Της Αργυρώς (Ρίκας) Θωμάκου
″Φλόγα του Ταινάρου″
Παραμονές Χριστουγέννων. Λίγες ημέρες μας χωρίζουν από τη μεγάλη νύχτα της Χριστιανοσύνης. Τη νύχτα που τη γεμίζει Φως, η έλευση του Θεανθρώπου. Όμως για άλλη μια χρονιά κάποιοι φρόντισαν αυτές τις Άγιες ημέρες, τις πλημμυρισμένες με Αγάπη, με Χαρά, με Ευχές, με Ανθρωπιά, με Ελπίδα, να τις γεμίσουν με απογοήτευση, με αγανάκτηση, με άγχος, με θλίψη, με διχόνοια, με αγωνία για το μέλλον. Ακρίβεια, ανελευθερία, εμπαιγμός, εθνικές μειοδοσίες, λαθρομετανάστευση, εγκληματικότητα, παραπληροφόρηση και πολλά άλλα δεινά μαστίζουν την κοινωνία μας. Είναι οι τραγικές εκφάνσεις της δυστοπικής κοινωνίας που μεθοδικά δημιούργησαν οι Παγκοσμιοποιητές και οι ντόπιοι εντολοδόχοι τους. Οι θιασώτες της «πολιτικής ορθότητας» “κατάφεραν”, με τη δική μας ανοχή και παθητικότητα, να δημιουργήσουν μια στρεβλή εκπαίδευση, να καταργήσουν την Παιδεία, να ευτελίσουν τους Θεσμούς, να εξοστρακίσουν Αξίες, Ιδανικά, Πρότυπα. Σαν λογική συνέπεια ήρθε η πληθώρα σκανδάλων και τραγικών γεγονότων που βιώνουμε καθημερινά. Κορυφή του παγόβουνου πριν λίγους μήνες ήταν το έγκλημα των Τεμπών, οι πυρκαγιές, οι πλημμύρες κλπ. Αυτές τις ημέρες, είναι η κατ’ ουσίαν δολοφονία του Αστυνομικού σε τροχαίο, ο σοβαρότατος τραυματισμός συναδέλφου του, η «οπαδική βία», η ανεξέλεγκτη εγκληματικότητα, οι συμμορίες ανηλίκων, το «μπόλιασμα» του Έθνους μας με λαθρομετανάστες κλπ. Όλα αλληλοσυνδέονται. Τίποτα δεν είναι τυχαίο.
Όπως μόνο τυχαία δεν ήταν η «ροζ σημαία» στο Γενικό Προξενείο της Ελλάδος στη Νέα Υόρκη. Ούτε τυχαία ήταν η κατάπτυστη αμέριστη συμπαράσταση της ροζ, δήθεν αντιπολίτευσης και όλων των απάτριδων και άθεων θολοκουλτουριάρηδων. Προφανώς και είναι προπαγανδιστικό τέχνασμα η δήθεν αντίδραση κάποιου κατ’ όνομα «πατριωτικού» τμήματος της Ν.Δ. στο αποτρόπαιο γεγονός. Όσοι δεν έχουν μνήμη χρυσόψαρου, θυμούνται το “κατόρθωμα” της τ. Υπουργού “Παιδείας”, κυρίας Κεραμέως πριν λίγους μήνες, να πετάξει την Ελληνική Σημαία σαν να ήταν κάποιο κουρέλι, κατά τα αποκαλυπτήρια αγάλματος. Και τότε παραβιάστηκε κατάφορα ο Νόμος 851/1978 (ΦΕΚ Α-233/22-12-1978) «Περί της Εθνικής Σημαίας, …». Συγκεκριμένα η παράγραφος 11.γ) του Άρθρου 6, του εν λόγω Νόμου, αναφέρει: «Η Εθνική Σημαία: …Δεν χρησιμοποιείται προς κάλυψιν αγάλματος ή προτομής. Εις την περίπτωσιν ταύτην δύναται να χρησιμοποιηθή ύφασμα με τα Εθνικά χρώματα.». Όπως και στην πρόσφατη περίπτωση παραβιάστηκε κατάφορα το Άρθρο 188 του Νέου «Ποινικού Κώδικα» «Προσβολή συμβόλων ή τόπων ιδιαίτερης εθνικής ή θρησκευτικής σημασίας», όπου αναφέρεται ρητά: «Όποιος, για να εκδηλώσει μίσος ή περιφρόνηση, αφαιρεί, καταστρέφει, παραμορφώνει ή ρυπαίνει την επίσημη σημαία του κράτους ή έμβλημα της κυριαρχίας του ή ηχητικά παρεμποδίζει τη δημόσια ανάκρουση του εθνικού ύμνου, τιμωρείται με φυλάκιση μέχρι δύο έτη ή χρηματική ποινή». Αυτά λέει ο Νόμος, τα υπόλοιπα περί «έργου τέχνης» κλπ είναι απλώς φληναφήματα. Τα ίδια μας έλεγαν όταν βεβήλωσαν την εικόνα του Χριστού μας και της Θεοτόκου.
