Το 2010, η Ελλάδα οδηγήθηκε σε ένα ταπεινωτικό μνημόνιο, όχι απλά επειδή ο λαός μας έφταιξε, αλλά για να διασωθούν οι γερμανικές και γαλλικές τράπεζες. Εκείνη τη χρονιά, δεν σώθηκε η Πατρίδα. Σώθηκε η Deutsche Bank. Σώθηκαν οι κερδοσκόποι του Βερολίνου, οι οποίοι είχαν ξεφορτωθεί ελληνικά ομόλογα με τόκους μαϊμού και κινδύνευαν να μείνουν στον αέρα. Έστησαν μια παγίδα χρέους στην Ελλάδα και φόρτωσαν στον Έλληνα φορολογούμενο ένα κόστος που δεν του αναλογούσε. Και σήμερα, παριστάνουν τους ηθικούς τιμητές.
Και όμως, δεκαπέντε χρόνια μετά, το ίδιο σχέδιο επιστρέφει πιο θρασύ, πιο κυνικό, πιο επικίνδυνο. Η βαριά βιομηχανία της Γερμανίας, από την οποία εξαρτάται το πολιτικό τους σύστημα, βρίσκεται σε αδιέξοδο. Η Volkswagen δεν πουλά. Οι Κινέζοι τους προσπερνούν στην τεχνολογία. Το άλλοτε ανίκητο πλεόνασμα της Γερμανίας καταρρέει. Το ίδιο ισχύει και για την περίπτωση της Γαλλίας. Και τι κάνουν; Ανοίγουν ξανά το εργοστάσιο του πολέμου. Επιστρέφουν στον παραδοσιακό ρόλο τους: οι Γερμανοί να παράγουν όπλα και οι υπόλοιποι Ευρωπαίοι να πληρώνουν.
Μέσα από την λεγόμενη «Ευρωπαϊκή Αμυντική Βιομηχανική Στρατηγική», σχεδιάζεται να δανειστούν τα κράτη-μέλη για να αγοράσουν τανκς, πυρομαχικά, ραντάρ και drones, στην πλειοψηφία τους γερμανικής κατασκευής ή με γερμανική σφραγίδα. Και το ερώτημα είναι απλό: γιατί δεν μας άφησαν να δανειστούμε για να φτιάξουμε σιδηρόδρομους; Γιατί δεν μας άφησαν να επενδύσουμε σε γιατρούς, νοσοκομεία, σχολεία και φύλαξη των συνόρων; Γιατί απαγορευόταν να ενισχύσουμε την εθνική μας κυριαρχία με δικά μας έργα, αλλά τώρα μας επιτρέπεται να χρεωθούμε για να ενισχυθεί η βιομηχανία της Ρηνανίας;
Καμία συμμετοχή της Ελλάδας σε διακρατικές αμυντικές συμφωνίες με γνώμονα μια ανύπαρκτη μελλοντική Ρωσική απειλή
Και ποιος πιστεύει στ’ αλήθεια ότι αυτά τα οπλικά συστήματα θα ενισχύσουν την άμυνα της Ελλάδας; Ποιος πιστεύει ότι θα πάνε στον Έβρο, στη Χίο, στη Λέσβο, στη Ρόδο; Όχι. Θα βρίσκονται σε αποθήκες «επιχειρησιακής ετοιμότητας» για να σταλούν στην Ουκρανία, όταν δοθεί το σινιάλο από το Βερολίνο. Και ο Έλληνας πολίτης, ο Έλληνας εργαζόμενος, ο Έλληνας φορολογούμενος, αυτός θα έχει πληρώσει ξανά το κόστος. Όπως το 2010. Όπως συμβαίνει πάντα.
Όσον αφορά το συγκεκριμένο σημείο η θέση μας είναι αταλάντευτη: Η Ελλάδα δεν κινδυνεύει από τη Ρωσία και σε καμία περίπτωση δε θα πρέπει να χαράξει την αμυντική της στρατηγική έχοντας ως κεντρικό άξονα μια υποτιθέμενη μελλοντική Ρωσική εισβολή.
Οι κυβερνήσεις που υπέγραψαν τη διάλυση της εθνικής οικονομίας για να σώσουν τους τραπεζίτες, είναι οι ίδιες που σήμερα θα χρεώσουν τα εγγόνια μας για να στηρίξουν τις πολεμικές βιομηχανίες των Βορείων. Η Ελλάδα, η οποία δεν έχει ακόμα σοβαρό σιδηροδρομικό δίκτυο, η Ελλάδα των ελλείψεων στην Υγεία, η Ελλάδα που ακόμα θρηνεί στα Τέμπη, καλείται να αγοράσει γερμανικά άρματα μάχης με δανεικά. Όχι για την άμυνα της Πατρίδας. Αλλά για τη σωτηρία της οικονομικής καρδιάς της Γερμανίας.
Δεν υπάρχει άλλη λέξη για αυτό παρά μία: υποτέλεια. Η Ελλάδα χρειάζεται να προτάξει τα δικά της εθνικά συμφέροντα. Να πάψει να είναι ο πρόθυμος χρηματοδότης της γερμανικής ισχύος. Να σταματήσει να παίζει τον ρόλο του υπάκουου επαρχιώτη στην ευρωπαϊκή αυλή. Αν είναι να χρεωθούμε, ας χρεωθούμε για τη δική μας άμυνα. Για τον δικό μας λαό. Όχι για να διορθώσουμε για μια ακόμα φορά τα σφάλματα των Γερμανών.
