Άρθρο του Γεώργιου Μάστορα
Ο πολιτικός λόγος εκφράζεται από την συγκεκριμενοποίηση των προτάσεων όχι «αλά καρτ», αλλά σε συνολικό επίπεδο. Δεν είναι μόνο το ότι όποιος φορέας ή πρόσωπο θέλει να ασχοληθεί με την πολιτική πρέπει να παρεμβαίνει σε όλα τα ζητήματα και να δίνει ολική και όχι μερική απάντηση, αλλά και το ότι η μια απάντηση επηρεάζει την επόμενη, καθώς σε συνθήκες αλληλεξάρτησης των πραγμάτων ο ελλειπτικός λόγος είναι και παραπλανητικός. Ας θυμηθούμε το ζήτημα της Μακεδονίας ΜΑΣ και της ονομασίας του κρατιδίου των Σκοπίων, το οποίο αποτελεί ένα πολύ καλό παράδειγμα για ανάπτυξη αυτής της σκέψης. Από την μια μεριά ήσαν οι μειονεκτούντες κατά πολύ αριθμητικά, που επιθυμούσαν έναν «έντιμο συμβιβασμό». Από την άλλη ήταν η συντριπτική πλειοψηφία του Ελληνικού Λαού, που δεν δεχόταν κανέναν συμβιβασμό για την Μακεδονία ΜΑΣ.
Από μόνη της, όμως, η ενασχόληση με το συγκεκριμένο (πολύ σοβαρό) ζήτημα ήταν ελλειπτική και ως εκ τούτου παραπλανητική για την εξαγωγή τεκμηριωμένων συμπερασμάτων για πρόσωπα και καταστάσεις στην γενικότερη κατάσταση της Χώρας. Εάν όλα τα θέματα στην πολιτική απαιτούν την ένταξή τους σε ένα ενιαίο σύνολο απαντήσεων και προτάσεων, πολύ περισσότερο αυτό ισχύει για τα Εθνικά θέματα. Υπό αυτό το πρίσμα, λοιπόν, θα πρέπει να πάψουμε να ασχολούμαστε με το Ιερό ζήτημα της Μακεδονίας ΜΑΣ μονοθεματικά, αλλά να το αντιμετωπίσουμε τοποθετώντας το τόσο εντός της γενικότερης κατάστασης της Χώρας όσο και εντός ενός πλαισίου αποτίμησης της ισχύος της. Η Ελλάδα, ως Έθνος, ως Κράτος και έχοντας μια δεδομένη γεωστρατηγική στάθμευση, όφειλε να είχε οικοδομηθεί με συγκεκριμένο Εθνικό αφήγημα και με πλήρη συναίσθηση ότι στις επιδιώξεις της είναι εντελώς μόνη. Γι’ αυτό και θα ήταν επιτακτική ανάγκη να συνειδητοποιήσει ότι τα πάντα εξαρτώνται από την εμπιστοσύνη στις δικές της δυνάμεις και μόνον. Αντί, όμως, να συμβεί κάτι τέτοιο, η Χώρα μας μεταπολεμικά, αλλά πολύ περισσότερο μεταπολιτευτικά, γαλουχήθηκε με ένα σύμπλεγμα κατωτερότητας, σύμφωνα με το οποίο όφειλε να ζει πάντοτε υποταγμένη και παρασιτικά, εξαρτώμενη αποκλειστικά από την «καλοσύνη» των άλλων.
Έτσι, το Έθνος των Ελλήνων και η κρατική του υπόσταση, που άλλοτε κινητοποιείτο για γενιές ολόκληρες από το Αθάνατο Όνειρο της Μεγάλης Ιδέας, κατάντησε (και μάλιστα συνειδητά) στην ροή του Χρόνου να κυριαρχείται από μια πολύ μικρή και φοβική ιδέα ότι, στην καλύτερη των περιπτώσεων, θα έπρεπε να λειτουργεί ως η νοτιότερη επαρχία του «μεγαλείου» της «ενωμένης Ευρώπης». Για δεκαετίες ολόκληρες αυτή η ψευδής αφήγηση λειτούργησε ως υπνωτικό στις συνειδήσεις των Ελλήνων, ώσπου ήρθε η «σφαλιάρα» των Μνημονίων, μετατρέποντας την ονειρική ψευδαίσθηση σε πυρετώδη εφιάλτη, με κάθε βολικό πρόσχημα να μετατρέπεται σε κουρελόχαρτο.