Δυστυχώς είναι πολύ δύσκολο να ξεχάσουμε τη δήλωση, τού μέχρι τη δολοφονία τού Αντώνη (Σεπτέμβριος 2023), Υπουργού Ναυτιλίας και Νησιωτικής Πολιτικής της κυβέρνησης των “αρίστων”, κ. Βαρβιτσιώτη τον Νοέμβριο του 2003: «Είναι αναφαίρετο δικαίωμα κάποιου να καίει τη σημαία». Φυσικά ο κ. τ. υπουργός εννοούσε την Ελληνική Σημαία. Όχι, ας πούμε, την σημαία των ΛΟΑΤΚΙ, με την οποία κοσμεί τα προσωπικά του κοινωνικά δίκτυα, την «Παγκόσμια Ημέρα κατά της Ομοφοβίας». Θα μου επιτρέψετε παρενθετικά να αναφέρω λίγα λόγια για τη λέξη «Ομοφοβία», που αν και είναι μία τελείως ατυχής σύνθετη λέξη, έγινε διεθνής. Ποιος φοβάται τους ομοφυλόφιλους; Προφανώς κανένας. Ο καθένας έχει δικαίωμα να κάνει ότι θέλει στην προσωπική του ζωή, αρκεί βέβαια να μην θίγει τα δικαιώματα των άλλων. Π.χ. να μην είναι παιδεραστής (όπως ο καταδικασμένος τέως βουλευτής της ΝΔ Νίκος Γεωργιάδης). Τώρα είναι άλλο θέμα, αν οι άνθρωποι που έχουν σοβαρά πάθη δεν πρέπει να καταλαμβάνουν Δημόσια Αξιώματα.
Αρκετά όμως ασχοληθήκαμε με ανθέλληνες, ας αναφερθούμε στο υπέροχο θέμα της Ελληνικής Σημαίας. Η αγαπημένη μας γαλανόλευκη, πρωτοεμφανίστηκε τον Σεπτέμβριο του 1807 και καθιερώθηκε τον Ιανουάριο του 1822 από την Α΄ Εθνική Συνέλευση της Επιδαύρου. Τα χρώματα της, γαλάζιο και λευκό συμβολίζουν το Γαλάζιο της Ελληνικής θάλασσας και το Λευκό των αφρισμένων κυμάτων. Οι οριζόντιες γραμμές είναι 9, όσες και οι συλλαβές του συνθήματος της Ελληνικής Επανάστασης, «ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ `Η ΘΑΝΑΤΟΣ». Ο Λευκός Σταυρός συμβολίζει την αφοσίωση των Ελλήνων στην Ορθόδοξη Χριστιανική Πίστη και την συμβολή της Εκκλησίας στον σχηματισμό του σύγχρονου Ελληνικού Κράτους. Αποτελεί μία από τις παλαιότερες, ιστορικά, σημαίες της σύγχρονης εποχής. Είναι βαμμένη με αίμα ηρώων και τιμημένη με τις ζωές χιλιάδων πολεμιστών για την δόξα της Ελλάδος. Οι Έλληνες ορκίζονται: «Να υπερασπίσουν τας Σημαίας μέχρι τελευταίας ρανίδος του αίματος των».
