Η όξυνση της τουρκικής επιθετικότητας, αδιαλλαξίας και επεκτατισμού σε βάρος όχι μόνο των κυριαρχικών δικαιωμάτων της Ελλάδας, αλλά και της ίδιας της ύπαρξής της, μας δίνει την ευκαιρία για μία σχετικά σύντομη «ιχνηλάτηση» πάνω στο ζήτημα των Εθνικών Κυριαρχικών Δικαιωμάτων της Χώρας μας. Καταρχάς, το Δικαίωμα των Ελληνικών νησιών να έχουν ΑΟΖ στηρίζεται στο Διεθνές Δίκαιο της Θάλασσας και ειδικότερα στην Διεθνή Σύμβαση του MontegoBay του 1982. Παρότι έχουν υπάρξει ενδοκρατικές αντιδικίες για την ερμηνεία της, η ρύθμιση αυτή δεν έχει πάψει στο ελάχιστο να ισχύει. Αυτό στην πράξη δεν σημαίνει ότι τα Ελληνικά νησιά «πνίγουν» την τουρκική ενδοχώρα, αφού μεταξύ διαφορετικών χωρών που γειτνιάζουν θαλάσσια υπάρχει η στάθμιση της «μέσης ναυτικής γραμμής» μεταξύ των ΑΟΖ.
Εννοείται πως αποτελεί σοβαρό έγκλημα του πολιτικού συστήματος, που δεν έχει ανακηρύξει την Ελληνική ΑΟΖ ως τώρα. Το ότι η χώρα μας δεν άσκησε αυτό το αναφαίρετο διεθνές δικαίωμά της, δεν σημαίνει ότι το έχει απωλέσει ή έχει παραιτηθεί δια παντός από την άσκησή του. Χρειάζεται, επίσης, να δούμε και την πρακτική οικονομική σημασία αυτού του δικαιώματος, δηλαδή τις εξορύξεις υδρογονανθράκων στο βυθό και το υπέδαφος. Και επειδή κάποιοι «ανησυχούντες» μιλάνε εκ του ασφαλούς για πηγή ενέργειας «αντιπεριβαλλοντική», περιοριζόμενοι αποκλειστικά και μόνο σε αυτή την επισήμανση, αυτό δεν μπορεί να σημαίνει ότι από αυτόν τον φυσικό πόρο πρέπει εμείς μονομερώς να παραιτηθούμε και για τις επόμενες γενεές Ελλήνων, περιμένοντας πιθανόν πιο ευνοϊκούς για το περιβάλλον μελλοντικούς θετικούς συσχετισμούς, για να το εκμεταλλευτεί χωρίς καμία τέτοιου είδους ευαισθησία αποκλειστικά η νέο-οθωμανική Τουρκία. Συν τοις άλλοις, η ΑΟΖ δεν αφορά μόνο τα πετρέλαια, αλλά και τα κρίσιμα για την βιωσιμότητα των Ελληνικών νησιών αλιευτικά δικαιώματα, μορφές ορυκτού πλούτου άλλου είδους, ουσιαστική περιβαλλοντική προστασία της θάλασσας, ακόμη και το δικαίωμα να ανεγείρει, αν χρειαστεί, η Ελλάδα, εντός της ΑΟΖ της τεχνητά νησιά που αυξάνουν την στενή εδαφική κυριαρχία της.
Πολύ σημαντικότερη, όμως, από τα οικονομικά κυριαρχικά δικαιώματα που συνεπάγεται η ΑΟΖ, αποτελεί η Κρατική Κυριαρχία και η Εδαφική Ακεραιότητα της Χώρας μας. Εάν η Ελλάδα υποχωρήσει και γίνει δεκτό το τουρκικό αίτημα να αναγνωριστεί ότι τα Ελληνικά νησιά ή έστω τα πιο ανατολικά από αυτά (Κρήτη, Λέσβος, Χίος, Σάμος, Ρόδος, Κως, Καστελόριζο, κ.α., δηλαδή επί της ουσίας τα σημαντικότερα σε μέγεθος και πληθυσμό Ελληνικά νησιά) δεν έχουν δικαίωμα σε ΑΟΖ και υφαλοκρηπίδα, αυτό που χάνεται δεν είναι απλώς τα οικονομικά δικαιώματα που παρέχει η ΑΟΖ και η υφαλοκρηπίδα. Πολύ περισσότερο, αυτό που χάνεται είναι η γεωπολιτική σχέση και δεσμός ανάμεσα στην ηπειρωτική Ελλάδα και στα νησιά αυτά.
