Η φονική τραγωδία στα Τέμπη φέρνει την ΝΔ σε πολύ δύσκολη θέση, γιατί αυτή φέρνει ως κυβέρνηση την σημαντικότερη ευθύνη. Οι κομπασμοί Πιερρακάκη για ψηφιακό κράτος καταρρέουν από την τραγική πραγματικότητα, όταν δεν μπορεί να διασφαλιστεί η ασφάλεια των τρένων. Τι αξίζει να γνωρίζουμε σε ποιο σημείο βρίσκονται το ταξί ή ο «ντελιβεράς», όταν δεν μπορούν οι (α)ναρμόδιοι να εντοπίσουν ένα τρένο με 350 επιβάτες, μια εμπορική αμαξοστοιχία, και όταν όλοι μαζί χρεώνονται την αδιαφορία για την ασφάλεια των πολιτών; Επιπλέον, λίγες μόλις μέρες πριν, το ύφος του υπουργού Μεταφορών Κώστα Καραμανλή «τζούνιορ» στην Βουλή ήταν εντελώς ανήθικο, απαράδεκτο και αλαζονικό απέναντι σε ερωτήσεις που του έγιναν για την ασφάλεια των μεταφορών. Είναι ο ίδιος που μετά τα κροκοδείλια δάκρυα του κατά την επίσκεψή του στον τόπο της τραγωδίας, εξευτελίστηκε πλήρως στο Πανελλήνιο όταν αποκαλύφθηκε ότι του είχε δοθεί «σκονάκι» για το τι ακριβώς θα απαντήσει εάν ερωτηθεί για τις συνθήκες του δυστυχήματος. Το τριήμερο Εθνικό Πένθος και κάποιες βαρύγδουπες δηλώσεις για «άπλετο φως», με υπερτονισμό του «ανθρώπινου μοιραίου λάθους», δεν μπορούν σε καμία περίπτωση να καθησυχάσουν την κοινή αίσθηση ολόκληρης της κοινωνίας. Της κοινωνίας που, για ακόμη μια φορά, δείχνει να έχει «αντισώματα» και να εκφράζει κοινωνική διαθεσιμότητα, παρόλο τον βαρύτατο τραυματισμό και απώλεια που έχει υποστεί εκ νέου.
Φουντώνει η αγανάκτηση και η οργή, γίνονται διεργασίες σε συνειδησιακό επίπεδο, φανερώνονται με έντονο τρόπο η υποκρισία και η αδιαφορία της επίσημης πολιτείας και των ελίτ απέναντι στην κοινωνία, απέναντι στους Έλληνες. Το μόνο που ενδιαφέρει τα συστημικά κόμματα είναι πως αυτό το τραγικό γεγονός θα επιδράσει στις προσεχείς εκλογές. Ένα υπόκωφο ποτάμι οργής και δυσαρέσκειας ψάχνει τρόπο για να εκφραστεί αυθεντικά. Ο Ελληνικός Λαός δεν ανέχεται να τον κοροϊδεύουν κατάμουτρα, είτε με «καλάθια» είτε με ευτελή επιδόματα ελεημοσύνης και άλλα ψέματα. Ο Λαός μας συγκλονίζεται βλέποντας τους σάκους με τα απανθρακωμένα και διαμελισμένα μέλη ανθρώπων (κυρίως νέων), τα λιωμένα συντρίμμια των τρένων και την «κανονικότητα» που του ετοιμάζουν σχεδόν όλοι μαζί ενόψει εκλογών. Από την μια πλευρά, η ζωή, η επιβίωση, η αβεβαιότητα, ο πόνος, ο θρήνος, τα δάκρυα. Από την άλλη, η αναλγησία, ο κυνισμός, η κοροϊδία πάνω σε εκατόμβες νεκρών, το συνειδητό σμπαράλιασμα της Χώρας από ελίτ και πολιτικό σύστημα, η άκρατη υποκρισία των ΜΜΕ.
