"Η ψυχοπαθολογία του εθνομηδενισμού" - του Γιώργου Μάστορα

  18/09/2020  

Μοιραστείτε το άρθρο στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης

Η σύγχρονη πολιτική του εθνομηδενισμού αποτελεί το υβριδικό αποτέλεσμα της τερατογένεσης από την «συνουσία» του μαρξιστικού διεθνισμού και του φιλελεύθερου κοσμοπολιτισμού. Τα τελευταία χρόνια το μέγεθος της τερατογένεσης αυτής έχει λάβει τεράστιες διαστάσεις ως κεντρικό ιδεολογικοπολιτικό αφήγημα της οποιασδήποτε κυβερνητικής εξουσίας (και) στην Χώρα μας. Κατά το παρελθόν, ο πόλεμος κατά της φυσικής έννοιας του Έθνους είχε ως περιεχόμενο την «διεθνιστική αλληλεγγύη» και την «ταξική πάλη», πάνω από Φυλές, Έθνη, θρησκευτικές πεποιθήσεις, πολιτικές ταυτότητες. Σήμερα, ο εθνομηδενισμός έχει ως πρόσημο την παγκοσμιοποίηση, στην οποία γίνονται ένα ο «αριστερός» διεθνισμός του «αντιρατσισμού» και ο «δεξιός» κοσμοπολιτισμός των πολυεθνικών και της διεθνούς χρηματιστικής ολιγαρχίας. Υπό τις ανοιχτές φτερούγες του «ιδεολογικού» αυτού υβριδίου και την αδρή χρηματοδότηση διεθνών κέντρων, όπως η περιβόητη «OpenSociety» του Τζορτζ Σόρος, αναπτύσσεται ένα ευρύ δίκτυο «ανθρωπιστικών» ΜΚΟ και παρακρατικών οργανώσεων της άκρας αριστεράς και του «αντιεξουσιαστικού» χώρου, που λειτουργούν ως το μακρύ χέρι του παγκοσμιοποιητικού συστήματος, με σαφείς εντολές για την προαγωγή του εθνομηδενισμού, της λαθρομετανάστευσης και την καταστροφή των Εθνικών, Λαϊκών και Πολιτιστικών ταυτοτήτων.

Θα μπορούσαμε να πούμε ότι η στάση των εθνομηδενιστών (ορισμένων τουλάχιστον εξ αυτών) ενδεχομένως να εμπεριέχει στοιχεία ψυχοπαθολογίας, καθώς η όλη τοποθέτησή τους άπτεται της ιδιομορφίας του χαρακτήρα και της εσωτερικής δομής τους. Ας δούμε δύο χαρακτηριστικές τοποθετήσεις επί του ζητήματος της ψυχολογίας και της σύνδεσής της με την οικονομία και τον μαρξισμό: «Η οικονομία δεν παύει, φυσικά, να έχει το ιδιαίτερο βάρος της μέσα στους διαμορφωτικούς παράγοντες της κοινωνικής ζωής, όμως υποτάσσεται στη γενική λογική και στη γενική μορφολογία των κοινωνικών σχέσεων, των σχέσεων ανάμεσα σε ανθρώπινες υπάρξεις που ζουν κοινωνικά. Μιλώντας κανείς για ανθρώπους, για σχέσεις μεταξύ τους, για δυνάμεις που συγκροτούν και συγκρατούν κοινωνίες, εισέρχεται στο βαθύ και έσχατο επίπεδο της ανάλυσης, δηλαδή στο επίπεδο της κοινωνικής οντολογίας… Αποφασιστικούς ερεθισμούς στη σκέψη μου έδωσε, όμως, όχι μόνον η κριτική αντιπαράθεση με την μαρξιστική θεωρία, αλλά και η κριτική βίωση και παρατήρηση του κομμουνιστικού κινήματος στη διεθνή και διαχρονική του διάσταση». Το απόσπασμα που παραθέσαμε προέρχεται από συνέντευξη του Παναγιώτη Κονδύλη στο περιοδικό «Διαβάζω», τον Απρίλιο του 1998, με τίτλο «Εκπλήσσομαι, αν κάποιος συμφωνεί μαζί μου». Από την ίδια συνέντευξη προέρχεται και το επόμενο απόσπασμα που ακολουθεί και αναφέρεται στην θεωρία της ετερογονίας των σκοπών: «Δεκάδες εκατομμύρια ανθρώπων, πλείστοι όσοι από τους οποίους είχαν ηθικότατες προθέσεις και επέδειξαν συχνότατα απαράμιλλη αυτοθυσία, μάχονται για την εγκαθίδρυση της Ουτοπίας, όμως από τη συλλογική τους δράση προέκυπταν αποτελέσματα απ’ ευθείας αντίθετα προς τους κεκηρυγμένους σκοπούς, αποτελέσματα που ανακύκλωναν ακριβώς εκείνα τα φαινόμενα που ήθελε και όφειλε να ξεπεράσει η Ουτοπία».

