Το ζητούμενο για το ανθελληνικό καθεστώς είναι η διάλυση του Ελληνικού Λαού και η δημιουργία ενός άλλου, με εντελώς διαφορετικά χαρακτηριστικά. Ένα ζητούμενο, το οποίο έχει παρελθοντολογικές ρίζες ανάπτυξης.
Έτσι, η λατρεία της οικονομικής ευημερίας ως αυτοσκοπός και η άνοδος του «Life Style» ενορχηστρώθηκαν με μαεστρία και αποτελεσματικότητα μέσω των ΜΜΕ, αναδεικνύοντας ως πρότυπα κοινωνικού βίου μια σειρά παρακμιακών κουλτουριάρηδων, αργόσχολων κηφήνων, αδίστακτων λαμόγιων, κοινωνικών παρασίτων, καταφερτζήδων, νεόπλουτων, αδίστακτων επιχειρηματιών και «golden boys». Ταυτόχρονα, η διάλυση των γενικών υποδομών της Χώρας επιτεύχθηκε χάρη στην απαξίωση και την καταστροφή της εγχώριας βιομηχανίας, την ιδιωτικοποίηση κερδοφόρων επιχειρήσεων, την υποβάθμιση της γεωργίας μέσω των οδηγιών της ΕΕ, μιας αλλεπάλληλης σειράς σκανδάλων (με κυριότερο αυτό του Χρηματιστηρίου), την προώθηση της ιδεολογίας του καταναλωτισμού και της καταχρέωσης και φυσικά την χλιδάτη φιέστα των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004. Στα πλαίσια αυτά, τροφοδοτήθηκε έντονα η διάλυση της εναπομείνασας Λαϊκής Πίστης προς την έννοια του Έθνους και της Εθνικής Συνειδήσεως, μέσω της συντονισμένης δράσης πλήθους πανεπιστημιακών, «διανοούμενων», επιφυλλιδογράφων μεγάλων εφημερίδων του αστικού και μαρξιστικού τύπου, στελεχών της «ροζ» κυρίως αριστεράς, κρατικά επιχορηγούμενων Μ.Κ.Ο., κρατικοδίαιτων οργανισμών και φορέων, μελών της «γενιάς του πολυτεχνείου», εξεχόντων ευρωπαϊστών, παρακρατικών «αντιφασιστικών» συμμοριών κλπ.
Η μακροχρόνια αυτή διαδικασία που περιγράψαμε παραπάνω απαίτησε την συμμετοχή πολλών και διαφορετικών κυβερνήσεων και συνεχίζεται μέχρι σήμερα, με την κυβέρνηση Μητσοτάκη. Ήδη, έχουν συντελεστεί εδώ και μερικά χρόνια αποφασιστικά βήματα, όπως η είσοδος αναρίθμητων «μεταναστών και προσφύγων», η γκετοποίηση περιοχών της Αθήνας (κυρίως) και της επαρχίας, η μεταβολή των ακριτικών μας νησιών σε χώρους πολυπολιτισμικής «υποδοχής», η παράδοση ολόκληρων τομέων της οικονομίας, όπως η ναυτιλία, η γεωργία και η οικοδομή, στην «μαύρη» και ανασφάλιστη εργασία ανθρώπων ενός μωσαϊκού εθνών και φυλών. Τα συνεχιζόμενα οικονομικά μέτρα των εναλλασσόμενων εκλεγμένων κυβερνήσεων του «δημοκρατικού τόξου», καθώς και η γενικευμένη έλλειψη θετικής προοπτικής, έχουν ήδη οδηγήσει πολλά νέα ζευγάρια σε σκέψεις για το αν μπορούν να κάνουν περισσότερα του ενός παιδιά, εξαλείφοντας έτσι ακόμα γρηγορότερα, μέσω της γήρανσης του γηγενούς Λαού, το Έθνος των Ελλήνων. Η πολιτική στο ζήτημα αυτό ΟΛΩΝ των εγχώριων κυβερνήσεων τις τελευταίες τρεις δεκαετίες περίπου, έχει δημιουργήσει εκατοντάδες χιλιάδες νέους «έλληνες πολίτες», ένα νέο «λαό» (με καθαρά πληθυσμιακό χαρακτήρα και περιεχόμενο, δίχως Εθνική Συνείδηση και Κοινωνική Αλληλεγγύη), ο οποίος θα πρέπει να αισθάνεται και να φέρεται ως παντοτινά υπόχρεος στο εκάστοτε κόμμα και την ανάλογη κυβέρνηση που απλόχερα του χάρισε ό,τι πολυτιμότερο δικό μας διαχειρίζεται, δηλαδή την Ελληνική Ιθαγένεια. Και η πτώση προς τον γκρεμό θα συνεχιστεί, καθώς φτάνει στις χώρες προέλευσης των ερχόμενων εδώ «μεταναστών και προσφύγων» το μήνυμα πως η Ελλάδα δίνει εύκολα ιθαγένειες, αφού τότε θα αναμένονται νέα, πολλαπλάσια κύματα υποψήφιων μελλοντικών «ελλήνων πολιτών».
Όλο αυτό το εφιαλτικό, μα τόσο ζωντανό, σκηνικό, μας θυμίζει τα όσα είχε πει ο «πολύς» Μπέρτολτ Μπρεχτ, όταν μετά την αιματηρή καταστολή μιας αυθόρμητης λαϊκής εξέγερσης, τον Ιούνιο του 1953, από την κομμουνιστική κυβέρνηση της Ανατολικής Γερμανίας, ο λυσσαλέα σταλινικός συγγραφέας είχε γράψει το περιβόητο ποίημα «Η Λύση», όπου πρότεινε το εξής ανατριχιαστικό: «Ύστερα από την εξέγερση της 17 του Ιούνη, ο γραμματέας της Ένωσης Λογοτεχνών έβαλε και μοιράσανε στην Λεωφόρο Στάλιν προκηρύξεις που λέγανε πως ο Λαός έχασε την εμπιστοσύνη της κυβέρνησης και δεν μπορεί να την ξανακερδίσει παρά μονάχα με διπλή προσπάθεια. Δεν θα ‘ταν τότε ποιο απλό η κυβέρνηση να διαλύσει τον Λαό και να εκλέξει έναν άλλον;» Δεκαετίες αργότερα, ο εμετικός «γλείφτης» του Στάλιν μπορεί να νιώθει δικαιωμένος στον τάφο του. Ό,τι δεν έγινε στην μαρξιστική-κομμουνιστική Ανατολική Γερμανία τότε, επιχειρείται να πραγματοποιηθεί, με ευοίωνες προοπτικές επιτυχίας, στην φιλελεύθερη-καπιταλιστική Ελλάδα τώρα. Στο πέρασμα του χρόνου, το θλιβερό όραμα του Μπρεχτ περνάει στα έργα και τις πράξεις των εναλλασσόμενων εγχώριων κυβερνήσεων. Ένας Ενιαίος Λαός που πρέπει να μετατραπεί σε ασύνδετο πληθυσμό. Θα το επιτρέψουμε να συμβεί;
Γιώργος Μάστορας