Μία μοναδική παγκοσμίως, κατ' εξοχήν ηρωική πράξη υπερασπίσεως της Ελληνικής Σημαίας είναι αυτή του Σπύρου Καγιαλεδάκη. Βρισκόμαστε στην Κρήτη κατά την τελευταία από τις δεκάδες Κρητικές επαναστάσεις απέναντι στους κατακτητές, Βενετούς και τούρκους. 23 και 24 Ιανουαρίου του 1897 οι τούρκοι βάζουν φωτιά στα Χανιά και σφάζουν τους Χριστιανούς. Εκατό περίπου επαναστάτες συγκεντρώνονται στο Ακρωτήρι αποφασισμένοι να διεκδικήσουν με κάθε μέσο την Ένωση της Κρήτης με την Ελλάδα. Στις 25 Ιανουαρίου κηρύσσουν την κατάλυση της τουρκικής κατοχής και καλούν τον Έλληνα Βασιλιά να καταλάβει το νησί. Φτάνουν στο Ακρωτήρι και άλλοι ένοπλοι. Υψώνουν την Ελληνική Σημαία και οργανώνουν επαναστατικό στρατόπεδο. Οι τότε Μεγάλες Δυνάμεις (σ.σ. Ιταλία, Γαλλία, Αυστρία, Γερμανία, Αγγλία και Ρωσία) δεν αποδέχονται το αίτημα των επαναστατών και αποφασίζουν τη διεθνή κατοχή των πόλεων Χανίων, Ρεθύμνου και Ηρακλείου. Ο Βασιλιάς Γεώργιος Α΄ και η κυβέρνηση Δηλιγιάννη της Ελλάδος επεμβαίνουν άμεσα στέλνοντας στρατό στην Κρήτη. 3η Φεβρουαρίου 1897, εκστρατευτικό σώμα 1.500 ανδρών αποβιβάζεται στο Κολυμπάρι με εντολή να καταλάβει το νησί στο όνομα του Βασιλιά των Ελλήνων, ενώ οι Μεγάλες Δυνάμεις τούς ειδοποιούν να μην πλησιάσουν τα Χανιά. Στο Ρέθυμνο και το Ηράκλειο στέλνονται εθελοντές και πολεμοφόδια. 9 Φεβρουαρίου 1897 ο Ιταλός Κανεβάρο, επικεφαλής των ναυάρχων, αρχίζει τον βομβαρδισμό του επαναστατικού στρατοπέδου. Οι οβίδες δεν έχουν στόχο μόνο τους επαναστάτες Κρητικούς, αλλά και την Ελληνική Σημαία που κυματίζει στο Ακρωτήρι. Δύο φορές η σημαία πέφτει κάτω χτυπημένη από τις οβίδες των Μεγάλων Δυνάμεων, και ο επαναστάτης Σπύρος Καγιαλεδάκης, την σηκώνει όρθια με κίνδυνο της ζωής του. Όταν μια τρίτη οβίδα κάνει κομμάτια τον ιστό της σημαίας, τότε ο Καγιαλεδάκης κάνει το κορμί του κοντάρι και την σηκώνει ψηλά. Οι ναύαρχοι με τα κιάλια βλέπουν την Ελληνική Σημαία να κυματίζει υπερήφανα με έναν άνθρωπο να την στηρίζει. Άναυδοι με την παλικαριά τού Κρητικού διατάσσουν να σταματήσει ο βομβαρδισμός. Το στρατόπεδο των επαναστατημένων Κρητικών δονείται από ζητωκραυγές και πανηγυρισμούς. Στο ελληνικό θωρηκτό «Ύδρα» ψέλνεται ο Εθνικός Ύμνος. Ζητωκραυγές και χειροκροτήματα ακούγονται πλέον όχι μόνο από τα Ελληνικά, αλλά και από τα ιταλικά και γαλλικά πλοία. Ο Ιταλός ναύαρχος Κανεβάρο, γράφει στα απομνημονεύματά του: «Η ανύψωση της σημαίας με αυτόν τον τόσο ηρωικό τρόπο, αποτέλεσε μια στιγμή της ζωής μου, που δεν θα λησμονήσω ποτέ».