Χρησιμοποιήσαμε αυτές τις δύο τοποθετήσεις του αείμνηστου Κονδύλη, γιατί θεωρούμε ότι η γνώση της φύσης του ανθρώπου έχει σχέση με την ψυχοσύνθεσή του. Είναι αυτό που λέει ο θυμόσοφος Λαός μας: «Άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου». Αυτή ακριβώς την «άβυσσο», που καθορίζει αρκετές φορές τις συμπεριφορές των ανθρώπων, αγνοούσε ο μαρξισμός-λενινισμός, για τον οποίο το μόνο που μέτραγε ως θεμέλιος λίθος ήταν η οικονομία και οι οικονομικοί νόμοι. Γι’ αυτό και όσοι έχουν γαλουχηθεί με βάση το οικονομικό δόγμα ως τον σιτοβολώνα της ιστορικής και πολιτι(στι)κής πραγματικότητας, ανεξαρτήτως του αν είναι μαρξιστές ή φιλελεύθεροι, δεν είναι καθόλου δύσκολο να μεταπηδήσουν σε οποιαδήποτε μορφή εθνομηδενισμού, ακόμη και την πιο ακραία.

Με φαινόμενα, μάλιστα, τα οποία μπορούν να αποκτήσουν και ψυχοπαθολογικό χαρακτήρα, όπως βεβαίως συνέβη και με μέρος των συμμετεχόντων στο περιβόητο «gaypride» της Θεσσαλονίκης, όπου σε περίοπτη θέση υπήρχε πανό που έγραφε «Στο διάολο η οικογένεια, στο διάολο κι η πατρίς, η ελλάδα να πεθάνει να ζήσουμε εμείς»! Παρά όμως την ξεκάθαρη ρατσιστική ρητορική μίσους που ξερνούσε αυτό το εμετικό σύνθημα (όπως βεβαίως έκαναν στο παρελθόν και άλλα παρεμφερή, όπως το «Ελλάδα σκάσε», «Ωραία η Καλλιθέα, αλλά έχει πολλούς Έλληνες» και άλλα συναφή) δεν είδαμε τον γνωστό επαγγελματία «αντιρατσιστή» να… ευαισθητοποιείται και να συντάσσει «με τιμή» (όπως χαρακτηριστικά αναφέρει κάθε φορά) μια ακόμη μηνυτήρια αναφορά. Προφανώς, θα το έκανε εάν στην θέση της λέξης «ελλάδα» (προσέξτε ότι γράφουν το «ε» με μικρά γράμματα. Για τέτοιο μίσος μιλάμε…) ήταν το «Τουρκία», «Αλβανία», «Σκόπια» ή κάποια άλλη κρατική οντότητα. Το είπαμε και νωρίτερα. Τέτοια φαινόμενα απύθμενου μίσους μπορούν να εξηγηθούν μόνο με όρους ψυχοπαθολογίας, με εμβάθυνση και διερεύνηση σε πολύ δυστυχισμένα παιδικά χρόνια και συμπλέγματα απόρριψης και απόγνωσης.

Γιώργος Μάστορας


Μοιραστείτε το άρθρο στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης