«Δικαιωματισμός», «αντιφασισμός», παγκοσμιοποίηση

  03/09/2020  

Μοιραστείτε το άρθρο στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης

Η μετανεωτερική εκδοχή του «δικαιωματισμού», που από τα πανεπιστήμια των ΗΠΑ διοχετεύτηκε ως δηλητηριώδες ιδεοληπτικό μόρφωμα και στην Ευρώπη, έχει ως ένα (από τα πολλά) χαρακτηριστικά της το ότι ωθεί τους ανθρώπους μιας Χώρας να αντιλαμβάνονται τον εαυτό τους όχι ως Πολίτες, αλλά ως «άτομα», με το καθένα απ’ αυτά να διαθέτει μια δική του μοναδική-μοναχική ταυτότητα, η οποία το καθιστά όχι απλώς διαφορετικό, αλλά εντελώς απρόσιτο από την υπόλοιπη Κοινωνία με αποτέλεσμα ο «δικαιωματισμός» των ατομικών ιδιοτήτων τους να καθίσταται ο απόλυτος-υπέρτατος νόμος.

Αυτό που σήμερα αυτοαποκαλείται «ριζοσπαστική αριστερά» από την μεριά της αριστεράς και «φιλελεύθερος κοσμοπολιτισμός» από την μεριά της δεξιάς, οδηγεί στην τερατόμορφη κατασκευή της «φιλελέφτ» σκέψης και συμπεριφοράς. Ιδιαίτερα για τους αριστερούς «δικαιωματιστές», η όποια αντίθεσή τους στον οικονομικό νεοφιλελευθερισμό ακυρώνεται από την ολοκληρωτική σύμπραξή τους με τον κοινωνικό νεοφιλελευθερισμό, ο οποίος παρήγαγε ένα αποτέλεσμα ψυχολογικής αποδυνάμωσης των παραδοσιακών κοινωνικών δεσμών. Η «φιλελέφτ» ελίτ των «δικαιωματισμών» δίνει έμφαση στα ζητήματα ατομικής (αυστηρά) ταυτότητας και ωθεί προς μια ακόμη περισσότερο πολυπολιτισμική κοινωνία. Αρκεί μια γρήγορη ματιά για να γίνει αντιληπτό ότι (και) στην Ελλάδα αυτή ακριβώς η «φιλελέφτ» ελίτ κυριαρχεί, σε σχεδόν απόλυτο βαθμό, στα ΜΜΕ, στα πανεπιστήμια, στον χώρο των τεχνών. Μια «φιλελέφτ» ελίτ, η οποία φροντίζει με έμμεσο τρόπο να οπλίζει τις παρακρατικές «αντιφασιστικές» συμμορίες και να τους παρέχει την σχετική προστασία και ασυλία που χρειάζονται για την ποικιλόμορφη, ποικιλότροπη και πολύμορφη εγκληματική τους δράση.

Ας μην ξεχνάμε ποτέ ότι ο καπιταλισμός σε φάση καλπάζουσας παγκοσμιοποίησης είναι βαθύτατα και με ουσία «αντιεθνικιστικός», «αντιφασιστικός», «αντιρατσιστικός» ή οτιδήποτε άλλο παρεμφερές, γιατί αυτό επιτάσσει το συμφέρον του. Χρησιμοποιεί τα κατασκευασμένα αυτά ιδεολογήματα, τα οποία από δεκαετίες έχει φροντίσει να ενσωματώσει μαζί με τους κάθε λογής φορείς του, προκειμένου να διαλύσει Αρχές και Αξίες, Ήθη και Έθιμα, Έθνη και Λαούς, που υψώνονται ως εμπόδιο στο καταστροφικό πέρασμά του. Γι’ αυτό και η ιδέα στην οποία βασίζεται η παγκοσμιοποίηση στην πολιτική ορολογία των τελευταίων δεκαετιών αποκαλείται νεοφιλελευθερισμός, ο οποίος απλώνει το χαλί για να πατήσει πόδι η παγκοσμιοποίηση.

