Οι Τούρκοι κομπάζουν για την ραγδαία άνοδο που εμφανίζει τα τελευταία χρόνια η αμυντική τους βιομηχανία. Στην πραγματικότητα ωστόσο, μεγάλο μέρος της ανάπτυξης αυτής οφείλεται σε πώληση οπλικών συστημάτων και παροχή τεχνογνωσίας από Ευρωπαϊκά Κράτη (και δη την Γερμανία), δηλαδή κράτη τα οποία τυπικά είναι σύμμαχοι της Ελλάδος!
Τον Δεκέμβριο του 2008, τα Κράτη-Μέλη της ΕΕ υιοθέτησαν την υπ’ αριθ. 944 ΚΟΙΝΗ ΘΕΣΗ για την Εξωτερική Πολιτική και την Πολιτική Ασφάλειας της ΕΕ, σύμφωνα με την οποία τα κράτη μέλη απαγορεύεται να χορηγούν άδεια εξαγωγής στρατιωτικού εξοπλισμού «εφόσον υπάρχει σαφής κίνδυνος ο επίδοξος αποδέκτης να χρησιμοποιήσει την προς εξαγωγή στρατιωτική τεχνολογία ή τον εξοπλισμό επιθετικά έναντι άλλης χώρας ή για να υποστηρίξει διά της βίας εδαφικές διεκδικήσεις».
Επιπλέον, σύμφωνα με το άρθρο 2 της ως άνω ΚΟΙΝΗΣ ΘΕΣΗΣ, τα Κράτη-Μέλη πριν χορηγήσουν την άδεια εξαγωγής, λαμβάνουν υπόψη: «α) την ενδεχομένη επίδραση της προς εξαγωγή στρατιωτικής τεχνολογίας ή του εξοπλισμού στα συμφέροντα άμυνας και ασφάλειας των ιδίων καθώς και άλλων κρατών μελών και των φίλιων και συμμάχων χωρών» και «β) τον κίνδυνο να χρησιμοποιηθεί η στρατιωτική τεχνολογία ή ο εξοπλισμός κατά των δυνάμεών τους ή των δυνάμεων άλλων κρατών μελών και των φίλιων και συμμάχων χωρών».
Εντούτοις, τον Ιούλιο του 2009 η Γερμανία κατά παράβαση της ως άνω ΚΟΙΝΗΣ ΘΕΣΗΣ (δηλαδή νομικής διάταξης που ρυθμίζει τις σχέσεις των Κρατών-Μελών), παρείχε άδεια εξαγωγής για την ναυπήγηση 6 υποβρυχίων Type 214TN για το Πολεμικό Ναυτικό της Τουρκίας. Επιπλέον, το Γερμανικό Δημόσιο εγγυήθηκε την καλή εκτέλεση της σύμβασης της ThyssenKrupp Marine Systems με την Τουρκία μέχρι του ποσού των 2,49 δις.!
Το γεγονός μάλιστα ότι η Γερμανία επέτρεψε η ναυπήγηση των υποβρυχίων να γίνει στην Τουρκία με την ενσωμάτωση μεγάλου αριθμού συγκροτημάτων, συστημάτων και υποσυστημάτων τουρκικής αναπτύξεως, δυσχεραίνει αρκετά στο παρόν στάδιο την παρεμπόδιση ολοκλήρωσης της κατασκευής τους ακόμα και στην περίπτωση που η ΕΕ επιβάλλει (κάλλιο αργά παρά ποτέ) εμπάργκο όπλων στην Τουρκία.
Μία πιθανή λύση θα ήταν να απαγορευτεί στην Γερμανική εταιρεία Hensoldt να παραδώσει τα περισκόπια τα οποία κατασκευάζει και προορίζονται για τα υποβρύχια Type 214TN. Μία άλλη λύση θα ήταν να απαγορευτεί στην γερμανική εταιρεία Atlas Elektronik να συνεχίσει την συνεργασία της με την τουρκική Havelsan αναφορικά με το πρόγραμμα ολοκλήρωσης των τορπιλών που θα εξοπλίσουν τα νέα υποβρύχια, στο σύστημα διαχείρισης μάχης ISUS-90/72.
Περαιτέρω, σύμφωνα με πληροφορίες που είδαν πρόσφατα το φως της δημοσιότητας στον ελληνικό αμυντικό Τύπο , η γερμανική αμυντική βιομηχανία έχει πιθανότατα προβεί σε πολλές ακόμα περιπτώσεις σε πώληση υψηλού επιπέδου τεχνογνωσίας στους Τούρκους. Αυτό τεκμαίρεται-εκτός των άλλων- και από την «καταπληκτική» (και συνεπώς ίσως διόλου τυχαία) ομοιότητα που εμφανίζει μία σειρά νέων προϊόντων της τουρκικής αμυντικής βιομηχανίας, με αντίστοιχα προϋπάρχοντα συστήματα γερμανικής κατασκευής.
Τέτοιες περιπτώσεις είναι:
α) τα τουρκικά πυραυλικά αντιαεροπορικά συστήματα HISAR A και HISAR O, τα οποία βασίζονται εμφανώς στην έκδοση Εκτοξεύσεως Επιφανείας του πυραύλου IRIS-T της γερμανικής εταιρείας Diehl Defence GmbH & Co. KG.
β) Ο πύραυλος πλεύσεως (cruise) τύπου SOM που αναπτύχθηκε για μεταφορά και άφεση από μαχητικά αεροσκάφη, ο οποίος έχει εντυπωσιακές ομοιότητες με τον αντίστοιχο KEPD 350 Taurus της εταιρείας Taurus Systems GmbH, που αποτελεί κοινοπραξία της γερμανικής MBDA Deutschland GmBH και της σουηδικής Saab Bofors Dynamics.
γ) Ο αντιαρματικός πύραυλος UMTAS που αναπτύχθηκε για χρήση από επιθετικά ελικόπτερα όσο και τεθωρακισμένα οχήματα, και φαίνεται να αποτελεί εξέλιξη του PARS 3LR της γερμανικής εταιρείας PARSYS GmbH, που αποτελεί κοινοπραξία των MBDA Deutschland GmBH και BGT Defence GmbH & Co.K
Ακόμα και στα μη επανδρωμένα αεροσκάφη Bayraktar TB2S και Akinci, καθώς επίσης και στα όπλα σειράς ΜΑΜ (-L, -C, Bozok) τα οποία αυτά χρησιμοποιούν, φέρεται να υπάρχει γερμανική συμβολή.
Το ερώτημα είναι τι έκαναν τόσα χρόνια οι ελληνικές κυβερνήσεις; Γιατί δεν απέτρεψαν την συστηματική εξαγωγή οπλικών συστημάτων και τεχνογνωσίας από Ευρωπαϊκές χώρες (Ισπανία, Γερμανία, Ιταλία κλπ.) προς την Τουρκία; Για ποιον λόγο δεν μερίμνησαν για την εφαρμογή των κοινοτικών νομικών ρυθμίσεων που απαγόρευαν τις εξαγωγές αυτές;
Είναι ξεκάθαρο ότι η αδράνεια που επιδείχθηκε (και εξακολουθεί να επιδεικνύεται) επί σειρά ετών, έχει ζημιώσει ήδη το δημόσιο συμφέρον και την προσπάθεια για υπεράσπιση της εθνικής μας κυριαρχίας.
ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΣ ΤΣΑΓΚΑΣ
