Ακόμα και σε μια μίζερη εποχή, όπου ο παρακμιακός βάλτος της μετριότητας επικρατεί παντού, υπάρχουν οι Άνθρωποι εκείνοι που ανήκουν στην κατηγορία όσων Πιστεύουν και δεν νομίζουν, και οι οποίοι ξέρουν πως ό,τι φωνάζουν από μέσα τους, με όλη την Δύναμη της Ψυχής τους, ανεβαίνει προς τα ύψη με προσευχητική ισχύ. Διασχίζει την κατεύθυνση προς τα Ουράνια με ασταμάτητη ορμή, τινάζοντας συθέμελα την αποχαύνωση και την ανία της πλαδαρής σκέψης, φυτεύοντας έτσι τον σπόρο της Δύναμης και της Δημιουργίας μόνο σε εύφορα και γόνιμα εδάφη.
Όποιος αντιλαμβάνεται, νιώθει και μετουσιώνει σε πράξεις το νόημα της Πίστης στις Αληθινές Αξίες της Ζωής, περιχαρής είναι. Και αυτό, γιατί καταλαβαίνει μέσα στο ενεργειακό επίπεδο του Ηρώου του Ευ Ζην την εκπροσώπηση του Ανθρώπου εκείνου που υπερβαίνει τον φόβο και την λήθη του θανάτου.
Πριν από δύο χρόνια, ο Κωνσταντίνος Κατσίφας προστέθηκε και αυτός στον κατάλογο εκείνων των ξεχωριστών ανθρώπων που περιεγράφηκαν στην αρχή του κειμένου. Πέρασε και αυτός στα Ηλύσια Πεδία του Ελληνισμού, στην αντιπέρα όχθη των Ηρώων, των Ενάρετων, των Καθαρών Ανθρώπων.
Στις 28 Οκτωβρίου 2018 ο Κωνσταντίνος Κατσίφας έμεινε ανεξίτηλα γραμμένος στην Ιστορία ως ο σύγχρονος Εθνεγέρτης του ξεχασμένου από το «ελληνικό» κράτος σκλαβωμένου Βορειοηπειρωτικού Ελληνισμού.
Έδωσε το Αίμα του, την Αναπνοή του, την Ζωή του ολάκερη, για να επαναφέρει στο προσκήνιο την τραγική κατάσταση που βιώνουν οι Έλληνες της Βορείου Ηπείρου. Εκείνη την ημέρα της Εθνικής Εορτής, που ο Κωνσταντίνος δολοφονήθηκε, ένας αγέρας φύσηξε στην καρδιά μας, κάνοντάς μας να νιώσουμε πως ένας θνητός συνάντησε τον Θεό της Ελλάδας και αναλήφθηκε στους Ουρανούς της Ευτυχίας υπό τους ήχους του Αυλού της Ολικής Γαλήνης.
Περιμένει την στιγμή εκείνη που θα κατέλθει ξανά επί της γης για να ενσαρκωθεί και πάλι στο Άγιο σώμα του, το αναλλοίωτο από την φθορά του Χρόνου, κυκλωμένο από πανέμορφα και αμάραντα άνθη.
Ο Κωνσταντίνος ήταν μόνος και κινήθηκε μόνος την ημέρα εκείνη. Ήταν ο «αλαφροΐσκιωτος» που μπορούσε να αφουγκραστεί τις αόρατες, μα τόσο αισθητές στην Ελληνική Ψυχή του, φωνές των προπατόρων του. Σκεπτόμενος και φερόμενος όπως ένας άλλος Μάρτυρας και Ήρωας του Ελληνισμού, ο Ευαγόρας Παλληκαρίδης, «έφυγε» ανεβαίνοντας κι αυτός το σκαλοπάτι που οδηγεί στη Λευτεριά!
Η θύμηση της πράξης του, αποτελεί εικόνα ακλόνητη και διαχρονική για Άθλους και όχι άθλιους, όπως οι μίζεροι και χαιρέκακοι «δικαιωματάκηδες» που ειρωνεύτηκαν τον δολοφονημένο Κωνσταντίνο με φτηνές χυδαιότητες του τύπου «το μελαγχολικό αγόρι με το καλάσνικοφ», δείχνοντας με την πρόστυχη ασέβειά τους προς έναν νεκρό ότι δεν αξίζουν ούτε μια τρίχα από οποιοδήποτε μέρος του σώματος του Κωνσταντίνου…
Ο Κωνσταντίνος Κατσίφας θυσιάστηκε για να ξεσκεπάσει την εθνομηδενιστική υποκρισία για «την υπέρτατη αξία της ανθρώπινης ζωής» και για να ανάψει ξανά μέσα μας την Εθνική Φλόγα. Το σώμα του ταλαιπωρήθηκε και βεβηλώθηκε στα χέρια των αλβανών δολοφόνων του. Δεν είχαν το σθένος και την λεβεντιά να παραδώσουν το σώμα του αμέσως στα χέρια της οικογενείας του, έτσι ώστε να τηρηθούν άμεσα με θρησκευτική ευλάβεια οι διαδικασίες για να κατευοδωθεί ο σύγχρονος Ιεραπόστολος του Βορειοηπειρωτικού Ελληνισμού στην γενέθλια γη του. Τον φοβούνται ακόμη και νεκρό!