Αυτή είναι η Ελληνική Σημαία, μια απόδειξη κυριαρχίας και επιβολής, όπου στηθεί. Είναι το νεκρικό σκέπασμα, προς τιμήν αξίων τέκνων της Πατρίδος. Είναι η ΕΛΛΑΣ. Κάθε Έλληνας αισθάνεται και ξέρει ότι στο οπτικό Εθνικό μας σύμβολο, αξίζει η απότιση φόρου τιμής και μεγίστου σεβασμού.
Την Σημαία και την ιερότητά της, εξύμνησαν πολλοί ποιητές μας. Σε πείσμα των εθνομηδενιστών θα παραθέσω το παρακάτω ποίημα τού Σμυρναίου ποιητή Γεώργιου Σημηριώτη. Σίγουρα οι Ελληνόψυχοι θα αναριγήσουν. Ίσως κάποιοι δακρύσουν. Ίσως κάποιοι συνειδητοποιήσουν πόσο κίβδηλες ήταν οι υποσχέσεις που τους έδινε προεκλογικά αυτή η κυβέρνηση των υποτακτικών των παγκοσμιοποιητών. Σίγουρα πολλοί καταλαβαίνουν ότι μόνο οι γνήσιοι Έλληνες μπορούν να ανυψώσουν την Ελληνική Σημαία, να κυματίζει Ελεύθερη και Υπερήφανη. Γιατί μόνο οι γνήσιοι Έλληνες έχουν την Ελληνική Σημαία στην καρδιά τους:
ΣΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΣΗΜΑΙΑ
Εσένα, πού σε χάιδεψε της λευτεριάς η αύρα
περήφανη πρώτη φορά πάνω στην Άγια Λαύρα.
Εσέ, πού χέρι σε ύψωσε τρισάγιο και βροντήσαν
όχι φωνές, μα τουφεκιές, όταν σε χαιρετίσαν
οι τουφεκιές παλληκαριών, πού εμπρός σου αντρειωμένα
γονάτισαν κι ορκίστηκαν να πέσουνε για σένα.
Εσένα, πού σε κοίταξαν μάνες, πού στο 'να χέρι
βαστούσαν βυζανιάρικα και στο άλλο το μαχαίρι.
Εσέ, πού όταν σ’ αντίκρισαν οι γέροι ξανανιώσαν
και μ’ άρματα τη μέση τους, την κουρασμένη, ζώσαν.
Εσέ, ποιά ανθρώπινη φωνή μπορεί να ιστορήση,
την ξακουσμένη δόξα σου και να την τραγουδήση;
Εσύ δεν είσαι από πανιού λωρίδα καμωμένη,
είσαι από αίμα και καπνούς και από φωτιά βγαλμένη.
Εσύ πετούσες σαν αητός πάνω από ηρώων κεφάλια,
σελάγισες σε πέλαγα, σε κάμπους σ’ ακρογιάλια.
Πάνω από νίκες άμετρες το φλάμπουρο σου εστήθη
και πάντα δρόμο σ’ άνοιγαν μεσ’ των έχθρων τα πλήθη,
τα χέρια πού σ’ εβάσταγαν, τ’ αντρειωμένα χέρια,
για να σε μπήξουν σε κορφές σ’ απάτητα λημέρια,
για να σε ιδούν πολύ ψηλά, ψηλά απ’ της γης το χώμα,
τόσο ψηλά, πού τ’ ουρανού επήρες πια το χρώμα.
Καλά Χριστούγεννα Έλληνες. Καλή Λευτεριά στην πολύπαθη Ελλάδα μας.
