Μπορεί ολοένα και περισσότεροι Έλληνες να είναι αγανακτισμένοι με την ανικανότητα και την επικινδυνότητα της κυβέρνησης Μητσοτάκη, ελάχιστοι όμως απ’ αυτούς είναι διατεθειμένοι να μετατρέψουν έμπρακτα και σε πολιτικό επίπεδο την οργή τους. Η συντριπτική πλειοψηφία εξ αυτών έχει διαβρωθεί από ένα είδος κοινωνικού μιθριδατισμού και την επακόλουθη μοιρολατρία, που αν θα μπορούσε να συμπυκνωθεί σε μία και μόνο φράση, αυτή θα ήταν η εξής: «Δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα. Δυστυχώς, έτσι έχει η κατάσταση και δεν γίνεται να αλλάξει».
Η αγανάκτηση και η οργή, λοιπόν, από μόνες τους δεν οδηγούν πουθενά αλλού, παρά μόνον στο αδιέξοδο και στην μονιμοποίηση ηττοπαθών καταστάσεων. Μπορεί να κάνουν τώρα κομματική ζημιά στην ΝΔ (όπως έκαναν παλαιότερα στον ΣΥΡΙΖΑ), δεν κάνουν όμως ευρύτερη πολιτική ζημιά στο σύστημα. Το χειρότερο απ’ όλα είναι η καλλιέργεια της «ατομικής» συνείδησης σε βάρος των εννοιών της Πατρίδας και του Λαού. Ο καθένας «πρέπει» και «οφείλει» «να κοιτάξει την πάρτη του», να βρει μια μοναχική «λύση» επιβίωσης μέσα στον κυκεώνα της πολύπλευρης κατοχής της Χώρας. Η συνείδηση της συλλογικής αγωνιστικής δράσης μέσω του κοινού πολιτικού αγώνα, έχει εξοβελιστεί πλήρως από την συντριπτική πλειοψηφία των συμπατριωτών μας.
Αυτού του είδους ο ατομισμός αποτελεί το ύπουλο δηλητήριο που «μιθριδατοποιεί» την κοινωνική συμπεριφορά και οδηγεί στην διαιώνιση της κατοχής του Τόπου δίχως σοβαρές αντιστάσεις. Η ενδεχόμενη ήττα σε μια ή περισσότερες μάχες είναι κομμάτι της ζωής και μπορεί να δράσει ενεργητικά και ευεργετικά, εφόσον τα διδάγματά της μετατραπούν σε πρακτική εφαρμογή του «επιτρέπεται να πέσεις, επιβάλλεται να σηκωθείς». Η μόνη επικράτηση, όμως, του ατομισμού, ως οικτρό αποτέλεσμα της αδιαφορίας, της ηττοπάθειας, της αποπολιτικοποίησης, αποτελεί στρατηγική ήττα πολέμου και όχι απλής μάχης. Αυτό είναι κάτι το οποίο πρέπει να αποτραπεί οπωσδήποτε.
Για να πραγματοποιηθεί αυτό δεν αρκούν μόνο οι αγωνιστικές εκκλήσεις, οι οποίες, αν μη τι άλλο, δεν μπορούν να γίνονται με επιτιμητικό κούνημα δακτύλου από διαφόρους επαγγελματίες πατριδοκάπηλους απατεώνες. Χρειάζεται, πάνω απ’ όλα, συστηματική εργασία ιδεολογικής ζύμωσης εμπεριστατωμένων πολιτικών προτάσεων πλήρους διαφώτισης και ενημέρωσης. Επιχειρηματολογία αποφασιστική, στέρεα δομημένη σε ακλόνητες βάσεις και όχι απλώς εκκλήσεις που μοιάζουν με παρακάλια. Πολιτική ηθική και όχι κενή ηθικολογία. Με αυτό το καθήκον να ανεμίζει παντοτινά στα Λάβαρα της Αλήθειας, επιχειρούμε να σπάσουμε το δίπολο της κατασυκοφάντησης και της συνομωσίας της σιωπής, που χαρακτηρίζει σε μόνιμη βάση την αντιμετώπισή μας απ’ όλες τις εκφράσεις και εκφάνσεις του αντεθνικού συστήματος και κοιτάμε κατάματα τον Ελληνικό Λαό.
Επιχειρώντας να διεισδύσουμε στα βάθη της ψυχής του, θα εξαντλήσουμε στον πλέον πειστικό βαθμό την πολιτική επιχειρηματολογία μας, η οποία απορρέει από τις Αιώνιες Αλήθειες της Γνήσιας Ελληνικότητας, που χαρακτηρίζει την Ιδεολογία μας, για να πείσουμε όσο το δυνατόν περισσότερους Έλληνες ότι η Ελευθερία κι η Ευτυχία δεν χαρίζονται, αλλά κατακτώνται με συνεχείς επίπονους αγώνες και θυσίες. Όσοι Ζωντανοί!
Γιώργος Μάστορας