Χωρίς οικονομικά δικαιώματα και χωρίς άνοιγμα δραστηριοτήτων στην θαλάσσια ζώνη των 200 ναυτικών μιλίων που αφορά η ΑΟΖ, τα Ελληνικά νησιά θα περιτριγυρίζονται στενά και ασφυκτικά από μια αποκλειστική τουρκική ζώνη οικονομικής ανάπτυξης, συνδυασμένη και με την ευχερέστερη στρατιωτική τουρκική ανάπτυξη στα διεθνή ύδατα και με μια απόλυτη κυριαρχία στις ηλεκτρονικές επικοινωνίες και δίκτυα. Τα νησιά μας θα γίνουν πιο φτωχά, ακόμα λιγότερο συνδεδεμένα, από κάθε άποψη, με την Ελληνική ηπειρωτική χώρα και περισσότερο συνδεδεμένα, με ό,τι μπορεί να συνεπάγεται αυτό, με την τουρκική Μικρασιατική παραλία.
Μοιραία, λοιπόν, θα έχουν περαιτέρω παρασιτική οικονομία, καθώς θα «βλέπουν» κοινωνικά, οικονομικά, πολιτιστικά και στο τέλος και πολιτικά, όχι στο υπόλοιπο τμήμα της Ελλάδας, αλλά προς την διογκούμενη και αχόρταγη νέο-οθωμανική Τουρκία του Ερντογάν. Σε γεωπολιτικό επίπεδο αυτό συνεπάγεται την μεσοπρόθεσμη «γκριζοποίηση» όλων αυτών των νησιών και όχι μόνο του «μοναχικού Καστελόριζου» και την τελική μεταβίβασή τους στην τουρκική κυριαρχία, όπως προβλέπει το σχέδιο της «Γαλάζιας Πατρίδας».
Εάν η Ελλάδα ήταν ένα Εθνικό Κράτος με αντίστοιχη Εθνική Ηγεσία, θα αντιστεκόταν, με κάθε μέσο, στην προσπάθεια αποδυνάμωσής της, με τελικό σκοπό την δορυφοριοποίηση ή διάλυσή της. Μπορεί οι πρόγονοί μας να έκαναν την Εθνεγερσία το 1821 για να μπορέσει επιτέλους το Έθνος μας να αποκτήσει ξανά την Ελευθερία του, αλλά οι ψοφοδεείς ηγεσίες του «Συνταγματικού τόξου» κάνουν ό,τι περνάει από το χέρι τους για να ξαναγυρίσουμε υπό τον ζυγό των οθωμανών, ακριβώς 200 χρόνια αργότερα. Σε πλήρη αντίθεση με το Καθήκον απέναντι στην Ιστορία της Ελλάδας και τα Εθνικά αισθήματα Υπερηφάνειας των Ελλήνων, η κυβέρνηση Μητσοτάκη φροντίζει «κάτω από το τραπέζι» και «στα μουλωχτά» για νέα εθνικά ξεπουλήματα. Μετά τις Πρέσπες του ΣΥΡΙΖΑ έρχονται από την ΝΔ το Αιγαίο και η Θράκη αύριο για να συνεχιστεί το παζλ της εθνικής προδοσίας. Σε αυτήν ακριβώς την προσπάθεια εθνικής αποδόμησης, κάθε Συνειδητοποιημένος Έλληνας Εθνικιστής και Πατριώτης οφείλει να αντισταθεί σθεναρά με όλες του τις δυνάμεις και σε όλους τους τομείς.
Γιώργος Μάστορας
