρυθμα οι όροι για μια γενικότερη αλλαγή «πίστας» σε ό,τι αφορά το εγχώριο κοινωνικοπολιτικό σκηνικό, με αυτό να πρέπει να ληφθεί πολλή σοβαρά υπόψιν. Ενώ με τα εθνοκτόνα μνημόνια ήταν η ΕΕ που ταυτίστηκε με τον ρόλο της επιβολής του «νέου καθεστώτος περιορισμένης κυριαρχίας», τώρα φαίνεται ολοφάνερα ότι είναι οι ΗΠΑ που παίρνουν τον έλεγχο των υποθέσεων του «προτεκτοράτου». Και αυτό δεν είναι καθόλου άσχετο από το ευρύτερο πλαίσιο της βίαιης υπαγωγής της «Ευρώπης» στον πλήρη έλεγχο των ΗΠΑ, που έφερε ο πόλεμος στην Ουκρανία.
Η κραυγαλέα προώθηση Κασσελάκη δεν αποτελεί κάποιον ξαφνικό κεραυνό εν αιθρία. Η ατζέντα που προωθείται, προερχόμενη από κέντρα των ΗΠΑ, είναι πολυσχιδής και με τον τρόπο της αντικατοπτρίζει και τις μεγάλες εσωτερικές συγκρούσεις εντός του αμερικανικού κατεστημένου. Κατά πρώτον, βρισκόμαστε σε μια στιγμή μεγάλων πιέσεων σε όλο το τόξο των Ελληνοτουρκικών σχέσεων. Εδώ συνδυάζονται πολλά. Αφενός, οι κίνδυνοι για την ευστάθεια του συστήματος, που μπορεί να προκύψουν λόγω αυτών των πιέσεων και στο πλαίσιο της ουσιαστικής μονοκομματικής κατίσχυσης Μητσοτάκη και της ουσιαστικής εξαφάνισης της (κεντροαριστερής) αντιπολίτευσης. Βεβαίως, πρωτίστως έχει ήδη εξασφαλιστεί η συναίνεση, τόσο του ΣΥΡΙΖΑ (μάλιστα, με υπερβάλλοντα ζήλο), όσο και του ΠΑΣΟΚ για τις όποιες νέες «Πρέσπες» που θα προκύψουν στο εγγύς μέλλον, αλλά αυτό δεν είναι αρκετό. Χρειάζονται εκείνοι οι κατάλληλοι χειρισμοί που να παγιδεύουν, κινηματικά και εκλογικά, ευρύτερα τμήματα του Ελληνικού Λαού σε ένα σχήμα τύπου Δημοκρατικού Κόμματος των ΗΠΑ, που θα παίζει επιδέξια με μια «πατριωτική», ακόμα και «αντισυστημική», ρητορική και θα μπορεί να ανακατεύει τα πάντα γύρω της. Κατά δεύτερον, γίνεται φανερό ότι συγκρούονται και εσωτερικοποιούνται στην εγχώρια πολιτική ζωή, διαφορετικά σενάρια αναδασμών εκπορευόμενα από τις ανάγκες διαφορετικών δυτικών κέντρων. Η «εσωκομματική πάλη» μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ σχετίζεται με την αντιπροσώπευση των επιδιώξεων διαφορετικών δυτικών κέντρων, σχετικά με τις επιχειρούμενες «διευθετήσεις» σε Ανατολική Μεσόγειο, Αιγαίο και Θράκη. Παρόλα αυτά, το μοτίβο «συνεκμετάλλευση» φαίνεται να ενώνει «τις αντιμαχόμενες πλευρές», έστω κι αν η… μεγάλη διαφορά αφορά το πριν ή το μετά από την οριοθέτηση των θαλασσίων ζωνών.
