Άρθρο του Γιώργου Μάστορα

Κάθε μέρα που περνά βλέπουμε ολοένα και περισσότερο να εξελίσσεται το εξής σκηνικό: μέσα σ’ ένα ξεκάθαρα γι’ αυτήν ευνοϊκό διεθνές περιβάλλον, έχοντας και την πλήρη στήριξη της ΕΕ, η Τουρκία δεν σταματά επ’ ουδενί να προκαλεί, φανερώνοντας ολοφάνερα την πρόθεσή της να επιβάλει σε ολοκληρωτικό βαθμό την ατζέντα και τις βλέψεις της στον άξονα Θράκη-Αιγαίο- Κύπρος.

Από την κατεχόμενη Κύπρο, στην οποία βρέθηκε πριν από λίγες ημέρες ο τούρκος υπουργός Εξωτερικών Τσαβούσογλου, αποκάλεσε τα κατεχόμενα εδάφη της Κύπρου «θυγατέρα πατρίδα», ενώ επισημοποίησε την τουρκική πρόταση για πλήρη και οριστική διχοτόμηση του νησιού. Σε μία ακόμη επίδειξη προκλητικότητας, λίγες ημέρες πριν την επίσκεψή του στην Κύπρο και μιλώντας στο συνέδριο του κυβερνητικού κόμματος, είχε σημειώσει με έμφαση και νόημα ότι η τουρκική κυβέρνηση κατέβηκε στο «πεδίο της μάχης» και έκανε την τουρκική σημαία να κυματίζει την Ανατολική Μεσόγειο. «Και τώρα όλοι έχουν μάθει πώς να συνεργάζονται με την Τουρκία» πρόσθεσε, στέλνοντας ένα ξεκάθαρα προκλητικό μήνυμα σε Ελλάδα και Κύπρο, χωρίς μάλιστα να διστάσει να κάνει επίδειξη δύναμης στην ίδια την ΕΕ. Σε κάθε άλλη περίπτωση, δηλώσεις σαν αυτές θα ήταν ικανές να σταματήσουν κάθε διάλογο, ακόμα και ως σκέψη. Όχι μόνο για το ιταμό προκλητικό ύφος, αλλά κι επιπλέον για την ξεκάθαρη ένδειξη ότι ο «διάλογος» για την Τουρκία υπάρχει ως ενδεχόμενο, μόνο όσο η άλλη πλευρά αναγνωρίζει και κάμπτεται μπροστά στις απειλές της. Βεβαίως, Αθήνα, Λευκωσία και Βρυξέλες ούτε (έκαναν ότι) άκουσαν ούτε… προσβλήθηκαν με όλα αυτά. Με τους συγκεκριμένους όρους και με ορατή την απειλή να συνεχιστεί η ίδια κατάσταση, υποστηρίζουν «τον ελληνοτουρκικό διάλογο ως εγγύηση της ειρήνης και της ασφάλειας στην περιοχή». Η υποκρισία σε όλο της το μεγαλείο.

Φαίνεται ότι ο Ερντογάν δεν έχει την υπομονή να περιμένει την αποσαφήνιση της πολιτικής Μπάιντεν στην περιοχή, η οποία δεν πρόκειται φυσικά να «ξεφύγει» από τα μέχρι τώρα πεπραγμένα. Έχει σημασία, όμως, ότι προκαταλαμβάνει τις ΗΠΑ μ’ έναν σχετικό «εκβιασμό», όπου λίγο πολύ σημειώνει την απαίτηση για συνεργασία και αποδοχή των βλέψεών της από τις ΗΠΑ ή την πλήρη ρήξη στις σχέσεις των δύο χωρών. Ανεξαρτήτως, του αν πρόκειται για «εκβιασμό» ρίσκου ή όχι, είναι σίγουρο ότι η τουρκική πλευρά έχει κάνει τους αναγκαίους υπολογισμούς της, με το αποτέλεσμα, εν όψει Πενταμερούς να μην αργήσει να φανεί.

Αξιοσημείωτο, όμως, είναι ότι η Τουρκία διαχρονικά μπορεί και «εκβιάζει», ενώ η Ελλάδα, αντιστοίχως διαχρονικά, εκβιάζεται από τους «συμμάχους» της. Για όσους έχουν απορία για ποιον λόγο συμβαίνει αυτό, ας θυμίσουμε ότι ο ίδιος ο Μητσοτάκης έκανε πριν λίγες ημέρες την κατάπτυστη δήλωση ότι η Ελλάδα είναι… «μικρή χώρα»! Σε αυτό ακριβώς το πλαίσιο το δόγμα «Πρέσπες παντού» αποτελεί κυρίαρχη (…) πρακτική της κυβέρνησης Μητσοτάκη, παίρνοντας «επάξια» την σκυτάλη της μειοδοσίας τόσο από την κυβέρνηση Τσίπρα όσο και τους άλλους προκατόχους της.