Υπάρχουν συχνά στιγμές, όταν κυκλοφορούμε, εργαζόμαστε, συνομιλούμε, συναναστρεφόμαστε με αρκετούς συμπατριώτες μας, που αισθανόμαστε έντονα ερωτηματικά για τις απόψεις, το πνεύμα, την συμπεριφορά, την νοοτροπία, την όλη στάση τους απέναντι στην ζωή. Μας κυριεύει τότε η εντύπωση ότι ερχόμαστε σε επαφή με πολύ διαφορετικούς ανθρώπους αλλοτριωμένους. Η εντύπωση αυτή δεν οφείλεται σε γεγονότα και καταστάσεις που προκύπτουν από την αναμενόμενη πρόοδο της τεχνολογίας, αλλά από κάτι εντελώς διαφορετικό. Πρόκειται για ένα δυσάρεστο ξάφνιασμα, ένα συναίσθημα απόγνωσης.
Ακούμε απόψεις που μας ενοχλούν σφόδρα, βλέπουμε συμπεριφορές που μας θλίβουν, αντιμετωπίζουμε νοοτροπίες που μας προβληματίζουν, πράξεις που μας αηδιάζουν, λόγια που μας εκνευρίζουν. Αισθανόμαστε να περιβαλλόμαστε από αντιλήψεις κυρίαρχες, που μας οδηγούν στο να νιώθουμε παρείσακτοι, περιθωριακοί, αποκομμένοι, ξένοι μέσα στην ίδια μας την Χώρα. Βλέπουμε τα ασήμαντα και τα τιποτένια να έχουν κυριέψει τις κορυφές των πιο υψηλών ιδανικών, ιδεών, καθηκόντων και πράξεων.
Γι’ αυτή μας την αντίθεση στην αποθέωση του τίποτα, θεωρούμαστε ως «απροσάρμοστοι» από τους εκφραστές της καθεστωτικής ασημαντότητας. Εκείνες τις στιγμές είναι που στεκόμαστε απέναντι από έναν νοητό καθρέφτη, αντικρίζοντας την εσωτερική πλευρά του εαυτού μας, κάνοντας έναν ειλικρινή, έντιμο, ολοκληρωτικό «διάλογο» μαζί του. Μετά το πέρας αυτού του «διαλόγου» τα συμπεράσματα, τα οποία εξάγουμε, εξαρτώνται αποκλειστικά από την αυθεντικότητα και την ανθεκτικότητα που έχουμε απέναντι στον Δικό μας Τρόπο Ζωής, που επί πολλά χρόνια έχουμε επιλέξει.
Εάν μπορούμε να δούμε αυτό που πραγματικά (θέλουμε να) είμαστε, αντιλαμβανόμαστε ότι εκείνο το οποίο χρειαζόμαστε είναι ένα αυτόκλητο εφαλτήριο από την συνειδησιακή βάση μας, με πράξεις αυτοσεβασμού και αυτοβελτίωσης, οι οποίες θα χαρακτηρίζονται από την συνέπεια λόγων και έργων. Από την πλήρη ταύτιση με την έννοια του Ήθους που οδηγεί στην Υγιή Ζωή και την πνευματικά εύφορη Γη. Από την άρτια αυτογνωσία, η οποία προέρχεται από την χρόνια επεξεργασία στο καμίνι της βιοπάλης. Οι παρουσίες μας είναι όντως σημαντικές, σε προσωπικό και συλλογικό επίπεδο, γιατί όπως στην Βιολογία το κάθε κύτταρο του ζωντανού οργανισμού επιτελεί μια συγκεκριμένη σημαντική αποστολή, έτσι και στην κοινωνία το κάθε άτομο συνειδητά διαδραματίζει τον δικό του συγκεκριμένο σημαντικό ρόλο.
Σε ένα αρχικό (αλλά τόσο σπουδαίο) επίπεδο, μόνον νικώντας τον φθηνό ατομισμό και τον στείρο εγωισμό μέσα μας μπορούμε να κάνουμε την διαφορά και να κινήσουμε για ευρύτερες νίκες σε πολλαπλά επίπεδα. Το ότι οι καιροί είναι πολύ δύσκολοι δεν αποτελεί δικαιολογία για λιποταξία και συνθηκολόγηση, αλλά υποχρέωση για ακόμη δυνατότερους και μεγαλύτερους αγώνες. Ακόμη και τότε που όλα δείχνουν να μοιάζουν χαμένα και οι ατυχίες, οι δυστυχίες, τα βάσανα, που χτυπάνε εμάς και τον κόσμο των ιδεών μας, μοιάζουν εμπόδια ανυπέρβλητα, οφείλουμε να αντλήσουμε ενέργεια και αποφασιστικότητα από την πηγή της ψυχής μας.
