Η απάντηση του Ηλία Κασιδιάρη για τα γεγονότα στα Καμένα Βούρλα: Τα "ανήλικα προσφυγόπουλα" (25 χρονών και πάνω) να τα πάρει σπίτι του ο Μητσοτάκης! ΟΥΤΕ ΣΕ ΞΕΝΟΔΟΧΕΙΑ, ΟΥΤΕ ΣΕ ΚΛΕΙΣΤΕΣ ΔΟΜΕΣ! ΕΞΩ ΤΩΡΑ ΟΛΟΙ ΟΙ ΛΑΘΡΟΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ! #ΑΠΕΛΑΣΗ_ΤΩΡΑ
Ιδού ένα πρόσφατο δείγμα του μισελληνισμού της ΝΔ. Ο Μηταράκης, ως φυσική συνέχεια της Τασίας Χριστοδουλοπούλου και του Μουζάλα, επιτίθεται στους Έλληνες πολίτες που αντιδρούν νόμιμα στην καταστροφή της Πατρίδας μας:
Με αφορμή τα γεγονότα στα Καμένα Βούρλα και τον βρώμικο πόλεμο που έχει κηρύξει η κυβέρνηση Μητσοτάκη στις τοπικές κοινωνίες που αντιδρούν στον λαθραίο εποικισμό της χώρας, ο Γιώργος Μάστορας αναλύει την διαχρονικά εχθρική στάση της Νέας Δημοκρατίας ενάντια στους Έλληνες και τον Ελληνισμό:
Η ολοένα και αυξανόμενη ενόχληση και αντίδραση του Ελληνικού Λαού στις διάφορες αποφάσεις της κυβέρνησης της ΝΔ σε Εθνικά και Κοινωνικά ζητήματα (εφαρμογή της κατάπτυστης Συμφωνίας των Πρεσπών, ψοφοδεής αντιμετώπιση της τουρκικής απειλής, απόλυτα αποτυχημένη διαχείριση της λαθρομετανάστευσης, αλλοπρόσαλλες αποφάσεις σχετικά με την αντιμετώπιση του κορονοϊού, κτλ.), επαναφέρει στην πολιτική επικαιρότητα μία λέξη-έκφραση αγαπημένη στο πάνθεον του «Συνταγματικού τόξου». Ο «λαϊκισμός» (και το παράγωγό του ο «εθνολαϊκισμός»), ανά τακτά χρονικά διαστήματα, βγαίνει ως ανάθεμα από τα χείλη διαφόρων εκπροσώπων της κυβέρνησης Μητσοτάκη. Κρίνοντας ο οποιοσδήποτε από την σπουδαιότητα με την οποία προβάλλεται η μομφή κατά του «λαϊκισμού», βγαίνει το συμπέρασμα ότι αποτελεί το νέο κολάσιμο «αμάρτημα» στον «παράδεισο» της σύγχρονης «πολιτικής ορθότητας».
Βεβαίως, στην σημερινή εποχή της «δημιουργικής ασάφειας» και της «νοηματικής διεύρυνσης», η έννοια του «λαϊκισμού» αποτελεί κάτι το ιδιαίτερα ανεξήγητο και πεισματικά αρνούμενο να νοηματοδοτηθεί σε επίπεδο ειδοποιού διαφοράς. Επομένως, δεν τίθεται θέμα αυτόματης και επεξηγηματικής απάντησης. Κάποτε, τα πράγματα ήταν εντελώς διαφορετικά, καθώς το όλο νόημα ήταν στενότερο και σίγουρα, πολύ πιο προσιτό. Ο «λαϊκισμός» ήταν συνυφασμένος με την άκρατη «παροχοκρατία», με την ένσταση να έγκειται στο ότι μια πολιτική και κυβερνητική κυριαρχία ενός κομματικού φορέα βασιζόταν σε «παροχές» που είχαν φαινομενικό περιεχόμενο. Παροχές, δηλαδή, οι οποίες όσα έδιναν τα έπαιρναν πίσω πολλαπλάσια, οπότε ενώ φαινόντουσαν επωφελείς τελικά αποδεικνύονταν βλαβερές. Αναμφίβολα, η πιο κλασική περίπτωση αυτής της έννοιας του «λαϊκισμού» ως άκρατης παροχοκρατίας ήταν η λεγόμενη «κοινωνική πολιτική» βασισμένη στην μέθοδο των δανείων, με πλέον χαρακτηριστικό παράδειγμα την πρώτη περίοδο του ΠΑΣΟΚ, όταν με μέσο τον δημοσιονομικό εκτροχιασμό μοιράζονταν «δώρα», τα οποία όμως τελικά δεν ήσαν καθόλου… αγαθά, αλλά προστίθεντο σε έναν ατέλειωτο λογαριασμό, τα «σπασμένα» του οποίου και πληρώνουμε μέχρι και σήμερα.
