Ο περιβόητος «δικαιωματισμός» και τα θλιβερά παράγωγά του στην εντελώς ανεξέλεγκτη κίνηση του επί παντός επιστητού, συν τοις άλλοις, δεν λαμβάνει καθόλου υπόψιν τα δικαιώματα των άλλων, ακόμη και στις δραστηριότητες της απλής καθημερινής ζωής («έχω δικαίωμα να μιλώ πάρα πολύ δυνατά στο κινητό» ή -πολύ χειρότερα- «έχω δικαίωμα να ρεύομαι και να… αερίζομαι μπροστά σε άλλους», «έχω δικαίωμα να… σκαλίζω την μύτη μου δημοσίως» κ.λπ.). Αντιθέτως, επεκτείνεται σε όνειρα θερινής νυκτός και χίμαιρες του τύπου «έχω δικαίωμα να γίνω πλούσιος» (χωρίς, εννοείται,  να έχω εργαστεί τίμια και σκληρά), «έχω δικαίωμα να είμαι ευτυχισμένος» (έτσι, γενικά και αόριστα) και άλλα παρόμοια, στα οποία δεν (είναι δυνατόν να) υπάρχουν όρια, με τραγικό αποτέλεσμα να μην υφίστανται πλέον ξεκάθαροι ρόλοι σε κομβικά σημεία, όπως στην Οικογένεια, στην Παιδεία, στην Δικαιοσύνη.

Έτσι, φτάνουμε σε ακόμη πιο κραυγαλέα φαινόμενα «δικαιωματισμού», όπως «έχω δικαίωμα να μισώ το Έθνος μου», «έχω δικαίωμα να χλευάζω την θρησκεία των Ελλήνων» (και μόνο αυτών), «έχω δικαίωμα να μείνω αμόρφωτος», «έχω το δικαίωμα να είμαι ανάγωγος», «έχω το δικαίωμα να παίρνω ναρκωτικά», «έχω το δικαίωμα να διαθέτω ανδρικά γεννητικά όργανα και γένια ή γυναικεία γεννητικά όργανα και στήθη, αλλά να δηλώνω ό,τι θέλω» κ.ο.κ.

Παντού «δικαιώματα», με διαστρεβλωμένο όμως περιεχόμενο ως προς την ουσία της έννοιας, αλλά πουθενά καθήκοντα και υποχρεώσεις απέναντι στην Πατρίδα, στην Κοινωνία, στους συνανθρώπους μας, εν τέλει, απέναντι στον ίδιο μας τον εαυτό. Οι «φιλελέφτ» και οι λοιποί ακόλουθοί τους, επέβαλλαν έναν «άρρωστο» τρόπο ζωής και συμπεριφοράς, όπου η μόρφωση, η αριστεία, η ευγένεια, η φιλοπατρία θεωρούνται «ρετσινιά», «χολέρα», «ντεμοντέ». Ανεξαρτήτως, του αν είναι φιλελεύθεροι κοσμοπολίτες ή μαρξιστές διεθνιστές, ανάγοντας τον εθνομηδενισμό σε κυρίαρχο κινητήριο μοχλό των ενεργειών τους, έχουν μετατρέψει αυτόν τον περιβόητο «δικαιωματισμό» στο «ιερό βιβλίο» που (πρέπει να) ωθεί την κοινωνία. Το νιώθουμε, το βλέπουμε, το «εισπράττουμε» σε κάθε πτυχή της καθημερινότητάς μας.

Η «πολιτική ορθότητα» προωθεί την ατζέντα της, συγχωνεύοντας τις αριστερές και δεξιές επιλογές του συστήματος σε ένα μεικτό καθεστώς διακυβέρνησης και ελέγχου σκέψης. «Λίμπεραλ» δεξιοί και «ροζ» αριστεροί αποτελούν τους πολιτικούς υπηρέτες - όργανα αυτού του αντεθνικού, αντιλαϊκού και αφύσικου συστήματος.

Γιώργος Μάστορας