Στις πιο σκοτεινές στιγμές, το φως από το δικό μας κερί φαίνεται από πολύ μακριά, αλλά και επειδή κάθε καταιγίδα ξεκινάει με μια απλή σταγόνα, ας παλέψουμε ώστε να είμαστε Εμείς αυτή η σταγόνα! Γνωρίζουμε πολύ καλά ότι η εποχή μας μόνο ως Ηρωική δεν μπορεί να χαρακτηριστεί. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι δεν πρέπει να υπάρχουν οπωσδήποτε οι Ηρωικές και Παραδειγματικές παρουσίες, που μέσα από την συνεχή δράση τους ξεπερνούν την παραίτηση, την παραλυσία, την απελπισία, την ατολμία, την μοιρολατρία και αναζητούν ένα Διαχρονικό Όραμα, ένα Αιώνιο Ιδανικό.
Είναι εύκολο, ανώδυνο και ανεύθυνο να ζεις σιωπώντας σε ό,τι δηλητηριάζει και σκοτώνει τα πάντα γύρω μας, αλλά εμείς δεν μπορούμε να το κάνουμε. Το βαρύ φορτίο των ευθυνών απέναντι στην Ζωή και την Ιστορία που κουβαλάμε δεν μας επιτρέπει να κοροϊδεύουμε τους εαυτούς μας και να βλέπουμε το μέλλον να εξαρτάται από τους πιο χυδαίους και ατομιστές εκπροσώπους του Έθνους μας, των οποίων οι πράξεις οδηγούν στην αλλοτρίωση, το ψυχικό κενό, την ηθική κατάπτωση, τον θάνατο του ονείρου και τον εξευτελισμό του ιδανικού. Στην μεγάλη υλικοδομική υπεροχή του υπάρχοντος καθεστώτος ας αντιτάξουμε τον πνευματικό θρίαμβο της Αθανασίας που γεννούν οι Ήρωες και οι Μάρτυρές μας. Εκεί που οι άλλοι απλώς βλέπουν το φως του Ήλιου, οι Δικοί μας Άνθρωποι αντιλαμβάνονται την εσωτερική του ακτινοβολία, καθώς έχουν «το χάρισμα» να νιώθουν χωρίς την συμβολή των «κανονικών» μέσων γνώσης.
Γι’ αυτό, για κάθε συνειδητοποιημένο Έλληνα, η Πίστη στην Ελλάδα είναι αιτία και τρόπος ύπαρξης. Η Πίστη αυτή είναι που αποτελεί την ασπίδα και το σπαθί στην συνεχή εσωτερική και εξωτερική μάχη μας με την διαφθορά, την αμφιβολία, την παρακμή και την σήψη. Μια Πίστη που εμπεριέχει την «τρέλα». Μια «τρέλα» η οποία δεν είναι άσκοπος φανατισμός, διαστρέβλωση, στείρα άρνηση της πραγματικότητας, αλλά ένα σύνολο ιδεολογικής νηφαλιότητας που κάνει τον κάθε Συνειδητοποιημένο Έλληνα Ατρόμητο και Άτρωτο από τις «αρρώστιες» της ανήθικης και ανέντιμης μεταμόρφωσης και ως εκ τούτου Κυρίαρχο της Ζωής του και υποψήφιο Αναμορφωτή του Κόσμου προς το Καλύτερο. Καθώς η Πίστη είναι η Μητέρα της Αρετής, της Ελευθερίας και της Ευτυχίας, η εύρεση του αληθινού γνωστικού περιεχομένου της νοηματοδοτεί την ύπαρξή μας με μια έννοια υπέρβασης, προκειμένου όχι μόνο να γράψουμε Ιστορία, αλλά και να μείνουμε χαραγμένοι Αιώνια μέσα σ’ αυτήν. Να τι σημαίνει Συνειδητοποιημένος Έλληνας για την Πατρίδα!
Γιώργος Μάστορας