Επιπλέον, είναι ενδεικτικό ότι η «απόβαση» Κασσελάκη συνοδεύεται από ένα ευρύτερο «ποιοτικό» άλμα στην προώθηση της δικαιωματικής/ΛΟΑΤΚΙ ατζέντας. Αυτή η προώθηση έρχεται σε ολοκληρωμένη συσκευασία - πακέτο: Προβολή, σε υπέρμετρο βαθμό, της «ομόφυλης οικογένειας» (μετά σκυλίτσας, παρακαλώ…) ως πρώτο στοιχείο πολιτικού βιογραφικού, «πρόθεση χρήσης» παρένθετης μητέρας κ.λπ, για να μείνουμε στα πιο κραυγαλέα. Στην αμερικανική της εκδοχή και με τους απροκάλυπτα φυτευτούς και χοντροκομμένους τρόπους του Made in USA πολιτικού θεάματος. Παράλληλα, αν και αυτό το στοιχείο δεν έχει (ακόμη) πολυδουλευτεί, επιχειρείται μια επικίνδυνη για την πιθανή της πέραση, αντιπαράθεση μεταξύ του «παλιού, χρεωκοπημένου» πολιτικού προσωπικού, και του «νέου, επιτυχημένου» και «αποτελεσματικού» businessman, που μετατρέπεται τώρα σε «πολιτικό ανήρ».
Με όλα όσα προηγήθηκαν, ποια μπορεί να είναι η θέση μας, ως Έλληνες Εθνικιστές, σε αυτό το νέο πολιτικό σκηνικό; Είναι πολύ κρίσιμο να διαθέτουμε την πολύτιμη πολιτική εμπειρία, ώστε να μην «πνιγούμε στα ρηχά νερά» ενός προσχηματικού, μονομερούς και αποπροσανατολικού «αντιΚασσελακισμού», που με επιτήδειο και ύπουλο τρόπο θα επιχειρήσει να πλασάρει η ΝΔ ως μια γραμμή συσπείρωσης ενός κόσμου, στην βάση επιχειρήματος του τύπου «να σώσουμε την χώρα από τον διεθνισμό του ΣΥΡΙΖΑ», «να προστατεύσουμε τον θεσμό της οικογένειας από τα νέα ήθη που θα επιχειρήσει να φέρει ο Κασσελάκης» κ.ο.κ. Η ΝΔ των αλλεπάλληλων εθνικών προδοσιών, του αεθνικού νεοφιλελευθερισμού, του παγκοσμιοποιητικού καπιταλισμού, του κοσμοπολιτισμού, η ΝΔ, των ομοφυλόφιλων (Νίκου) Γεωργιάδη Γιατρομανωλάκη, Πατέλη, που υποσχέθηκε ότι πολύ σύντομα θα φέρει στην Βουλή το «γάμο των ομόφυλων ζευγαριών», δεν δικαιούται σε καμία περίπτωση να παραδίδει μαθήματα εθνικής συνείδησης και «ηθικού πανικού». Είναι και αυτή πλήρως ενσωματωμένη και συστημική, ταυτισμένη οριστικά και αμετάκλητα με την εθνική και ηθική παρακμή σε όλες τις αποχρώσεις, «περήφανος» σημαιοφόρος ενός αποδομητικού ρεύματος που εδώ και πολλά χρόνια προωθεί ανοικτά και εφ’ όλης της ύλης ανθελληνικές - εθνοαποσυγκροτικές και «δικαιωματικές» πολιτικές.
Η γραμμή των εξελίξεων παραμένει ακόμη αβέβαιη, με ισχυρό το ενδεχόμενο να πάρει μεσοβέζικες μορφές. Με τα όσα συμβαίνουν να μην αποτελούν εν τέλει παρά μια φάση σε μια διαδικασία μετάβασης σε (πολύ πιθανόν) πρωτοφανή πολιτικά σκηνικά. Μακριά από τις δεξιές - φιλελεύθερες παραχαράξεις και μολύνσεις, που δυστυχώς επιχειρούνται με πολύ ραφιναρισμένο τρόπο εις βάρος της Ουσίας και του Νοήματος του Εθνικισμού, ακόμη και από κάποιους αυτοαποκαλούμενους ως «εθνικιστές», οι Έλληνες Εθνικιστές οφείλουν να διαφυλάξουν ως Κόρη Οφθαλμού την ιδεολογικοπολιτική τους ταυτότητα χωρίς εκπτώσεις. Μόνο με αυτόν τον τρόπο μπορεί να βρεθεί διέξοδος στο αδιέξοδο και το Εθνικιστικό Κίνημα να θέσει την βάση των απαραίτητων προϋποθέσεων για μια Αυτόνομη - Ισχυρή Πολιτική Παρουσία και Πορεία, υπέρ της Πατρίδας και του Λαού των Ελλήνων!
Γιώργος Μάστορας
