Γράφει η Ρίκα Θωμάκου
Κύπρος, Μάρτιος 1956. Από την 1η Απριλίου 1955, η Ελληνική Ψυχή, πολεμά μια αυτοκρατορία. Η παλλόμενη από Εθνικό ενθουσιασμό Κύπρος διψά για Ένωση με τη Μητέρα Ελλάδα. Πρώτοι οι μικροί μαθητές πυκνώνουν τις τάξεις της ΕΟΚΑ. Η έλλειψη στρατιωτικής πείρας από την πλευρά των νεαρών Κυπρίων μαχητών αναπληρώνεται από τον ενθουσιασμό τους και την μέχρις αυτοθυσίας διάθεση τους να πλήξουν τον κατακτητή εχθρό.
9 Μαρτίου 1956. Οι Βρετανοί απαγάγουν και εξορίζουν τον Αρχιεπίσκοπο Μακάριο στις Σεϋχέλλες. Οι δρόμοι γεμίζουν από αγανακτισμένους Κύπριους. Στην πρώτη γραμμή πάλι οι μαθητές. Μαζεύονται στην εκκλησία του Αγίου Λαζάρου στη Λάρνακα και στήνουν πρόχειρα οδοφράγματα. Οι μαθητές φωνάζουν συνθήματα, ανεμίζουν Ελληνικές σημαίες, χτυπούν καμπάνες, πετούν πέτρες. Οι Βρετανοί δυσκολεύονται να πλησιάσουν. Οι πέτρες που τις κρατούν αδύναμα μαθητικά χέρια, νικούν προσωρινά τους πάνοπλους Άγγλους στρατιώτες. Καλούνται ενισχύσεις βρετανικών οχημάτων. Τα παιδιά υποχωρούν. Μία άγρια καταδίωξη ξεκινά. Τα παιδιά σκορπίζουν. Όχι όλα. Ο μικρός Δημητράκης, μένει μόνος του στη μέση του δρόμου φωνάζοντας «Ένωση, Ένωση». Συνεχίζει να πετάει πέτρες. Ένας βρετανός στρατιώτης, χωρίς να υπολογίσει το νεαρό της ηλικίας, στρέφει το όπλο και τον πυροβολεί. Ο μικρός μαθητής πεθαίνει ακαριαία.
Ο Δημητράκης Δημητριάδης, ήταν μόλις 7 χρονών, όταν ο βρετανός στρατιώτης τον δολοφόνησε εν ψυχρώ. Ο Διγενής τον ονόμασε «μικρό ήρωα της ΕΟΚΑ». Γεννήθηκε το 1949 στη Λάρνακα και ζούσε μαζί με τη γιαγιά του και τα τρία του αδέλφια. Οι γονείς του είχαν χωρίσει και η μητέρα του είχε φύγει για Αγγλία για να μπορεί να τους συντηρήσει από μακριά. Ο μικρός Δημητράκης, μαθητής τότε της Β’ Δημοτικού, πουλούσε λουλούδια για να βοηθήσει τη γιαγιά του να βγάλουν τα προς το ζην, ενώ δεν παρέλειπε με πέτρες να προσπαθεί να φέρει τη Λευτεριά.
Σίγουρα αυτό το Αγγελούδι, βλέποντας τις εκδηλώσεις των σημερινών Ελλήνων μαθητών στη βουλή και την αναφορά στο μυθιστόρημα: «ΤΟ ΑΓΟΡΙ ΜΕ ΤΗΝ ΡΙΓΕ ΠΙΤΖΑΜΑ», θα αναρωτιέται: «Γιατί τα Ελληνόπουλα
μνημονεύουν μόνο ένα φανταστικό, ανύπαρκτο εβραιόπουλο; Γιατί αναφέρονται στο μυθιστόρημα ενός Ιρλανδού και αδιαφορούν για την αληθινή Ιστορία; Μήπως έκανα λάθος να τα βάλω με τους Άγγλους κατακτητές;» Όχι καλέ μας Δημητράκη. Εμείς έχουμε φτιάξει μια λάθος κοινωνία, τελείως αντίθετη με αυτήν
την Ελεύθερη, που οραματιζόσουν πολεμώντας τον δυνάστη με τις μικρές σωματικές σου δυνάμεις, αλλά και με το υπερόπλο του τεράστιου ψυχικού σου σθένους. Εμείς παραδώσαμε τα παιδιά μας σε αυτό το ανάλγητο Κράτος, υποτίθεται για να τα εκπαιδεύσει, (η λέξη «Παιδεία» είναι άγνωστη στους κυβερνώντες). Τα αφήσαμε αβοήθητα, ενώ ξέραμε ότι τα άπειρα παιδικά τους μάτια αδυνατούν να διακρίνουν τον οδοστρωτήρα της παγκοσμιοποίησης που θα ισοπεδώσει την προσωπικότητά τους. Θα ισοπεδώσει Αξίες, Ιδανικά, Πρότυπα. Θα χαλκεύσει την Ιστορία. Στο όνομα μιας κίβδηλης ′′αδελφοσύνης′′, θα ισοπεδώσει την Διαφορετικότητα των φυλών.
