Μία ενδιαφέρουσα εξιστόρηση, πολύ χαρακτηριστική για το γενικό περίγραμμα των αμερικανοτουρκικών σχέσεων, περιέχει ο πρώτος τόμος των απομνημονευμάτων του Μπαράκ Ομπάμα που κυκλοφόρησε χθες.
Ο πρώην Πρόεδρος των ΗΠΑ αναφέρεται στην προσπάθεια που έκανε το 2009 ο τότε πρωθυπουργός της Τουρκίας Ερντογάν προκειμένου να εμποδίσει την εκλογή του Δανού Πρωθυπουργού Άντερς Φογκ Ράσμουσεν στη θέση του Γενικού Γραμματέα του ΝΑΤΟ.
Πρόσχημα για την αντίδραση του Ερντογάν, απετέλεσε το γεγονός ότι η κυβέρνηση του Ράσμουσεν δεν εμπόδισε τη δημοσίευση σκίτσων του Μωάμεθ στην δανέζικη εφημερίδα Jyllands-Posten.
Γράφει ο Ομπάμα: «Οι εκκλήσεις των Ευρωπαίων υπέρ της ελευθεροτυπίας είχαν αφήσει ασυγκίνητο τον Ερντογάν. Υποχώρησε μόνο αφού του υποσχέθηκα τον διορισμό Τούρκου αντιπροέδρου στη Συμμαχία. Αυτό συνεχίσθηκε για τα επόμενα οκτώ χρόνια, με τη σχέση μας να είναι αμοιβαία ωφελιμιστική».
Τα παραπάνω είναι ενδεικτικά του τρόπου με τον οποίο λειτουργεί η Τουρκία στις διεθνείς της σχέσεις. Έχει οικοδομήσει την πολιτική της στη βάση του «δούναι και λαβείν». Η πολιτική αυτή στηρίζεται στην προβολή ενός πολύ μεγάλου εύρους διεκδικήσεων, στην άσκηση εκβιαστικών πιέσεων και στη διατύπωση απειλών. Η Τουρκία λαμβάνει ανταλλάγματα, ακριβώς επειδή είναι σε θέση να δώσει και ανταλλάγματα. Για να το πετύχει αυτό, φροντίζει να διατηρεί τη δύναμή της και συνεχώς να την αυξάνει.
Στο σημείο αυτό θα πρέπει να γίνει ένας βασικός διαχωρισμός. Είναι άλλο πράγμα η στάση την οποία θα κρατήσουν οι ξένες δυνάμεις απέναντι στον Ερντογάν προσωπικά και το καθεστώς του και τελείως διαφορετικό πράγμα η στάση τους απέναντι στην Τουρκία ως χώρα.
Ο Ερντογάν μπορεί να κατορθώσει να επιβιώσει για αρκετά χρόνια ακόμα ή αντιθέτως να βιώσει το ξέσπασμα μίας πολιτικής κρίσης στο εσωτερικό της χώρας του, η οποία θα τον φέρει σε δυσχερή θέση και θα οδηγήσει ακόμα και στην απομάκρυνσή του από την εξουσία.
Αυτό όμως δεν θα μας απαλλάξει αυτόματα από το πρόβλημα της τουρκικής επιθετικότητας. Οι ΗΠΑ, η Γερμανία, η ΕΕ και το ΝΑΤΟ θα εξακολουθήσουν να δελεάζουν την Τουρκία προκειμένου να παραμένει όσο το δυνατόν πιο κοντά στο ευρωατλαντικό άρμα. Θα προτιμήσουν να είναι η Ελλάδα η «ριγμένη» της υποθέσεως, προκειμένου να κατοχυρώσουν τις δικές τους γεωπολιτικές αξιώσεις.
Μοναδικός τρόπος για να αλλάξει η κατάσταση στην Ανατολική Μεσόγειο προς όφελος των εθνικών συμφερόντων, είναι να ξεφύγει η χώρα μας από την απλή θεωρητική επίκληση του ιδεαλισμού και των «κοινών αξιών που μοιράζεται με τους εταίρους της». Να πάψει να αναθέτει την υπεράσπιση των δικαίων της στη γραφειοκρατία υπερεθνικών οργανισμών όπως η ΕΕ και σε ξένους προστάτες. Είναι επιτακτική ανάγκη η χώρα μας να ενισχυθεί πολιτικά, οικονομικά, στρατιωτικά ώστε να αναβαθμίσει τον γεωπολιτικό της ρόλο και να προβάλλει τις διεκδικήσεις της με αποτελεσματικό τρόπο. Αυτά όμως, είναι πράγματα που μόνο μία εθνική κυβέρνηση μπορεί να τα επιτύχει και όχι βεβαίως οι νεοφιλελεύθεροι κήρυκες του ενδοτισμού και της υποτέλειας!
ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΣ ΤΣΑΓΚΑΣ