Την ίδια στιγμή που ο Ελληνικός Λαός Τιμούσε ως Ήρωα τον Κωνσταντίνο, οι μειοδότες του «Συνταγματικού τόξου» οι «δικαιωματάκηδες» και οι «αντιρατσιστές» περιύβριζαν την μνήμη του. Τα αμαρτωλά και βρώμικα καθεστωτικά ΜΜΕ που ελέγχουν, τον παρουσίασαν, ψευδώς και αναιδώς, ως έναν κοινό εγκληματία, ως έμπορο ναρκωτικών, επιχειρώντας συνειδητά να ατιμάσουν την Ψυχή του. Όμως, καθώς τα απόρθητα κάστρα δεν γνώρισαν ποτέ λεηλασίες, ο Κωνσταντίνος μπήκε στην Ιστορία ως Νικηφόρος, Αήττητος, Αητός δυσθεώρητος στις κότες του ανθελληνισμού.
Στο βιβλίο της Ελληνικής Ιστορίας του μελλοντικού Εθνικού Κράτους, ο Κωνσταντίνος θα αποτελεί κι αυτός ένα τρανταχτά θετικό παράδειγμα για τους Ρομαντικούς του Φιλότιμου και της Πατρώας Γης, που σε όλη τους τη ζωή ανιχνεύουν το μονοπάτι που οδηγεί στην διαιώνιση του Ανθρώπινου Προτύπου και Μεγαλείου του Λεωνίδα, του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου, του Γρηγόρη Αυξεντίου.
Κοιτάζοντας σε φωτογραφία τον Κωνσταντίνο και «διαβάζοντας» την διαπεραστική ματιά του, αντιλαμβάνομαι ένα βλέμμα υπερήφανο και σπινθηροβόλο γεμάτο αξιόπιστες υποσχέσεις για ένα λαμπρό πέρασμα στην πιο δημιουργική διαδικασία του βίου του. Το Τέλος του επιβεβαίωσε με ακρίβεια όλα όσα περιλαμβάνονται σε αυτή την βλοσυρή ματιά, αποδεικνύοντας περίτρανα την επιβεβαίωση της ρήσης «Τ’ ανδρειωμένου ο θάνατος, θάνατος δεν λογιέται»!
Ο Κωνσταντίνος, μέσα από την προσωπική θυσία του, δίδαξε ποιοι (πρέπει να) είναι στην πραγματικότητα οι Άνθρωποι στο πιο υψηλό βάθρο της Συνείδησή μας, δηλαδή εκείνοι οι Άνθρωποι που με τον πρακτικό Ηρωισμό τους, γράφουν τον ρου της ιστορικής διαδρομής. Γι’ αυτό, λοιπόν, τον Κωνσταντίνο δεν θα τον ξεχάσει ποτέ κανείς από όλους όσοι δεν ξεχνούν την ουσία στο τι εστί Ελλάδα. Μπροστά στο μέγεθος τέτοιων Ανθρώπων κάποιοι άλλοι φαίνονται τόσο μικροί όσο και ασήμαντοι.
Στην κηδεία του, ο δημοτικός τραγουδιστής Σάββας Σιάτρας τον αποχαιρέτησε με ένα ηπειρώτικο μοιρολόι, του οποίου το αισθητικό περιεχόμενο διαπέρασε ανατριχιαστικά την ραχοκοκαλιά κάθε Συνειδητοποιημένου Έλληνα, καθώς στο φέρετρό του ακούμπησε όλη η Ελλάδα των Ηρώων και των Μαρτύρων. Καθώς ο Ελληνισμός είναι Αίμα και Πνεύμα φέρει ως εκ τούτου την ιδιότητα της Αθανασίας. Το ίδιο και οι Άξιοι ανθρώπινοι φορείς του. Γι’ αυτό και ο Κωνσταντίνος Κατσίφας, ως Άξιος εκπρόσωπος της Αιωνίας Ελλάδος, θα είναι και αυτός ένας Αιώνιος Έλληνας και ως εκ τούτου Αθάνατος!
Γιώργος Μάστορας