Η εμφάνιση των Ελληνόπουλων στη Βουλή μού θύμισε τα λόγια ενός ανθρώπου, που υπηρέτησε το “Σύστημα” από πολύ υψηλές θέσεις: «Θέλουν τα παιδιά σας. Θέλουν τη γη σας. Θέλουν να έχουν απόλυτη εξουσία πάνω στους ανθρώπους. Δεν χρειάζονται τα λεφτά σας. Σας διαβεβαιώνω ότι αυτοί οι τύποι μπορούν να εκτυπώσουν όσα χρήματα θέλουν» Αυτά είπε, για τη λαίλαπα του φιλελευθερισμού τού Κλάους Σβαμπ και τού Τζορτζ Σόρος, η Catherine Austin Fitts, πρώην υφυπουργός Στέγασης και Αστικής Ανάπτυξης των ΗΠΑ επί Προεδρίας του Τζορτζ Μπους. Τη γη μας, αυτή που θα μπορούσε να μας θρέψει, την γέμισαν φωτοβολταϊκά και σιδερένια τέρατα. Τη νεολαία μας την παραδίδουν βορά στους παγκοσμιοποιητές.
Αναρωτιόμαστε: Τι μαθαίνουν τα παιδιά μας στα σχολεία; Μαθαίνουν, να έχουν κριτική σκέψη; Μαθαίνουν, να σκέφτονται; Μαθαίνουν, για τις δυσκολίες της ζωής και πως θα τις αντιμετωπίσουν; Μαθαίνουν, για την συντροφικότητα και την αγνή άμιλλα; Μαθαίνουν, να έχουν Ιδανικά και πραγματικές Αξίες; Μαθαίνουν, για την πραγματική Ελευθερία; Μαθαίνουν, να αγαπούν την Πατρίδα τους; Μαθαίνουν, να βάζουν στόχους και πως θα τους επιτυγχάνουν; Τίποτα απ’ αυτά! Το Σύστημα θέλει τη νεολαία μας αντί για μυαλό να διαθέτει ένα ιδιότυπο πεπτικό σύστημα που θα ′′καταπίνει′′ αμάσητα και θα μηρυκάζει όλη αυτή την άθλια προπαγάνδα των ΜΜΕ.
Αναρωτηθήκατε αν τα Ελληνόπουλα γιορτάζουν τις Εθνικές Επετείους ή απλώς πανηγυρίζουν, γιατί είναι κλειστά τα σχολεία; Το Ελληνόπουλο μπορεί να αυτοπροσδιορίζεται όπως θέλει, αρκεί να τηρεί τους κανόνες αυτοπροσδιορισμού που άλλοι έχουν ορίσει. Μπορεί να είναι για οιοδήποτε θέμα υπερήφανο, αρκεί να μην είναι υπερήφανο που είναι Έλληνας. Τα παιδιά μας νομίζουν ότι ενημερώνονται, χωρίς να έχουν συνειδητοποιήσει ότι ο καθημερινός βομβαρδισμός τους με, εν πολλοίς, άχρηστες πληροφορίες, δεν είναι ενημέρωση, αλλά θόρυβος, που τους αμβλύνει την “καθαρή” σκέψη.
Ο Δούρειος Ίππος πέρασε τα τείχη μας. Από την κοιλιά του δεν βγαίνουν ρωμαλέοι Αχαιοί πολεμιστές αλλά δουλικοί πολιτικάντηδες, προπαγανδιστές με αποστεωμένο ψυχικό κόσμο. Τους βλέπουμε. Ανοίγουν τις πύλες της Πατρίδας μας για να εισέλθουν τα στίφη των παγκοσμιοποιητών. Και εσύ Έλληνα, θα τους αφήσεις; Μόνο η πραγματική Ελληνική Παιδεία, η Παιδεία που βασίζεται στον Ελληνικό Πολιτισμό Ελευθέρων Πολιτών, μπορεί να διαλύσει αυτόν τον Δούρειο Ίππο. Μπορεί να σφραγίσει τις πύλες της Χώρας για να μην εισέλθει ο πολυπολιτισμός των δούλων και της θολοκουλτούρας. Ο Εθνικός μας Ύμνος είναι ύμνος προς την Ελευθερία και όχι προς την δουλεία και την υποταγή.
Το Εθνικό Κόμμα ΕΛΛΗΝΕΣ στήνει Θερμοπύλες σε όλη αυτήν την ηθική καταβαράθρωση, σε όλη αυτή την εξαθλίωση και συρρίκνωση του Ελληνισμού.
Με τη δική σου βοήθεια θα αποτελέσουμε τη θρυαλλίδα για ένα ξεπέταγμα της Ελληνικής ψυχής. Ένα απ’ αυτά τα υπέροχα ξαφνιάσματα της φύσης, αυτής της μοναδικής Ελληνικής φυλής, που ενάντια σε κάθε λογική και πάνω από αριθμούς και συσχετισμούς δυνάμεων, γράφουν Ιστορία. Στο τελευταίο βιβλίο του Ηλία Κασιδιάρη: «Η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες» αναγράφεται επακριβώς τι δέον γενέσθαι για να ελευθερώσουμε το Έθνος μας από τον δυσδιάκριτο αλλά βαρύ ζυγό της παγκοσμιοποίησης και να οικοδομήσουμε μια πραγματικά Ελεύθερη Ελλάδα που θα ανήκει σε ευημερούντες Έλληνες.
Μην ξεχνάτε, ο Δημητράκης μάς βλέπει πάντα από εκεί ψηλά. Πρέπει με τις πράξεις μας να του αποδείξουμε ότι δεν έκανε λάθος. Πρέπει να μνημονεύουμε και να τιμούμε όλους αυτούς τους αμέτρητους Δημητράκηδες, που θυσιάσθηκαν για να μπορούμε εμείς να αναπνέουμε, έστω και λιγοστό, αέρα Ελευθερίας. Οφείλουμε ο Δημητράκης να χαμογελά ευτυχισμένος.