Σήμερα, όμως, η μομφή κατά του «λαϊκισμού» αποδίδεται συλλήβδην σε κάθε μορφή αμφισβήτησης ενός συγκεκριμένου πολιτικού και κοινωνικού υποκειμένου, όπως π.χ. οι έννοιες της Ε.Ε. και του ευρώ. Σε αντίθεση με την παροχοκρατία, οι φορείς αυτού που οι συστημικές δυνάμεις ονομάζουν σήμερα ως «λαϊκισμό» (ή σωστότερα ως «εθνολαϊκισμό») έχουν ως κεντρικά συνθήματα αναφοράς τους την Εθνική Ανεξαρτησία και την Κοινωνική Δικαιοσύνη. Οι σύγχρονες καθεστωτικές αναλύσεις δεν ταυτοποιούν πια τον «λαϊκισμό» με την παρωχημένη παροχοκρατία, αλλά ως ένα ευρύτερο είδος πολιτικής μεθόδου και συμπεριφοράς. Αυτές οι αναλύσεις θεωρούν ότι ο «λαϊκισμός» αποτελεί σήμερα την αγνόηση των πραγματικών γεγονότων, την κατασκευή φανταστικών εχθρών, την πρόταση εύκολων λύσεων, τον άκρατο-άμυαλο συναισθηματισμό βασισμένο σε μελοδραματικές-κατασκευασμένες καταστάσεις.
Με βάση, όμως, τις παραπάνω περιγραφές, ο «λαϊκισμός» έγκειται στην καταφρονητική απόδοση στους πολίτες όλων των παραπάνω κατά την λήψη των δημοκρατικών (ψηφοφορικά) πολιτικών αποφάσεων. Οπότε η συγκεκριμένη έννοια στερείται ειδοποιού διαφοράς, καθώς εάν όλα αυτά είναι «λαϊκισμός» τότε ο κυρίαρχος ευρωπαϊσμός αποτελεί την πιο κραυγαλέα περίπτωσή του. Δηλαδή, «αγνόηση των γεγονότων», όπως ότι η Ευρώπη εξασφάλισε, δήθεν την μεταπολεμική ειρήνη; «Εύκολες λύσεις», όπως κόψτε τα πάντα στην Ελλάδα για να μην επιβαρυνθούν οι άλλοι Ευρωπαίοι; «Μελοδραματικές - κατασκευασμένες καταστάσεις», όπως ευρωλαγνεία, ευρωσημαίες και ευρωύμνοι; Με τέτοιου είδους κριτήρια, τελικά όλοι είναι «λαϊκιστές», με τους ευρωπαϊστές, που αποδίδουν τόσο εύκολα την μομφή στους άλλους, να είναι «πρώτοι και καλύτεροι». Η πολιτική και οικονομική «ελίτ» της Ε.Ε. δαιμονοποιεί όσους την αμφισβητούν ως «λαϊκιστές», την ίδια στιγμή κατά την οποία φέρεται ανάλογα, σύμφωνα με τα ίδια τα δικά της κριτήρια.
