Επιχειρώντας μια πρώτη συμπερασματική προσέγγιση πάνω στο αποτέλεσμα των εκλογών της 21ης Μαΐου, μπορούμε να πούμε ότι ο «επιδοματισμός» και η «προσαρμοστικότητα», με μπόλικο μάλιστα κυνισμό αφού δεν υπήρχε άλλη εναλλακτική, τα απανωτά αυτογκόλ του επιφανειακού αντιμητσοτακισμού του ΣΥΡΙΖΑ και οι γνωστές λεκτικές μπανανόφλουδες του υπερφίαλου… Μπαρουφάκη, βοήθησαν τα μέγιστα στην υψηλή συσπείρωση της ΝΔ. Ο Μητσοτάκης θα συνεχίσει να είναι το βασικό κανάλι διαχείρισης για το «βαθύ σύστημα», η αναγκαία διαμεσολάβηση σε πολιτικό επίπεδο. Το «βαθύ σύστημα» είχε προετοιμαστεί για όλα τα ενδεχόμενα, μη νιώθοντας κάποια απειλή: Ο αμερικανικός παράγοντας έχει δείξει την προτίμηση του στην νυν κυβέρνηση (όπως νωρίτερα την είχε δείξει στην προηγούμενη κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ), ο ευρωπαϊκός έσπρωξε όσο μπορούσε τον Ανδρουλάκη, με τον Στουρνάρα να μην ανησυχεί καθόλου για το τι θα έβγαζαν οι κάλπες.
Εξετάζοντας, όμως, πιο προσεκτικά τα γεγονότα, θα διαπιστώσουμε ότι δεν είναι μόνο κάποιες αστοχίες ή αυτογκόλ του ΣΥΡΙΖΑ που οδήγησαν στην σημερινή του εκλογική κατάρρευση. Με την «κωλοτούμπα» (που μάλιστα έγινε και διεθνής πολιτικός όρος) του τρίτου (και χειρότερου) εθνοκτόνου μνημονίου, ο ΣΥΡΙΖΑ οδήγησε στο τέλος του το λεγόμενο «αντιμνημονιακό κίνημα», στην αναστήλωση του πολιτικού συστήματος και ενός νέου συστημικού διπολισμού. Αυτό επικυρώθηκε από τις εκλογές εξομάλυνσης της 20ης Σεπτεμβρίου 2015 και στην συνέχεια, μέσα από την 4ετή κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, «αναστήθηκε» η ΝΔ του Μητσοτάκη αξιοποιώντας όσα τραγικά συνέβησαν. Ιδιαίτερα την υπογραφή της προδοτικής Συμφωνίας των Πρεσπών, την δολοφονική τραγωδία στο Μάτι και την αλαζονεία που έδειξε ο ΣΥΡΙΖΑ απέναντι στον Ελληνικό Λαό. Ακολούθησε η διακυβέρνηση ΝΔ με δυο τεράστιας σημασίας γεγονότα: Το ένα ήταν η εμφάνιση της πανδημίας και η διαχείρισή της μέσα από ένα καθεστώς «έκτακτης ανάγκης», ενώ το άλλο ήταν ο πόλεμος στην Ουκρανία, που επίσης διαμόρφωσε ένα ειδικό καθεστώς στην Δύση μέσα από ένα νέο ψυχροπολεμικό κλίμα.
Και στα δυο αυτά γεγονότα υπήρχε μεγάλη σύμπνοια και συναίνεση ολόκληρου του εγχώριου πολιτικού συστήματος. Ειδικά ο ΣΥΡΙΖΑ δεν ψέλλισε τίποτα διαφορετικό για την πανδημία (μάλιστα, στα ψηφοδέλτιά του φιγουράρισαν ορισμένοι από τους πιο ακραιφνείς και εριστικούς υποστηρικτές των πιο σκληρών μέτρων διαχωρισμού και καταστολής}, στο θέμα του πολέμου είχε ξεκάθαρα φιλοΝΑΤΟϊκή στάση, ενώ από την εποχή της προδοτικής Συμφωνίας των Πρεσπών η κυβέρνησή του είχε καταγραφεί ως μια από τις πιο φιλικές προς τις ΗΠΑ στην περιοχή. Δεν χρειάζεται, λοιπόν, να πέφτει κανείς από τα σύννεφα για το γεγονός ότι αρκετοί Έλληνες επέλεξαν την λιγότερη ψευδεπίγραφη παράταξη, τον πιο αυθεντικό κομματικό εκφραστή ενός συστήματος που μοιάζει όσο ποτέ ενιαίο.
Υπάρχουν ουσιαστικές πλευρές που εσκεμμένα κρατήθηκαν, από όλους τους μετέχοντες στο κεντρικό πολιτικό σκηνικό, σε κατάσταση ελάχιστης ορατότητας. Το υπαρξιακό πρόβλημα της Χώρας αποκρύπτεται μεθοδικά. Δόθηκε με επιμέλεια μια πλαστή εικόνα καλυτέρευσης, στην οποία πρωταγωνιστούν παρασιτικά, νεοπλουτικά και παραδοσιακά μεγαλοαστικά και μεσοαστικά στρώματα, που επιδεικνύουν χυδαία την χλιδή τους. Αποκρύφτηκαν τα σχέδια αναδασμών και εθνικών παραχωρήσεων στο Αιγαίο και την Κύπρο, που είναι στην ημερήσια διάταξη. Με αυτά τα ζητήματα θα αναμετρηθεί η νέα κυβέρνηση Μητσοτάκη, αλλά και ολόκληρο το εγχώριο πολιτικό σύστημα. Μόνο που αυτά τα ζητήματα απαιτούν άλλα, δύσκολα και απαιτητικά, πράγματα: Ένα Κίνημα Εθνικό και Κοινωνικό ταυτόχρονα, όχι με τις δυο αυτές σφαίρες με διάσταση απόψεων. Γι’ αυτήν την απαραίτητη ανάγκη συνεχίζουν να αδιαφορούν τα κόμματα του κοινοβουλίου. Στο «ντιμπέιτ» φάνηκε η κραυγαλέα σιωπή για τα Εθνικά Θέματα και η πλήρης υποτίμηση του κινδύνου από τον τουρκικό επεκτατισμό.
Και δυστυχώς, όλα δείχνουν ότι βαδίζουμε προς τις νέες εκλογές της 25ης Ιουνίου χωρίς να αλλάξει στον ελάχιστο θετικό βαθμό αυτή η επικίνδυνη κατάσταση εφησυχασμού και ωχαδερφισμού.
Γιώργος Μάστορας
