Γράφει ο Γιώργος Μάστορας
Ήταν κάπου στις αρχές του 2017, όταν ο Μητσοτάκης (ευρισκόμενος στην αντιπολίτευση τότε) είχε επισκεφτεί την Μέρκελ στο Βερολίνο. Ως γνωστόν, υπάρχει μία ρήση που λέει ότι «μια φωτογραφία ισούται με χίλιες λέξεις». Και, αν μη τι άλλο, η χαρακτηριστική φωτογραφία, η οποία είχε δημοσιευθεί εκείνη την χρονική περίοδο στην επίσημη ιστοσελίδα της ΝΔ, θύμιζε σκηνικό αγωνιούντος υποψηφίου υπαλλήλου, ο οποίος δίνει συνέντευξη στο επίδοξο αφεντικό του. Ο τελευταίος τον ακούει με αυστηρό, αλλά ταυτόχρονα και συγκαταβατικό ύφος, κρατά τις απαραίτητες σημειώσεις και στο τέλος, αφού του πει «σας ευχαριστούμε», του δίνει την (μάλλον ψεύτικη) ελπίδα ότι θα του τηλεφωνήσει. Στην συγκεκριμένη φωτογραφία, ο Μητσοτάκης γουρλώνει (ως συνήθως) τα μάτια του, σκύβει ελαφρώς σε ένδειξη υποταγής, προσπαθεί να δείξει στην Μέρκελ πόσο την θαυμάζει ως καγκελάριο και με πόση προσοχή δίνει σημασία μέχρι και στην τελευταία της λέξη. Από την μεριά της, η Μέρκελ χαμογελά ελαφρώς, αλλά δείχνει εμφανώς και βαριεστημένη με το «γλείψιμο» ενός ακόμη υποτακτικού της από την «αποικία» της Ελλάδος. Η φωτογραφία αυτή του παρελθόντος αποκαλύπτει δουλικότητα του αισχίστου είδους. «Προσόν», στο οποίο άλλωστε έχει ασκηθεί εδώ και δεκαετίες η οικογένεια Μητσοτάκη, καθώς φρόντιζε να διαφημίζει πάντοτε την ξενοδουλεία που την διακατείχε, όταν άλλα πολιτικά «τζάκια» προνοούσαν να την κρύβουν επιμελώς πίσω από νεφελώδη ψεύδη, δήθεν αυτονομία και ανεξαρτησία.
Πέρασαν από τότε σχεδόν τέσσερα χρόνια, ο Μητσοτάκης είναι αυτή την στιγμή πρωθυπουργός της Χώρας, η Μέρκελ παραμένει καγκελάριος της Γερμανίας, με την σχέση υποτέλειας και εξάρτησης να παραμένει ίδια κι απαράλλακτη. Επί της ουσίας, όμως, η συμπεριφορά του Μητσοτάκη δεν διαφέρει απ’ αυτή των άλλων «κολώνων» του σαθρού οικοδομήματος του μεταπολιτευτικού «συνταγματικού τόξου». Στην κατηγορία αυτή ανήκουν Καραμανλής ο πρεσβύτερος, με την πολιτική του «ανήκωμεν εις την Δύσιν», ο Ανδρέας Παπανδρέου, ο οποίος υπήρξε ο «άρχοντας» της λαϊκής παραπλάνησης και της δημαγωγίας, τηρώντας ταυτόχρονα όλες τις δεσμεύσεις της Χώρας έναντι των ΗΠΑ και της ΕΟΚ. Τα ίδια έπραξαν στην συνέχεια και οι Μητσοτάκης (πατήρ), Σημίτης, Καραμανλής (ανιψιός), Παπανδρέου (υιός), Σαμαράς, Τσίπρας, για να φτάσουμε στην πιο πρόσφατη εκδοχή του προσκυνημένου «ηγέτη», η οποία απεικονίζεται στο πρόσωπο του Μητσοτάκη (υιού), αποδεικνύοντας έτσι την μακρόχρονη και μόνιμη πορεία της Ελλάδος στον δρόμο της υποτέλειας.
Ακόμη και μετά το πέρας της Εθνεγερσίας του 1821 το μικρό σε έκταση μέρος της Ελλάδας που απελευθερώθηκε, μπορεί να μην υπήρξε αποικία με την τυπική έννοια του όρου, αλλά επί της ουσίας δεν διέφερε και πολύ απ’ αυτήν. Η πολιτική και η οικονομική εξάρτηση ήταν ασφυκτική από την πρώτη στιγμή ίδρυσης του Ελληνικού Κράτους, ενώ στην πρώτη περίοδο ύπαρξής του τα πολιτικά κόμματα της Χώρας έφεραν ως τίτλο την εθνικότητα της «μεγάλης δύναμης» στην οποία ήταν υποτελή (αγγλικό, γαλλικό, ρωσικό). Έκτοτε, η Χώρα κινήθηκε στην επιρροή της Μεγάλης Βρετανίας, για να περάσει στην συνέχεια στην ζώνη επιρροής των ΗΠΑ ύστερα από το μοίρασμα του κόσμου στην Γιάλτα το 1945. Ταυτόχρονα, η είσοδος της Ελλάδας στην ΕΟΚ αρχικά και την ΕΕ αργότερα δημιούργησε και τις ανάλογες εξαρτήσεις από συγκεκριμένους τοκογλυφικούς κύκλους. Από το 2010, όταν η κυβέρνηση του Γιωργάκη-Τζέφρυ Παπανδρέου προσέτρεξε στους ευρωπαίους «εταίρους» και στο ΔΝΤ για «δανεισμό», ο ορισμός της αποικίας έγινε περισσότερο ταιριαστός για την σύγχρονη κατάσταση πολιτικής υποδούλωσης της Ελλάδος.
Το συμπέρασμα το οποίο βγαίνει είναι ότι, ανεξάρτητα από την εποχή και τα πρόσωπα, οι σχέσεις εξάρτησης και υποτέλειας όλου του εγχώριου υπηρετικού πολιτικού προσωπικού του «συνταγματικού τόξου» από ξένους εντολείς αποτελεί έναν απαράβατο κανόνα, ο οποίος οδηγεί την Πατρίδα και τον Λαό σε ολοένα και πιο δυσχερή θέση, γκριζάροντας επικίνδυνα το μέλλον του Ελληνικού Έθνους.