Η Ελλάδα των Μνημονίων είναι μια ουσιαστικά κατεχόμενη Χώρα, της οποίας οι νόμοι αποφασίζονται από συγκεκριμένα κέντρα στο εξωτερικό και απλώς στην συνέχεια επικυρώνονται εδώ από τους κατά καιρούς εγχώριους εντολοδόχους αυτών των κέντρων. Μια Χώρα, η οποία θα είναι χρεωμένη στους «φίλους» της για τα επόμενα 39 (τουλάχιστον) χρόνια. Μια τέτοια Χώρα, όπου οι κατά καιρούς πολιτικές της ηγεσίες διαγωνίζονται στο έρπειν και στην επίδειξη εθελοδουλίας προς τους διεθνείς τοκογλύφους, με τι είδους εχέγγυα μπορεί να αποπειραθεί να επιβάλει το Δίκαιο των Εθνικών μας Θέσεων;
Θεωρώντας, λοιπόν, ότι μια τέτοια «συζήτηση» για το ζήτημα της Μακεδονίας ΜΑΣ δεν μπορεί να είναι ελλειπτική, ας δούμε ξανά τα δεδομένα που έχουν προκύψει. Από την μια μεριά είναι οι εθνομηδενιστές και οι κοσμοπολίτες, οι οποίοι ήσαν υπέρ της ενδοτικής «λύσης», όπως αυτή παρουσιάστηκε στις Πρέσπες και ακόμη χειρότερα, καθώς ο ΣΥΡΙΖΑ είναι που την ψήφισε και η ΝΔ σήμερα που την εφαρμόζει. Αυτή την ενδοτική «λύση» όχι μόνο την πιστεύουν ακράδαντα, αλλά θεωρούν ότι αντανακλά το επίπεδο ισχύος της Χώρας μας. Μια Χώρα που αδυνατεί να σταθεί στα πόδια της και απλώς οφείλει, σύμφωνα με την υποταγμένη λογική τους, να αντιλαμβάνεται επακριβώς τι της ζητάνε οι «φίλοι» της και να το εφαρμόζει αδιαμαρτύρητα προκειμένου να επιβιώνει. Στην άλλη πλευρά ήσαν εκείνοι, οι οποίοι δεν δέχονται την παραμικρή υποχώρηση σε ένα ακραιφνές θέμα όχι μόνο Τιμής αλλά και Επιβίωσης του Έθνους των Ελλήνων. Αρκετοί απ’ αυτούς, όμως, δεν έχουν την απαραίτητη πολιτική οξυδέρκεια να αντιληφθούν ότι στην κατάσταση στην οποία βρίσκεται η Ελλάδα, εάν θέλει ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ να αλλάξει την σημερινή οικτρή κατάσταση στην οποία βρίσκεται, πρέπει να αλλάξει σε ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΚΟ βαθμό αυτό που κατάντησε να είναι, δηλαδή μια αποικία χρέους, έρμαιο στις αδηφάγες ορέξεις αδίστακτων κεφαλαιοκρατών.
Υπάρχει, όμως, και μια τρίτη πλευρά. Είναι, οι πονηροί, οι επιτήδειοι, εκείνοι που θέλουν να είναι ταυτόχρονα «και με τον αστυφύλακα και με τον χωροφύλακα». Αυτοί δηλαδή οι «πουθενάδες» που δηλώνουν «πατριώτες» ή ακόμη κι «εθνικιστές» στο ζήτημα της Μακεδονίας ΜΑΣ, τυγχάνουν όμως απολύτως συστημικοί στα υπόλοιπα κρίσιμα θέματα που απασχολούν την Πατρίδα και τον Λαό. Είναι αυτοί που καλούν τον Λαό μας να σταθεί στο Ύψος των περιστάσεων στο ζήτημα της Μακεδονίας ΜΑΣ, αλλά να είναι ενδοτικός σε άλλα θέματα, όπως π.χ. η ΕΕ, το ευρώ, εννοείται πάντοτε «για το καλό του». Και βεβαίως, στο εγχώριο πολιτικό σκηνικό, να αφήνουν από «χαραμάδες» «φεγγίτες» και «παραθυράκια» μέχρι «ορθάνοικτες πόρτες» για άμεση ή έμμεση σύμπλευση με τους εθνοπροδότες της ΝΔ. Μόνο που αυτό δεν (μπορεί να) γίνεται. Τα Εθνικά θέματα της Χώρας μας ρυθμίζονται σε πλήρη συνάρτηση με το επίπεδο ισχύος της. Όσο, λοιπόν, η Ελλάδα παραμένει υπό πολιτική και οικονομική επιτροπεία από τις ΗΠΑ, την ΕΕ και οποιουσδήποτε άλλους, τα Εθνικά μας θέματα ρυθμίζονται σε ολοκληρωτική αγνόηση των επιδιώξεών μας. Για να αλλάξει αυτό, η Ελλάδα χρειάζεται μια πολιτική ρήξη συνολικού χαρακτήρα με όλα και ό,τι έφερε την Πατρίδα και τον Λαό στην σημερινή δεινή θέση. Χρειάζεται να τραβήξει οριστική «κόκκινη γραμμή» με κάθε έκφραση κι έκφανση του εγχώριου πολιτικού κατεστημένου. Χρειάζεται οπωσδήποτε μια Εθνική Πολιτική Επαναστατική Πρόταση από τους μόνους που μπορούν να σκεφτούν, να αγωνιστούν, να νικήσουν και να φέρουν «σήμερα» την Εθνική Επιβίωση και «αύριο» την Εθνική Ανόρθωση. Χρειάζεται τους Συνειδητοποιημένους Έλληνες Εθνικιστές.
