Τα όσα συμβαίνουν το τελευταίο χρονικό διάστημα επιβεβαιώνουν πως βρισκόμαστε ενόψει μεγάλων διεργασιών, μεταστροφών και σχεδιασμών, που κυοφορούν σε πολιτικό επίπεδο ανακατατάξεις και νέα σχήματα -όχι απλά κομματικά, αλλά διακυβέρνησης.
Τα όσα συμβαίνουν, βλέποντας από αυτά μόνον την κορυφή του παγόβουνου, δείχνουν ότι λίαν συντόμως δρομολογούνται φόρμουλες και πρόσωπα για μια μεγάλη αναδιάταξη του πολιτικού σκηνικού. Βρισκόμαστε ακριβώς στον προθάλαμο αυτών των διεργασιών, τα βασικά στοιχεία των οποίων εντοπίζονται σε τρεις σειρές σοβαρών παραγόντων:
α) Υπάρχει μεγάλη δυσφορία και σύγκρουση ανάμεσα σε εγχώριο ολιγάρχη (Βαγγέλης Μαρινάκης), που μέχρι τώρα απολάμβανε μια προνομιακή σχέση, με την κυβέρνηση Μητσοτάκη. Ο υπερσυγκεντρωτικός τρόπος διαχείρισης διαφόρων «φιλέτων» από το Μαξίμου έχει οδηγήσει σε μια υπόγεια σύγκρουση. Οι τριγμοί και οι αποκαλύψεις είναι καθημερινές, ενώ η «λύση» να «θυσιάζονται» στενοί συνεργάτες του πρωθυπουργού δεν ξεπλένει την κυβέρνηση. Η εικόνα της από το καλοκαίρι και ύστερα είναι διαρκώς πτωτική, με τα σημάδια της κρίσης της έντονα.
β) Τα Τέμπη, όπως έχουμε τονίσει και στο παρελθόν, αποτελούν ένα ενεργό και βαθύ ρήγμα στην Ελληνική Κοινωνία. Ήδη, έχουν κουρελιάσει την αξιοπιστία της κυβέρνησης σε ευρύτατα λαϊκά στρώματα, όπως επίσης έχουν βγάλει στην φόρα την συγκάλυψη, τις ευθύνες, τα μπαζώματα, την σαπίλα όλου του συστήματος, ιδιαίτερα από το 2010 μέχρι σήμερα. Αυτό το ρήγμα συναντιέται με μια μεγάλη υπαρκτή κοινωνική δυσαρέσκεια και μια καθημερινή μάχη επιβίωσης που δίνει με τεράστιο άγχος η πλειοψηφία των Ελλήνων. Η αλαζονεία των κυβερνώντων, μαζί με τον κυνισμό και τους πανηγυρισμούς για δήθεν επιτυχίες, συναντούν μια μεγάλη κοινωνική δυσφορία. Φαίνεται ότι όλα αυτά είναι και μετρήσιμα στις κυλιόμενες δημοσκοπικές έρευνες, προκαλώντας ακόμα μεγαλύτερη αναταραχή στο κυβερνητικό στρατόπεδο.
γ) Ο γεωπολιτικός παράγοντας επηρεάζει έντονα και πολλαπλά αυτές τις εξελίξεις. Είτε με δεσμεύσεις που δύσκολα μπορούν να υλοποιηθούν (π.χ. ελληνοτουρκικό «ειδύλλιο» και επώδυνες παραχωρήσεις) είτε με ανταγωνισμούς μεγάλων επιχειρηματικών κύκλων για εξοπλιστικά προγράμματα, ενεργειακά ζητήματα, εκποίηση υποδομών κ.λπ. Είτε, τέλος, με μεθοδεύσεις που αφορούν το εγχώριο συστημικό πολιτικό σκηνικό, όπως είναι η ανασύνθεση του κεντροαριστερού χώρου, καθώς και το σπάσιμο του «μονοπωλίου» Μητσοτάκη (που έχει επιβάλλει ένα ιδιότυπο «όλα μου ανήκουν» του Μεγάρου Μαξίμου).
Με όλα αυτά τα δεδομένα και σε εξέλιξη τις διεργασίες που προκαλούν, έχουμε επί της ουσίας μπει σε προεκλογική περίοδο. Οι ευρωεκλογές της 9ης Ιουνίου αποκτούν έτσι περισσότερο εσωτερικό χαρακτήρα, μέσα σε ένα κλίμα βαθύτατης σήψης του πολιτικού σκηνικού και έλλειψης οποιαδήποτε αξιόπιστης εναλλακτικής προοπτικής.
Το πολιτικό σύστημα έχει εργαστεί με ζήλο (και μεγάλη ιδιοτέλεια) για την «σημερινή Ελλάδα». Δεν πρόκειται να αλλάξει ποιοτική ρότα. Δεν διαθέτει (ούτε αυτό, ούτε η οικονομική ολιγαρχία) ένα σχέδιο Εθνικής Κυριαρχίας. Δεν νοιάζεται για το μεγάλο υπαρξιακό πρόβλημα της Χώρας. Ίσα - ίσα, αναπαράγεται από την μη επίλυσή του. Και πλουτίζουν, μεγεθύνουν το «πουγκί» τους όσοι το στηρίζουν και το συντηρούν. Μόνο που αυτό γίνεται μέσα σε ένα ιδιαίτερα νοσηρό περιβάλλον, όπου αντιθέσεις και ρήγματα λύνονται όχι με νηφάλιο πολιτικό τρόπο, αλλά με αήθεις πρακτικές μηχανισμών, «υπηρεσιών» - μαφιόζικων κύκλων.
Δημιουργείται έτσι ένα αντεθνικό και αντιλαϊκό παρακρατικό - παρασιτικό απόστημα, που απειλεί ευθέως όσους στέκονται απέναντί του και αποκαλύπτουν πλευρές της γενικής σαπίλας. Απόστημα που θρέφεται μέσα στην woke κουλτούρα, τον αεθνισμό και την παγκοσμιοποίηση, την ΝΑΤΟδουλεία και Ευρω-υποτέλεια, μέσα από την αντιδημοκρατική εκτροπή και την διάλυση της κοινωνικής συνοχής.
Ο Ηρακλής, σε έναν από τους 12 άθλους του, χρειάστηκε να ενώσει δυο ποταμούς, ώστε να συγκροτηθεί μια ορμητική δύναμη κάθαρσης της κοπριάς που είχε μαζευτεί στους στάβλους του Αυγεία. Από την μεριά μας, ας αναλογιστούμε τι χρειάζεται σήμερα για να καθαρίσει η όποια Πολιτεία έχουμε; Ποια ορμή και ποια κοινωνική δύναμη; Ποια ισχυρή-σφριγηλή συνείδηση και ποια μεγάλη Εθνική και Λαϊκή Συμμαχία μπορεί να δώσει ευοίωνη προοπτική και νόημα; Ποια πολιτική, ποιο πρόγραμμα, ποιο σχέδιο μπορεί να συσπειρώσει ενεργητικά - ευεργετικά και να αποκτήσει ισχύ απαραίτητη για μια τεράστια όσο και απαραίτητη στροφή στην Ελληνική κοινωνία; Δύσκολές ερωτήσεις, που δυστυχώς (;) χρειάζονται ακόμα πιο δύσκολες απαντήσεις…
Γιώργος Μάστορας
