Το αληθινό κόστος της παράνομης μετανάστευσης το 2025 δεν περιορίζεται μόνο στους αριθμούς του κρατικού προϋπολογισμού. Αποτυπώνεται βαθύτερα στην απώλεια κυριαρχίας και στη σταδιακή διολίσθηση της χώρας σε καθεστώς μόνιμου χώρου υποδοχής μεταναστευτικών ροών. Σύμφωνα με τον κρατικό προϋπολογισμό του 2025, η συνολική δημόσια δαπάνη για το μεταναστευτικό αγγίζει τα 656 εκατομμύρια ευρώ.
Δεν πρόκειται για ευρωπαϊκές χρηματοδοτήσεις αλλά για χρήματα που προκύπτουν από τη φορολογική αφαίμαξη των Ελλήνων
Από αυτά, μόλις 167 εκατομμύρια προέρχονται από ευρωπαϊκή χρηματοδότηση. Το υπόλοιπο ποσό, δηλαδή περίπου 489 εκατομμύρια ευρώ, προέρχεται απευθείας από τις τσέπες των Ελλήνων φορολογουμένων. Τα 180 εκατομμύρια εγγράφονται στον τακτικό προϋπολογισμό του Υπουργείου Οικονομικών, ενώ άλλα 475,87 εκατομμύρια περιλαμβάνονται στον προϋπολογισμό του Υπουργείου Μετανάστευσης και Ασύλου. Από αυτά, τα 334 εκατομμύρια είναι από το Πρόγραμμα Δημοσίων Επενδύσεων, δηλαδή εθνικοί πόροι, και τα 112 εκατομμύρια από το Ταμείο Ανάκαμψης, δηλαδή χρέος που φορτώνεται στις πλάτες των Ελλήνων πολιτών.
Ο λογαριασμός που δεν μπαίνει στον προϋπολογισμό
Τα νούμερα αυτά δεν περιλαμβάνουν το λεγόμενο “αόρατο κόστος”. Δεν καταγράφεται η επιβάρυνση του Εθνικού Συστήματος Υγείας, ούτε η πίεση στα δημόσια σχολεία. Δεν αποτυπώνεται το κόστος στέγασης, οι καταστροφές σε δομές και ξενοδοχεία, ούτε οι αποζημιώσεις που καταβάλλονται. Δεν αναφέρεται το κόστος για την αστυνόμευση των περιοχών με υπερσυγκέντρωση μεταναστών ή η συνεχής επιβάρυνση των Ενόπλων Δυνάμεων στα σύνορα. Όλα αυτά είναι υπαρκτά και καθημερινά βάρη, που καλείται να σηκώσει μια κοινωνία ήδη πιεσμένη.
Η Ευρώπη αποφασίζει, η Ελλάδα υπακούει
Την ίδια στιγμή, στο ευρωπαϊκό πολιτικό πεδίο, προωθείται ένας νέος Κανονισμός που οδηγεί στην πλήρη εναρμόνιση της μεταναστευτικής πολιτικής, με κατάργηση κάθε δυνατότητας εθνικής παρέκκλισης. Η συζήτηση στην Επιτροπή Ευρωπαϊκών Υποθέσεων της Βουλής αποκαλύπτει τον πραγματικό κίνδυνο. Η Ελλάδα δεν θα μπορεί πλέον να αποφασίζει πότε ένας αλλοδαπός συνιστά κίνδυνο για τη δημόσια τάξη ή εάν πρέπει να κρατηθεί για να μην διαφύγει. Αντίθετα, η ΕΕ θα επιβάλει ορισμούς, διαδικασίες και όρια, αφαιρώντας την ευχέρεια του ελληνικού κράτους να προστατεύει τους πολίτες του.
Ακόμη πιο επικίνδυνη είναι η πρόβλεψη ότι τα άλλα κράτη-μέλη θα μπορούν να επιστρέφουν στην Ελλάδα αλλοδαπούς που εισήλθαν από εδώ, ακόμη κι αν εντοπίζονται χρόνια μετά στη Γερμανία ή στη Γαλλία. Πρόκειται για μια νομιμοποιημένη επαναπροώθηση, με τη βούλα της Ένωσης, που μετατρέπει τη χώρα σε μόνιμο χώρο υποδοχής. Δεν υπάρχει καμία δέσμευση για υποχρεωτική μετεγκατάσταση, ούτε καν για ισομερή κατανομή του κόστους και των ευθυνών. Η Ελλάδα καλείται να συμμορφωθεί με ένα σύστημα που παραδέχεται η ίδια η Ευρωπαϊκή Επιτροπή ότι είναι ανεφάρμοστο, αφού δεν διασφαλίζεται η συνεργασία τρίτων χωρών για επιστροφές.
Από χώρα διέλευσης, χώρα εγκλωβισμού
Η εικόνα είναι ξεκάθαρη. Το 2025, η Ελλάδα πληρώνει από τον κρατικό της προϋπολογισμό για να φιλοξενεί πληθυσμούς που δεν μπορεί να ελέγξει, δεν μπορεί να απελάσει και πλέον δεν θα μπορεί ούτε να αποφασίσει αν πρέπει να κρατήσει. Οι αποφάσεις θα λαμβάνονται αλλού, οι συνέπειες θα βιώνονται εδώ. Και η εθνική κυριαρχία υποβαθμίζεται σε μια διαχειριστική υποσημείωση εντός ευρωπαϊκών κανονισμών.
Αυτό το σχέδιο δεν είναι πολιτική. Είναι ένας μηχανισμός που ανακυκλώνει την κρίση και καθιστά τη χώρα χώρο στάθμευσης ξένων πληθυσμών, χωρίς την παραμικρή δυνατότητα εθνικής επιλογής. Όποιος θεωρεί πως αυτό συνιστά “ευρωπαϊκή αλληλεγγύη”, είτε αυταπατάται είτε συναινεί στην αποδόμηση της εθνικής κυριαρχίας. Η Ελλάδα έχει χρέος να πει όχι. Όχι στην απώλεια του ελέγχου των συνόρων της. Όχι στην ανάληψη ευθυνών που δεν της αναλογούν. Όχι σε μια πολιτική που κοστίζει ακριβά και υπονομεύει την ίδια της την ύπαρξη.