Μέσα από τις μαρτυρίες των επιβατών του μοιραίου δρομολογίου έγινε γνωστό ότι από την ενδοσυνεννόηση των μηχανοδηγών και του σταθμάρχη ακούστηκε η φράση «πάμε, και όπου βγει». Φράση που διαδόθηκε αστραπιαία, επειδή μέσα από αυτήν καταγράφτηκε η πορεία προς το αίμα, την φωτιά, τον θάνατο. Καταγράφτηκε παραστατικά πως υπάρχει και πως λειτουργεί η «στο περίπου» Χώρα μας. Φράση που δείχνει ότι πάμε στα τυφλά, όπως ένα όχημα χωρίς οδηγό. Γιατί αυτό είμαστε, μια Χώρα χωρίς οδηγό… Αυτοί που ισχυρίζονται πως μας οδηγούν, στην πραγματικότητα δεν νοιάζονται καθόλου. «Οδηγούν» ευχόμενοι «να μην τύχει στραβή στην βάρδιά τους», σε όλα τα επίπεδα: Να μην συμβεί μια καταστροφή (π.χ. σεισμός), να μην γίνει μια χρεωκοπία (χρηματιστήριο 1999, μνημόνια από το 2010 και ύστερα), να μην πραγματοποιηθεί κάποια σοβαρή εμπλοκή με την Τουρκία. Όταν συμβαίνουν τραγικά δυστυχήματα (π.χ. σεισμοί 1999, ναυάγιο «Εξπρές Σάμινα», τροχαία στα Τέμπη με οπαδούς του ΠΑΟΚ το 1999, και με μαθητές το 2003, τώρα το τρένο) «θλίβονται», υπόσχονται αορίστως, μεταθέτουν αλλού τις ευθύνες, άντε να παραιτηθεί εικονικά κάποιος υπουργός, να αναλάβουν τον βομβαρδισμό της κοινής γνώμης τα ΜΜΕ, να καταστείλουν κάθε αντίδραση.
Και μετά ξανά την ίδια δουλειά οι ελίτ, ο συστημικός πολιτικός κόσμος, η «δικαιοσύνη», τα ΜΜΕ. Όλοι αυτοί είναι που εκπέμπουν το «πάμε, και όπου βγει», γιατί θεωρούν ότι δεν θα πάθουν τίποτα, ότι είναι εξασφαλισμένοι. Από το ακαταδίωκτο, από τους προστάτες τους, από τους επικυρίαρχους «συμμάχους», από τα λεφτά και τις περιουσίες που έχουν ή έβγαλαν στο εξωτερικό. Η Πατρίδα, ο Λαός, η Ιστορία, ο Πολιτισμός, η Κοινωνία, η Νεολαία, όλα μα όλα, είναι γραμμένα γι’ αυτούς στα …απόκρυφά τους στην κυριολεξία.
Υπάρχει, λοιπόν, άμεση ανάγκη να πάμε αλλιώς, πολύ αλλιώς, σε εντελώς διαφορετική τροχιά. Το υπαρξιακό πρόβλημα της Χώρας μας πρέπει να γίνει συνείδηση όλης της Κοινωνίας, να υπάρξει μια Υπέρβαση από το ατομικό στο Συλλογικό, από το ιδιωτικό στο Κοινωνικό, από το μερικό στο Συνολικό. Να αναδειχθούν και να ευδοκιμήσουν άλλες Αξίες, άλλες Ιεραρχήσεις, άλλα Εγχειρήματα. Μια άλλη Πολιτεία, με περιεχόμενο Ελληνικό. Και αυτό δεν αποτελεί ζήτημα ποσοστών, εκλογών, συγκολλήσεων κομμάτων, βαρύγδουπων μεταγραφών, ψευδών υποσχέσεων. Ούτε αρκεί το (οπωσδήποτε αναγκαίο) εκλογικό «μαύρισμα» όλων όσων κατέστρεψαν την Χώρα. Είναι κυρίως ζήτημα συγκρότησης του Λαού μας σε ένα «Εμείς», που με το Ήθος και την Δυναμική του θα ξεριζώσει τις αιτίες τις κακοδαιμονίας και της διάλυσης της Χώρας και της Κοινωνίας. Αν τα πράγματα μοιάζουν ή όντως είναι μπλοκαρισμένα, οφείλουμε να σπάσουμε το μπλοκάρισμα δίνοντας Ζωή, Ενέργεια και Δύναμη σε ένα Ιδεολογικό, Πολιτικό, Κοινωνικό Ρεύμα - Κίνημα Διεξόδου από τα αδιέξοδα που μας έχουν εγκλωβίσει. Ένα Κίνημα ΕΛΛΗΝΩΝ!
Γιώργος Μάστορας