Η σύγχρονη «πολιτική ορθότητα» έχει δημιουργήσει ένα νέο είδος «-ισμού», ο οποίος πίσω από την «δημοκρατική» μάσκα του δαιμονοποιεί (και ποινικοποιεί…) κάθε αντίθετη φωνή, αναιρώντας με τον χειρότερο τρόπο στην πράξη κάθε έννοια πλουραλισμού, ελεύθερης έκφρασης, ανεμπόδιστης διακίνησης των ιδεών. Ευρισκόμενοι μπροστά σ’ ένα είδος «σταυροφορίας κατά της μνήμης», όλοι αυτοί οι τύποι που κουνούν επιδεικτικά το δάκτυλό τους και ομιλούν περί «λαϊκισμού», θέλουν να μας κάνουν να ξεχάσουμε ότι η υιοθέτηση του (τόσο αγαπημένου σ’ αυτούς) ευρώ από την Ελλάδα υπήρξε καταστροφική, όπως αποδεικνύει το εμπειρικό υλικό της ιστορίας και η σημερινή κατάσταση της Χώρας.
Εάν η Ελλάδα είχε διατηρήσει το Εθνικό της νόμισμα, την Δραχμή, θα μπορούσε να αντιμετωπίσει πολύ πιο αποτελεσματικά μια ακόμη μακροοικονομική κρίση, χωρίς να χρειαστεί να καταβάλει αντ’ αυτού το τεράστιο κόστος της λεγόμενης «εσωτερικής υποτίμησης», δηλαδή της επιχείρησης φτωχοποίησης του μεγαλύτερου μέρους του Ελληνικού Λαού. Μια «εσωτερική υποτίμηση» που μετέτρεψε την Πατρίδα και τον Λαό σε παρία της Ευρώπης και, πολύ χειρότερα, χωρίς ορίζοντα απεμπλοκής από την τραγική κατάσταση. Ως «κερασάκι στην τούρτα» των όσων προηγήθηκαν, διαπιστώνουμε μια (συνειδητή) στρέβλωση της πολιτικής συζήτησης για την πραγματικότητα. Η σκόπιμη χρήση της (σύνθετης) έννοιας του «εθνολαϊκισμού» έχει ως σκοπό να δείξει ότι ο «λαϊκισμός» είναι απαραίτητα ένα «ακροδεξιό» φαινόμενο, εφόσον το πρόθεμα «έθνος» παραπέμπει στον Εθνικισμό.
Η εμμονή, μάλιστα, της ΝΔ εναντίον της «επάρατης νόσου» του «εθνολαϊκισμού», που υποτίθεται ότι, συν τοις άλλοις, διέπει (και) τον ΣΥΡΙΖΑ (!) δείχνει πόσο έχει διαβρωθεί η φιλελεύθερη αντίληψή της από το διεθνιστικό αριστερόστροφο πνεύμα της Μεταπολίτευσης. Βασική αρχή της μεταπολιτευτικής «ορθότητας» είναι πως οτιδήποτε είναι «Εθνικό» αποτελεί αυτομάτως και… τουλάχιστον ύποπτη έννοια. Μια τέτοια ιδεολογικοπολιτική σύγχυση δείχνει ξεκάθαρα γιατί η ΝΔ αποτελεί μονίμως πολιτικό «πελάτη» της διεθνιστικής αριστεράς και γι’αυτό αδυνατεί να αντιταχθεί σοβαρά και σθεναρά στην ηγεμονία της. Ο Αγώνας που διεξάγουν οι Έλληνες για την Πατρίδα, με ξεκάθαρα Ιδεολογικό και Πολιτικό πρόσημο, ανάμεσα στους σκοπούς και τους στόχους που έχει είναι να επαναφέρει την Ελληνικότητα και τον Εθνικισμό ως κυρίαρχες κατευθυντήριες γραμμές στην Εθνική και Κοινωνική ζωή του Τόπου.
Γιώργος Μάστορας