Οι «χρήσιμοι ηλίθιοι» και οι συνειδητοί πράκτορες της παγκοσμιοποιητικής χοάνης, κάτω από την πολύ βολική και κραυγαλέα προωθήσιμη από το καθεστώς μάσκα του «αντιφασισμού», προσπαθούν ανεπιτυχώς να κρύψουν το ότι αποτελούν το ένα από τα δύο «στρατιωτικά» δομημένα όργανα του συστήματος (το άλλο είναι οι δυνάμεις καταστολής), ενσωματωμένο πλήρως σε αυτό και τις επιδιώξεις του. Το δήθεν επαναστατικό λούστρο ξεθωριάζει αμέσως μόλις έρθει σε επαφή με την υγρασία της πραγματικής Πολιτικής και αποδεικνύει ποιοι είναι οι Αληθινοί και ποιοι ψεύδονται ασύστολα. Από αυτήν την υγρασία της πραγματικής Πολιτικής έχουν οξειδωθεί και οι «αντιφασίστες» και οι «αντιρατσιστές», οι οποίοι μπορεί να παρουσιάζονται ως «αντιεξουσιαστές» και «αντισυστημικοί», στην πραγματικότητα όμως το μόνο υπαρκτό «αντί» που έχουν και χαρακτηρίζει την ύπαρξή τους είναι το απύθμενο κομπλεξικό μίσος τους για κάθε τι το Εθνικό.

Το κύριο πρόβλημα που αντιμετωπίζει ο κόσμος της απόλυτης κυριαρχίας του χρήματος στην πορεία προς τον ολοκληρωτικό έλεγχο της παγκοσμιοποίησης είναι τα Εθνικά Κράτη, οι Λαϊκές Αντιστάσεις, οι Τοπικοί Πολιτισμοί, ο μοναδικά ξεχωριστός τρόπος κάθε Έθνους να βλέπει θετικά τον κόσμο, ό,τι το κάνει να διαφέρει από τα άλλα Έθνη. Πώς, λοιπόν, είναι δυνατόν να δημιουργηθεί ένα «παγκόσμιο χωριό», όπου όλοι θα είναι ίδιοι και πανομοιότυποι, αν υπάρχουν διαφορές μη συμφέρουσες οικονομικά; Όταν οι αριστεροί και δεξιοί κήρυκες της παγκοσμιοποίησης, του εθνομηδενισμού, του κοσμοπολιτισμού, κινούνται προς την διαδικασία διάλυσης των Εθνικών Κρατών, αυτό που εννοούν στην πραγματικότητα είναι η δολοφονία του ξεχωριστού τρόπου ζωής κάθε Λαού στον Εθνικό Ιστό του. Μετά την δολοφονία, αυτό που θα έρθει θα είναι η «δημιουργία» μέσα σε ένα συγκεκριμένο πλαίσιο, το οποίο θα ορίζουν αυστηρά και κυνικά οι αδυσώπητοι νόμοι της αγοράς.

Αυτή είναι η κινητήρια δύναμη της παγκοσμιοποίησης. Αυτή, όμως, θα είναι στο τέλος και η αιτία της κατάρρευσης και της καταστροφής της. Οι παρακμιακές κοινωνίες των θλιβερών καιρών που βιώνουμε δεν είναι παρά οι διαβεβαιώσεις των όσων έλεγε ο Όσβαλντ Σπένγκλερ για την λειτουργία του χρήματος στις καπιταλιστικές δημοκρατίες της εποχής του. Η ίδια η έννοια της παρακμής είναι βαθιά ριζωμένη στην νεότερη φάση της ιστορίας του δυτικού πολιτισμού και επανέρχεται σαν κακό όνειρο στις σύγχρονες αντιφυσικές κοινωνίες. Η διάσταση μεταξύ της Φύσης και των αποξενωμένων κοινωνιών είναι μια προδρομική περιγραφή του οικολογικού εφιάλτη των βαθύτατα άρρωστων ημερών μας που ακούνε (και) στην ονομασία κορονοϊός.

Γιώργος Μάστορας


Μοιραστείτε το άρθρο στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης