Υπάρχουν στιγμές κατά τις οποίες η φιλελεύθερη αντίληψη άρνησης και αποδόμησης των Παραδοσιακών Δομών της Ελληνικής Κοινωνίας και των ανάλογων Αρχών και Αξιών που την διέπουν, δεν κρατάει κανένα απολύτως πρόσχημα. Υπό τον τίτλο «Τα ατομικά δικαιώματα και η ώριμη κοινωνία», στην κατεξοχήν φίλα προσκείμενη στον Κυριάκο Μητσοτάκη προσωπικά και την ΝΔ κομματικά εφημερίδα «Φιλελεύθερος», διαβάσαμε πριν από λίγο καιρό, ανάμεσα σ’ άλλα, τα εξής:
«Σε πολλές συντηρητικές κοινωνίες, μία από αυτές είναι και η ελληνική, ένα ισχυρό επιχείρημα για την μη αναγνώριση ατομικών δικαιωμάτων είναι πως η κοινωνία δεν είναι έτοιμη να αποδεχτεί τέτοιες ελευθερίες-συμπεριφορές. Συνεπώς, για να μην διαταραχθεί ένας θεωρητικά συνεκτικός κοινωνικός ιστός, ορισμένοι άνθρωποι πρέπει να καταπιέζονται έως ότου η κοινωνία ωριμάσει και τους αποδεχθεί. Ωστόσο, η παραπάνω θέση δεν μπορεί να συνάδει με κανέναν φιλελεύθερο συλλογισμό. Τα ατομικά δικαιώματα, που προέρχονται από την αναγνώριση πως ο εαυτός μας ανήκει πλήρως σε εμάς και όχι στην κοινωνία (αυτοκτησία), δεν είναι ούτε α λα καρτ, να αναγνωρίζουμε αυτά που μας ταιριάζουν, ούτε υπόκεινται στις επιθυμίες της κοινωνίας. Το δικαίωμα των ομόφυλων ζευγαριών στον γάμο και την τεκνοθεσία είναι ατομικό τους δικαίωμα και κάθε διάκριση λόγω του σεξουαλικού τους προσανατολισμού συνιστά ξεκάθαρη παραβίαση των δικαιωμάτων τους. […] Η προσωπική αυτονομία προηγείται έναντι συλλογικών επιλογών. Το άτομο δεν μπορεί να θυσιάζεται για κανέναν κοινωνικό ιστό».
Το προηγηθέν απόσπασμα αποτελεί ένα ακόμη αποδεικτικό στοιχείο του περιεχομένου της «φιλελέφτ» σαπίλας. Το άτομο και τα οποιαδήποτε ενδιαφέροντα, επιδιώξεις, ή απολαύσεις του, τα στενά συντηρητικά συμφέροντά του, βρίσκονται υπεράνω του Έθνους, της Ιστορίας, της Παραδοσιακής Δομής, της Ηθικής Αρμολόγησης, του Κοινωνικού Ιστού. Ο φιλελευθερισμός βλέπει τον λαό ως ένα απλό άθροισμα ατόμων, η δραστηριότητα των οποίων οφείλει να προσπαθεί να μεγιστοποιήσει το ατομικό όφελος του καθενός και μόνον. Τα αθροιστικά ατομικά συμφέροντα οδηγούν, υποτίθεται, στην παγκόσμια πρόοδο. Αυτή είναι η (αντι)φύση του φιλελευθερισμού: τα ατομικά συμφέροντα (υλικού και σεξουαλικού χαρακτήρα) είναι αυτά που δίνουν ευοίωνη προοπτική στην ανθρώπινη πρόοδο. Θεωρεί, δηλαδή, ότι τα ατομικά δικαιώματα και ο οικονομικός παράγοντας είναι υπεραρκετά ώστε να θεωρείται ικανοποιημένος και ευτυχισμένος ο άνθρωπος.
Και όμως, ο άνθρωπος δεν είναι, απλά και μόνο, ένα ον που νοιάζεται αποκλειστικά για το ατομικό συμφέρον του. Αποτελεί κάτι πολύ περισσότερο από ένα απλό αθροιστικό αποτέλεσμα υλικών συμφερόντων. Σύμφωνα με την φιλελεύθερη συλλογιστική «ο εαυτός μας ανήκει πλήρως σε εμάς και όχι στην κοινωνία». Στην πραγματικότητα, όμως, ο άνθρωπος και ο εαυτός του είναι ενταγμένος μέσα σε μια αέναη ιστορική πορεία. Εάν επιχειρηθεί να αφαιρεθεί απ’ αυτόν η Ιστορική Καταγωγή και Συνείδηση, δηλαδή η Εθνική Συνείδησή του, τότε καθίσταται ένα άψυχο και άβουλο ον, χωρίς συναίσθημα, χωρίς ανώτερες ανάγκες, χωρίς προοπτική η οποία να είναι βασισμένη σε αιώνια σταθερές βάσεις. Έχουμε, δηλαδή, με απλά λόγια έναν «παρτάκια».
Η προσπάθεια του φιλελευθερισμού να δημιουργήσει έναν ανθρωπότυπο που η μόνη του επιδίωξη είναι το ατομικό δικαίωμα και το υλικό όφελος και όχι η προσφορά στο Έθνος και την Κοινωνία, υποσκάπτει τα θεμέλια της πραγματικής έννοιας του ανθρώπου. Όταν η σύγχρονη συστημική προπαγάνδα και η περιρρέουσα παρακμιακή ατμόσφαιρα οδηγούν τον σημερινό άνθρωπο στις δυτικές κοινωνίες να νομίζει ότι μόνο η ατομική του ευδαιμονία και όχι η Πατρίδα, η Οικογένεια και οι άλλες Παραδοσιακές Αξίες, αποτελούν το Νόημα της Ζωής, είναι αναμενόμενο να διαβάζουμε απόψεις ηθικής σαπίλας όπως αυτή που φιλοξενεί η φυλλάδα που στηρίζει με φανατισμό τον Μητσοτάκη και την ΝΔ. Η άρνηση και η αποδόμηση των Ελληνικών Αξιών έχει πλέον μεταβληθεί σε μια τυπική διανοητική διαδικασία, σ’ έναν ιδεολογικό αυτοματισμό, ο οποίος με την σχεδόν απόλυτη κυριαρχία του μεταξύ των «διανοουμένων» και των συστημικών ΜΜΕ, έχει καταστεί η νέα καθεστωτική νοοτροπία στην δικτατορία σκέψης της εποχής μας.
Η παγκοσμιοποίηση, προκειμένου να διατηρήσει την διαλυτική ισχύ της, επιχειρεί συνεχώς να απομακρύνει τον άνθρωπο από τις Πνευματικές Εστίες και Ρίζες της Εσωτερικής Δύναμής του. Ο «δικαιωματισμός», η αποθέωση των «ατομικών δικαιωμάτων», η ιεροποίηση των «ευπαθών κοινωνικών ομάδων», είναι εκείνα τα αιρετικά-διαλυτικά ένζυμα που σε καθημερινή βάση εγχύουν οι σύγχρονες εφιαλτικές ενσαρκώσεις του Οργουελιανού «Μεγάλου Αδελφού», ώστε με πρόσχημα τα, γενικά και αόριστα, μικροεγωιστικά «ατομικά δικαιώματα» να αντικατασταθεί η Εθνική Κοινότητα και η Οικογένεια από απλά και κενά ουσιαστικού περιεχομένου αθροίσματα μοναχικών, απρόσωπων και συμφεροντολόγων ατόμων, έτσι ώστε αυτά να κυβερνιόνται ευκολότερα.
Εμείς, από την δική μας πλευρά, την πλευρά της Εθνικιστικής Κοσμοθεωρίας και Βιοθεωρίας, αντικαθιστούμε το άτομο με το Πρόσωπο και στο πλαδαρό «ατομικό δικαίωμα» του κάθε λογής «παρτάκια» αντιτάσσουμε το Ήθος και το Ύφος του Συνειδητοποιημένου Ανθρώπου του Κοινωνικού Συνόλου. Για μια Κοινωνία Υγιή, Εθνική, με πραγματικά Ευοίωνη προοπτική για την Πατρίδα και τον Λαό.
Γιώργος Μάστορας
